De geel gemarkeerde paaltjes wandeling van circa 3,5 kilometer over landgoed Moersbergen te Doorn (provincie Utrecht) gewandeld.
Het landgoed (97 ha) bestaat uit een park met bossen met lanen, afgewisseld door akkers en weiden, rondom Kasteel Moersbergen.
Het kasteel wordt al in 1435 genoemd en krijgt in 1539 zelfs de status van Ridderhofstad. Op het kasteel hebben vele roemruchte mannen van adel gewoond.

Austerlitz - Landgoed Den Treek-Henschoten 26 december 2018

Landgoed Den Treek-Henschoten met de Pyramide van Austerlitz is een van de grootste particuliere landgoederen van Nederland. De aandeelhouders van Den Treek-Henschoten zijn nazaten van de stichter van het landgoed, Jonkheer W.H. de Beaufort. In 1807 kocht hij de buitenplaats Den Treek met omliggende bossen en landerijen.
De Pyramide van Austerlitz is een 36 meter hoge piramide van aarde, in 1804 gebouwd door napoleontische soldaten op de Botterstop, een van de hoogste punten van de Utrechtse Heuvelrug, in de gemeente Woudenberg.

Veenendaal - Landgoed Prattenburg 25 december 2018

Gewandeld over landgoed Prattenburg. Prattenburg is een landgoed en buitenplaats op de Utrechtse Heuvelrug bij Veenendaal in de provincie Utrecht.
Het landgoed (430 hectare) bestaat grotendeels uit bos. Op het landgoed staat een kasteel uit 1887 en is sinds 1694 in het bezit van de familie Van Asch van Wijck.

Elst 25 december 2018

Korte wandeling in Elst gemaakt. Elst is het grootste dorp van de Gelderse gemeente Overbetuwe tussen de steden Arnhem en Nijmegen.

Boswachterij Staphorst 16 december 2018

Nunspeet - Willemsbos 8 december 2018

Het Willemsbos te Nunspeet is vernoemd naar de voormalige eigenaar van dit bos, Willem van Vloten (1855-1925), een Nederlands chemicus, mijningenieur en grootgrondbezitter.

Even genieten van het zachte en zonnige weer.
(Omgeving Agnietenberg, Buitenlanden Langenholten, Aa park en Weide Aa te Zwolle.)

Zeist - Landgoed de Brink 2 december 2018

Landgoed de Brink te Zeist is vrij toegankelijk, het landhuis niet.
De opdrachtgever voor het bouwen en aanleggen van de buitenplaats was Jhr. Willem Karel Huydecoper (1830-1882) , burgemeester van Zeist. Op 24 mei 1856 werd een gedenksteen, door de oudste dochter, voor de bouw van zijn huis links van de entree in de muur gemetseld.

Hulshorst - PAP route 1 december 2018

De PAP route in Hulshorst gewandeld. Een afwisselende geel gemarkeerde pijltjes route van circa 5,5 kilometer langs de Leuvenumse beek en de stuifduinen van het Hulshorsterzand.
Het Hulshorsterzand maakt deel uit van de natuurgebieden Leuvenhorst & Leuvenumse Bossen.

Baarn - Hooge Vuursche 24 november 2018

Gewandeld door het Hooge Vuursche.
Het bos ligt aan de weg van Baarn naar Hilversum, de Hilversumsestraatweg.
Hooge Vuursche is een hoger gelegen gebied in De Vuursche. De naam Vuursche is waarschijnlijk afgeleid van het middeleeuwse furst, wat woud betekent.

Doornspijk - De Haere 18 november 2018

De Haere is een zandverstuiving in Doornspijk. Het vormde vroeger de overgang tussen de onvruchtbare ‘woeste gronden’ van de Veluwe en de akkertjes bij de buurtschap Wessinge. Het stuifzand is veroorzaakt door mensenhand.
Op de woeste grond werd vroeger hei geplagd en vee geweid. Door intensief gebruik kon de heide zich op den duur niet meer herstellen. Zo ontstonden grote kale stuifzandgebieden.
Na de uitvinding van de kunstmest was de heide niet meer nodig.
In de tweede helft van de 19e eeuw werd de heide dan ook met grove den beplant. Op plekken waar het zand geen grote bedreiging vormde werd daarmee geen haast gemaakt. Vandaar dat dit stuifzandgebied er nog is. Door de boomgroei rondom heeft de wind nu minder vat op het zand dan vroeger.

De Lemelerberg 17 november 2018

De Lemelerberg is een stuwwal die zo’n 150.000 jaar geleden is ontstaan toen gletsjers zand en grind voor zich uit duwden. Ze lieten een bult met een hoogte van 78 meter achter in een verder vlakke omgeving.

Op de top van de Lemelerberg bevindt zich een zeer grote zwerfkei, de Dikke Steen. Vroeger dacht men wel dat dit vast gesteente was. Tussen de beide wereldoorlogen heeft men de steen grotendeels uitgegraven en zodoende is vastgesteld dat het om een zwerfkei gaat, ingebed in grof materiaal.

Park de Wezenlanden is het grootste park van Zwolle.
Er bevinden zich in het park onder andere een kinderboerderij met speeltuin, de grootste skatebaan van Zwolle, een basketbalveld, een panna voetbalveld en Parkpaviljoen de Wezenlanden (horeca).
Pannavoetbal is een vorm van straatvoetbal op een klein veldje waarbij 1 tegen 1 tot 5 tegen 5, maar bij voorkeur 2 tegen 2 spelers, door middel van behendige voetbaltrucs proberen de tegenstander af te troeven. Een groot verschil met het standaard voetbalspel is, dat er geen regels zijn en de bal niet uit kan gaan of achter kan raken. Een veel gebruikte manier van uitspelen of passen is het spelen van de bal via de muur of het hek aan de zijkanten van het veld en achter de doelen.

Fietstocht Zwolle - Hasselt 5 september 2018

Samen met mijn baasje op de fiets een fietstocht gemaakt van Zwolle naar Hasselt. Onderweg nog bij twee Rustpunten gestopt voor een pauze. Een Rustpunt is een plaats waar wandelaars en fietsers kunnen pauzeren. Er is een zitplek en er zijn voorzieningen waarmee bezoekers koffie, thee en limonade (vaak ook cup a soep) kunnen bereiden. Het is zelfbediening en geld gooi je in een geldpotje. Sommige rustpunten zijn voorzien van een toilet of oplaadpunt voor een elektrische fiets. Rustpunten zijn duidelijk herkenbaar aan het Rustpuntbord. Ze zijn geopend als het bordje ‘open’ zichtbaar is.
We passeerden onderweg naar Hasselt de dorpen Gennep en Holten.
Hasselt ligt aan het Zwarte Water nabij de monding van de Overijsselse Vecht. Het Zwarte Water had vroeger een open verbinding met de Zuiderzee.
Net buiten het centrum van de vestingstad ligt het kalkoventerrein. Deze kalkovens waren in 1990 de enige nog werkende schelpkalkbranderijen in West-Europa.In dat jaar werden de activiteiten definitief gestaakt.

Polder Mastenbroek te Zwolle 31 augustus 2018

Per toeval kwamen we bij Polder Mastenbroek, waar we een kleine ronde liepen.

Mastenbroek is een middeleeuwse polder in de gemeentes Zwartewaterland, Kampen en Zwolle en maakt deel uit van het Nationaal Landschap IJsseldelta in de provincie Overijssel. Het is een van de oudste polders van Nederland. De kern van de buurtschap ligt in de gemeenten Kampen en Zwartewaterland.

Het Vegtlusterbos te Zwolle 30 augustus 2018

De Agnietenbos, Begraafplaats Bergklooster en Kranenburg te Zwolle 29 augustus 2018

Met mijn baasje op de fiets mee op pad geweest. Wandelden eerst over begraafplaats Kranenburg, vervolgens over Begraafplaats Bergklooster en daarna door het Agnietenbos via de villawijk weer naar de fiets terug.

Bij de ingang van Begraafplaats Bergklooster in Zwolle bevind zich het monument voor Thomas a Kempis.
Thomas a Kempis (eigenlijk Thomas van Kempen of Thomas Hemerken of Haemerken, geboren in ca. 1380 – overleden op 25 juli 1471) was een middeleeuws augustijner kanunnik, kopiist, schrijver en mysticus. Hij was lid van de spirituele beweging van de Moderne Devotie en een volgeling van Geert Grote en Florens Radewijns, de stichters van de congregatie der Broeders des Gemenen Levens.

Begraafplaats Bergklooster is een begraafplaats op de Agnietenberg in Zwolle die in 1399 is ingewijd.Oorspronkelijk maakte dit kerkhof deel uit van een kloostercomplex van de Broeders des Gemenen Levens, maar tegenwoordig is het enkel een begraafplaats.Het oudste graf is dat van Jan Mulert (1540). Zijn graf lag oorspronkelijk in de kloosterkerk. In 1998 werden de funderingsresten van de kloosterkerk gevonden.

Kranenburg is de naam van een algemene begraafplaats en crematorium in Zwolle. Kranenburg werd in 1933 in gebruik genomen, omdat er ruimtegebrek was ontstaan op de Algemene Begraafplaats Meppelerstraatweg. De begraafplaats Kranenburg grenst direct aan Begraafplaats Bergklooster uit 1399.Oorspronkelijk stond op deze plek de havezathe Kranenburg. Deze is echter afgebroken.

Langs rivier de Vecht te Zwolle 28 augustus 2018

Landgoed Drakenburg te Baarn 26 augustus 2018

Dit keer kwam de Utrechtste Heuvelrug aan de beurt. De Utrechtse Heuvelrug is een zandrug in het landschap van de provincies Utrecht en Noord-Holland tussen de randmeren in het noordwesten en de Rijn in het zuidoosten.
De Utrechtse Heuvelrug heeft meerdere 'toppen' boven de 50 meter. Het hoogste punt is de Amerongse Berg met 69,2 meter boven zeeniveau. Het zuidelijkste punt is de Grebbeberg.
We wandelden over landgoed Drakenburg te Baarn. Van oorsprong was Drakenburg een ridderhofstad en kasteel uit de 14e eeuw. Het kasteel heeft er tot de 19e eeuw gestaan. Daarna werd er een statig landhuis gebouwd, waar nu een conferentiecentrum in is gevestigd.
Onderweg wijkten we nog even van de gps route af om een kijkje te nemen bij de Pannekoekvijver. Bolle en ik konden hier nog even wat drinken en onze pootjes baden in het water. Een minpuntje van deze route was dat je op het einde een stuk asfalt over een fietspad moest lopen naast een drukke weg. Op het einde van de route rusten we even uit bij het Pannenkoekenboerderij de Wildenburg nabij het parkeerterrein. Hier mochten Bolle en ik lekker mee smullen van de spareribs en hamburger.

Het Westerborkpad etappe Nunspeet – ’t Harde 21 augustus 2018

Nog een etappe van het Westeborkpad gewandeld vanaf station Nunspeet. Vanaf het centrum wandelden we richting de bossen en zandverstuiving de Haere in Doornspijk. Bij de zandverstuiving mocht ik nog even lekker loslopen.
De Haere vormde vroeger de overgang tussen de onvruchtbare ‘woeste gronden’ van de Veluwe en de akkertjes bij de buurtschap Wessinge. Het stuifzand is veroorzaakt door mensenhand. Na de uitvinding van de kunstmest was de heide niet meer nodig. In de tweede helft van de 19e eeuw werd de heide dan ook met grove den beplant. Op plekken waar het zand geen grote bedreiging vormde werd daarmee geen haast gemaakt. Vandaar dat dit stuifzandgebied er nog is. Door de boomgroei rondom heeft de wind nu minder vat op het zand dan vroeger. Vanaf de vroege middeleeuwen ontstonden de huidige dorpen in het gebied. Bij archeologisch onderzoek is vroegmiddeleeuws aardewerk van rond het jaar 800 gevonden.
De markering van de route werd in het veld redelijk goed aangeven, maar mijn baasje had ook de gps route gedownload, dus verdwalen konden we niet ondanks een pad niet meer bestond. We moesten alleen daardoor even om lopen. Vervolgens namen we in 't Harde de trein terug naar Zwolle.

Zandsculpturen Festival Brabant te Oss en de Holterberg te Holten 19 augustus 2018

We bezochten eerst het Zandsculpturen Festival Brabant te Oss met als thema "het circus". De entree was gratis. Ook dit jaar waren er niet veel zandsculpturen te zien, dus we waren al snel rond.
Nadat we de ochtend en begin van de middag in Brabant waren, waren we later de middag in Salland, provincie Overijssel. We hebben hier gewandeld over de Holterberg. De Holterberg is een heuvelachtig gebied, dat deel uitmaakt van het Nationaal Park Sallandse Heuvelrug. De Holterberg dankt zijn naam aan het Overijsselse dorp Holten dat ten zuiden van dit gebied ligt.
Op de Holterberg bevindt zich de Holten Canadian War Cemetery. Op de terrassen van dit stukje officieel Canadees grondgebied liggen 1394 militairen begraven. Ze zijn gesneuveld tijdens de Tweede Wereldoorlog, voornamelijk bij de bevrijding van Nederland in 1945. Hier namen we nog even een kijkje. Er stond namelijk geen verbodsbord voor honden.
Onderweg namen we meerdere pauzes ook bij het dagrecreatie terrein waar ook een toilet gebouw aanwezig was. Voor mij niet nodig, ik kan overal tegenaan plassen. Das een voordeel als je een hond bent.

Slot Zeist 18 augustus 2018

Vandaag een korte rondwandeling langs Slot Zeist. Slot Zeist is een zeventiende-eeuws slot in de gemeente Zeist dat gebouwd was als lustoord van Willem Adriaan van Nassau en kleinzoon van prins Maurits. Het slot is omgeven door een Engels landschapspark en het Broeder- en Zusterplein. In 1924 werd het slot door de gemeente Zeist gekocht. Het Slotpark is vrij toegankelijk.

De Noorderheide te Vierhouten 17 augustus 2018

Bolles baasje had nog vakantie. Daarom gingen we nog met zijn allen op pad om te wandelen over de Noorderheide. De Noorderheide is een landgoed met een grote villa uit de dertiger jaren te Vierhouten. Het dankt zijn naam aan het heideveld waaraan het ligt.
Op de Noorderheide zijn drie landmarks van zwerfkeien te vinden: de Daniël George piramide (D.G. piramide), de Miesje piramide, de Peter Paulpiramide (P.P. piramide). Ze waren, samen met de verdwenen Victoria piramide, onderdeel van het landgoed van Daniël George van Beuningen (van het museum Boijmans van Beuningen). Hij legde hier in 1935 ingenieuze waterwerken aan, bestaande uit gemetselde goten, vijvers en een pompstation waarmee hij water oppompte en zo de ‘beken’ van water te voorzien.
De Beek van 3,5 kilometer lang stroomt nu alleen wanneer de pomp werkt. De pomp draait slechts wanneer leden van de werkgroep met een verplaatsbaar dieselaggregaat stroom opwekken om de elektromotor van de pomp aan te drijven.

De Rode Beek Route te Herkenbosch 16 augustus 2018

We ontbeten al vroeg op het terras buiten bij het Fletcher Hotel " La Ville Blanche" te Thorn. Van onze baasjes kregen we ook wat lekkers mee tijdens het ontbijt.
Na het ontbijt reden we naar Herkenbosch. Vanaf kasteel Daelenbroeck de "Rode Beek Route" gewandeld. Het kasteel werd voor het eerst schriftelijk vermeld in 1326. Kort voor die tijd moet het zijn gebouwd. Herkenbosch is een dorp in Midden Limburg en ligt aan de meanderende rivier de Roer, aan de rand van het Roerdal. Een mooie afwisselende wandeling door landelijk gebied met appel en perenboomgaarden, langs rivier de Roer, verschillende beken en een stukje door Duitsland (Rhotenbach) en langs de Effelder Nordsee meer (38 ha). Dit meer is gelegen in het natuurgebied Maas-Schwalm-Nette. De Effelder Waldsee is in het midden van de vorige eeuw ontstaan door grindwinning. De plas ligt in het natuurgebied Maas - Schwalm – Nette.
Bolle en ik konden onderweg meerdere malen lekker afkoelen in het water van rivier de Roer, diverse beekjes en in het Effelder Nordsee Meer. Na het wandelen luchten onze baasjes bij het kasteel Dalenbroeck en werd de heerlijke uitsmijter ook gedeeld met ons. Na de lunch werden mijn baasje en ik weer thuis gebracht.

Dagje Limburg: Swalmen en Thorn 15 augustus 2018

We vertrokken voor 2 dagen naar Limburg. Voordat we gingen wandelen in Limburg namen onze baasjes eerst een terrasje bij Herberg de Bos te Swalmen. Een Limburgse vlaai hoort er natuurlijk bij als je Limburg bezoekt. Mijn baasje vierde ook haar verjaardag, dus dat moest ook gevierd worden.

Swalmen is gelegen tussen Roermond en Venlo en wordt in het westen begrensd door de Maas en in het oosten door de Duitse grens. Swalmen dankt zijn naam aan het riviertje de Swalm. Vanaf Herberg de Bos wandelden we gelijk het landgoed Groenewoud in. Hier wandelden we langs rivier de Swalm.
De Swalm is een kleine zijrivier van de Maas. Zij ontspringt zuidelijk van Wegberg in de grensstreek van Duitsland en het Nederlandse Midden-Limburg, loopt vervolgens door de Duitse gemeente Schwalmtal en mondt bij Swalmen (gemeente Roermond) in de Maas uit, meer precies tussen Wieler en Rijkel bij de Donderberg. De rivier heeft een lengte van 45 kilometer, waarvan twaalf op Nederlands grondgebied.
Na het wandelen reden we met de auto naar Thorn. We overnachten hier in Fletcher Hotel " La Ville Blanche". Thorn staat bekend als het Witte stadje vanwege zijn witte huisjes in het centrum. Thorn ligt bij het grootste aaneengesloten watersportgebied van de Euregio; de Maasplassen.
Na het inchecken in het hotel maakten we een wandeling door het dorp. We passeerden kasteelhoeve de Grote Hegge (Hegge betekend weiland) gelegen aan de oever van de Maasplassen. Na de wandeling over de dijk bij de plas De Grote Hegge, verkregen door grindwinning, gingen we een hapje eten bij het hotel. Na het diner en voor het slapen gaan werden Bolle en ik nogmaals uitgelaten door en rondom het dorp Thorn.

Park Rams Woerthe te Steenwijk 13 augustus 2018

Voordat mijn baasje de Kringloopwinkel en tuincentrum Groenrijk in Tuk bezocht, werden Bolle en ik eerst uitgelaten in Park Rams Woerthe in Steenwijk.

In Park Rams Woerthe (10 ha) te Steenwijk bevinden circa 45 verschillende soorten bomen en heesters in het Engelse landschap stijlpark. Ook is er een hertenkamp en theehuis in het park aanwezig. De villa Rams Woerthe werd eind 19e eeuw in opdracht van de Steenwijker industrieel en filantroop Jan Hendrik Tromp Meesters als woonhuis gebouwd. De opdrachtgever Tromp Meesters heeft het huis slechts negen jaar bewoond. In 1908 overleed hij op 53-jarige leeftijd. Zijn weduwe wilde er niet blijven wonen en verkocht in 1917 het pand aan de gemeente Steenwijk voor de prijs van 90.000 gulden. Thans is de villa het bestuurscentrum van de gemeente Steenwijkerland met werkkamers voor burgemeester en wethouders. Tevens is het een trouw locatie. In januari 2016 werd het pand gekocht door Vereniging Hendrick de Keyser. Deze vereniging koopt monumenten, laat deze restaureren en verhuurt ze vervolgens. De vereniging is genoemd naar de Amsterdamse bouwmeester Hendrick de Keyser en is op 3 januari 1918 opgericht door enkele Amsterdammers onder leiding van de wijnkoper Jacobus Boelen. In totaal bezit de vereniging zo'n 390 panden in 94 plaatsen verspreid over het gehele land. Inkomsten verwerft de vereniging onder meer uit de opbrengsten van de BankGiro Loterij. Gelukkig waren we net voor de harde regenbuien weer in de auto, want ik houd niet van een nat pak…euh vacht.

Almere Jungle en het Almeerderhout 11 augustus 2018

We bezochten vandaag eerst Almere Jungle. Deze kleine dierenpark is deels overdekt en wij honden mogen mee naar binnen. In Dierenpark Almere Jungle leven vogels, zoogdieren, vissen, reptielen, insecten en ongewervelde dieren. Voorheen hielden ze enkel opvang dieren maar nu breiden ze steeds verder uit naar meer exotische dieren. Almere Jungle is gevestigd in het kassencomplex op Stadslandgoed de Kemphaan. Ik vond de parkieten, stokstaartjes en stekelvarkens nog het leukst. In het buitengedeelte bevinden zich oa alpaca’s, wasbeertjes, roofvogels en enkele kippen. Voordat we het park verlieten, namen we nog even plaats op het buitenterras van het Jungle Café. Bolle en ik kregen ook wat te eten en drinken. Ben je op zoek naar een leuk en goedkoop uitje, dan is zeker dit dierenpark de moeite waard. De entree is 5 euro pp en de hond mag gratis mee naar binnen. Ook het parkeren is gratis.

Na het bezoek aan Almere Jungle wandelden we door de omgeving bij het park, het Almeerderhout. Het Almeerderhout is het grootste bos (1400 ha) van Almere. Het Almeerderhout is de verzamelnaam van het Waterlandse Bos, het Cirkelbos en het Kathedralenbos. In het Waterlandse Bos ligt Stadslandgoed De Kemphaan, het Cirkelbos herken je aan de cirkels van boomsoorten die worden omlijst door beukenlanen. Het Kathedralenbos is vernoemd naar het landschapskunstwerk De Groen Kathedraal. Midden in Boswachterij Aalmeerderhout ligt het stadslandgoed de Kemphaan. Stadslandgoed de Kemphaan bestaat uit diverse natuurinitiatieven, waaronder een (kinder)boerderij, een wandelgebied, een natuur-informatiecentrum en parklandschappen. Ook de Stichting AAP, een buitencentrum van Staatsbosbeheer en een natuurkampeerterrein zijn gevestigd op het stadslandgoed.

Dierenpark Amersfoort 7 augustus 2018

Tante Jo had vakantie. Tante Jo is de oudste zus van mijn baasje. Mijn baasje en ik werden getrakteerd op een dagje uit naar Dierenpark Amersfoort. Altijd leuk andere beesten kijken en ruiken.

Op 22 mei 1948 werd DierenPark Amersfoort (toen nog als Dierenpark Birkhoven) opgericht door Wim en Jo Tertoolen. Een oud-schoolkameraad van Wim, Piet Knoester, draaide vanaf het begin mee. Jo begreep de bezoekers, Piet had verstand van dieren, Wim was een echte horecaman. Met z’n drieën werkten ze zeven dagen per week aan dit grote avontuur.
Het dierenpark was een groot succes. Het eerste jaar bezochten 5.000 bezoekers het park (tegen een entreeprijs van 40 cent!). Het tweede jaar wist het park al 40.000 bezoekers te trekken en werden de eerste abonnementen verkocht. De eerste twaalf abonnementhouders waren de leveranciers. Zonder abonnement mochten ze namelijk geen limonadesiroop, hooi of veevoer leveren.
In het jaar van de oprichting, 1948, waren er vier mensen werkzaam in het park: de twee oprichters, de heren Knoester en Tertoolen, Jo Tertoolen én een hulpje. Inmiddels zijn er meer dan 100 medewerkers in vaste dienst en 150 seizoensmedewerkers.
Het eerste jaar was de diercollectie nog relatief klein: er waren onder andere een kraagbeer, een kameel, een dril en enkele boerderijdieren. Maar met het toenemende aantal bezoekers werd de diercollectie al snel groter. Zo arriveerden in 1954 de eerste katachtige roofdieren: twee leeuwen en twee panters. In 1956 kwamen de eerste olifanten uit Thailand. Inmiddels waren er ook ruim tachtig apen, verdeeld over 20 soorten te zien. Vroeger werden dieren gekocht of uit het wild gehaald. Tegenwoordig gebeurt dit niet meer. Nu zijn er binnen dierentuinen over de hele wereld speciale fokprogramma’s. Er worden dus geen dieren meer gekocht of uit de natuur gehaald.
In 1964 werd DierenPark Amersfoort overgenomen door dochter Astrid en haar man Henk Vis. Astrid leefde haar hele leven al in het DierenPark en had dus haar hele leven tussen de wilde dieren doorgebracht. Zij zorgde met veel passie voor alle dierenkinderen die in die tijd nog regelmatig met de fles werden grootgebracht.
Kort na de overname overleden in twee jaar tijd beide oprichters. Jo Tertoolen heeft nog tientallen jaren in het park doorgewerkt. Zij overleed in 1991 op vierentachtig jarige leeftijd. Inmiddels heeft de oudste zoon van Henk en Astrid, Fred Vis, het directieschap overgenomen.
De Berenboemel rijdt al sinds 1968 door het park. Vroeger parkeerden auto’s voor de deur van de entree. Er konden ongeveer 60 auto’s staan. Inmiddels beschikt het park over een ruim parkeerterrein dat ruimte biedt aan 925 auto’s. Het park is inmiddels nu zo’n 19 ha groot.
Er was rond de 35-37 graden voorspeld, vandaar dat mijn baasje me mee nam in de honden buggy. Dan hoefde ik ook niet te lopen over het hete asfalt of te slenteren in de hitte door het park. Nou mij hoor je niet klagen hoor! Heerlijk zitten of liggen op een zachte deken in de buggy en geduwd worden door 2 privé chauffeurs. En onderweg werd er af en toe een drinkbak met vers water in de buggy voor me neer gezet of mocht ik even buiten de buggy de benen strekken en plassen.
Ik mocht ook mee lunchen. In Vlaamse friet had ik geen trek, maar de kibbeling en stukje sparerib smaakte me wel heel goed. Na het eten kreeg ik in mijn buggy een lekker koud bak water, zodat ik ook wat kon drinken.
Voordat we het dierenpark verlieten, brachten we nog een bezoekje aan de Dino Park. In de Dino Park maakt je een reis door de tijd en kom je in een bos vol dino’s terecht! De opvallende Brachiosaurus is twaalf meter hoog en zeker 27 meter lang dus die kun je niet missen.

Dank je wel tante Jo voor deze leuke, gezellige uitje! Ook bedankt namens mijn baasje.

De Beekdal wandeling te Amersfoort 5 augustus 2018

Het is een klein beetje feest. Vandaag heb ik samen met mijn baasje de 300e blog geschreven. Met mijn hondenpootjes tikken op het toetsenbord wil niet echt, dus daarvoor schakel ik de hulp in van mijn baasje. We hopen dat onze volgers het nog steeds leuk vinden om mee te lezen.
We hebben met onze vaste medewandelaars (Bolle en zijn baas) wederom dit weekend samen gewandeld. Vandaag hebben we met zijn allen in Amersfoort door het nieuwe natuurgebied Bloeidaal gewandeld. Hier is in 2007 het agrarische gebied omgevormd tot natuur met schraal grasland, rietmoeras, bosschages en poelen. Bij hevige regenval wordt het gebied gebruikt om het te veel aan water in het Valleikanaal en de Barneveldse Beek op te vangen. De Barneveldse Beek is een beek in de Gelderse Vallei, in het midden van Nederland.
Onze baasjes kozen voor de Beekdal wandeling van circa 3 kilometer. Op de langere route, mochten wij (honden) helaas niet mee.

Bolle en ik hadden geluk dat we lekker mochten afkoelen in de Barneveldsebeek.

Het Lockhorsterbos te Leusden 4 augustus 2018

Onder de rook van Amersfoort ligt in het plaatsje Leusden het Lockhorsterbos (7,5 ha). Het is een klein, maar leuk bos met bomen variërend van heel jong tot statige eiken en beuken die meer dan 200 jaar oud zijn. Honden mogen overal in het Lockhorsterbos los mits onder appel.
Overal zijn er slingerpaadjes door het bos en over de hele oostgrens van het bos loopt de Heiligenbergbeek. De Heiligenbergerbeek (vroeger de Lunterse Beek) is een beek die begint ten noorden van Woudenberg en stroomt naar Amersfoort. De beek is 8 kilometer lang en ligt op de grens van de Gelderse Vallei en de Utrechtse Heuvelrug. Bolle en ik mochten in de Heiligenbergerbeek zwemmen, maar het was wel even zoeken naar een oeverkant waar we veilig het water in konden stappen. Uiteindelijk vond Bolles baas bij de spoorbrug (Ponlijn) een afstapje waar Bolle en ik het water in konden lopen.
De Ponlijn is het gedeelte van de spoorlijn Kesteren - Amersfoort dat nog in gebruik is tussen Amersfoort en het raccordement Leusden PON. De in Leusden gevestigde auto-importeur Pon is nu de belangrijkste gebruiker van de goederenlijn. Dit goederenspoor van ongeveer 5 kilometer is een restant van de spoorlijn Kesteren - Amersfoort die op 18 februari 1886 werd geopend. De lijn werd aangelegd door de Hollandse IJzeren Spoorweg Maatschappij (HSM). Na de oorlog bleef het baangedeelte in gebruik voor goederenvervoer.
Op de Ponlijn ten zuiden van Leusden zijn in 2013 graaf-en knipmachines bezig een deel van niet meer in gebruik zijnde deel van het spoor te ontmantelen. Het gaat om enkele tracé’s ten zuiden van de laadperrons van automobielbedrijf Pon, onder meer de Ben Ponbaan langs de Tabaksteeg die tot 2016 in dienst was. Omdat de spoorstaven te lang zijn om zo te kunnen vervoeren, worden ze eerst ter plaatse in stukken geknipt. De Ponlijn is het laatste deel van de spoorlijn Kesteren - Amersfoort dat nog in gebruik is.

Zwemmen in rivier de IJssel bij Hattem 3 augustus 2018

Het warme weer hield ook vandaag weer aan, zodat ik lekker weer mocht afkoelen in het water. Door de aanhoudende hitte, ontstaat er veel blauwalg in de waterplassen.
Zowel mensen kunnen ziek worden van blauwalg, maar ook huisdieren kunnen ernstig ziek worden door het drinken van water met blauwalgen of door hun besmette vacht droog te likken.
Blauwalgen zijn bacteriën die zich gedragen als algen. Het worden cyanobacteriën genoemd vanwege de blauwgroene cyaanpigmenten die er in voorkomen, maar blauwalgen kunnen ook wel een roodbruine kleur hebben. De cyanobacteriën komen normaal in zoet, brak en zout water voor en vormen een biomassa onder invloed van licht, kooldioxide en voedingsstoffen in het water. Veel soorten blauwalgen maken stofjes aan die voor mens en dier giftig zijn. Het gif zit in de cel van de bacterie, de gifstoffen worden niet aan het water afgestaan.
Zo met het blote oog is een kleine concentratie van blauwalgen moeilijk te zien en ook nauwelijks te onderscheiden van andere algen. Maar als er veel blauwalg in het water zit is dat duidelijk te zien aan een groene drijflaag op het water. Door het warme voorjaar en door meststoffen zoals fosfaten en nitraten kunnen blauwalgen snel groeien. Dan krijg je die groene soep. Het kan soms wel een op verfachtige laag lijken en het kan flink stinken als de algen afsterven.
De gifstoffen in blauwalgen veroorzaken bij mensen in de meeste gevallen huid- en oogirritaties, koorts, maag- en darmklachten zoals diarree, overgeven, hoofdpijn, en zwelling van lippen en oogleden. Dat kan vijf dagen duren, de klachten verdwijnen meestal vanzelf. De gifstoffen krijg je binnen door de mond.
Honden krijgen vaak te maken met ademhalingsproblemen, sloomheid, overmatig kwijlen, braken, diarree, plassen, gebrek aan coördinatie en krampen. Er is helaas geen tegengif voor de toxines van de blauwalg, maar het is belangrijk om meteen een dierenarts in te schakelen bij een vermoedelijke blootstelling aan blauwalg. De symptomen van een blauwalg besmetting kunnen binnen enkele minuten optreden. Maar ook kan het 3 tot 5 uur duren voordat symptomen optreden (dit hangt af van welk soort bacteriën er in de blauwalg zitten). De neurlologische variant kan al binnen enkele minuten tot een uur de dood tot gevolg hebben. Niet alle honden zullen overlijden door het zwemmen in besmet water, maar omdat niet met zekerheid vast te stellen is in welke mate het water besmet is, is het toch belangrijk om zo snel mogelijk de dierenarts te waarschuwen.
Om veilig te kunnen zwemmen, zochten onze baasjes een leuke locatie waarbij het water enigszins stroomt. De auto werd geparkeerd in Hattem bij Jachthaven Hattem. Hier werden Bolle en ik uit gelaten en zochten onze baasjes naar een geschikte zwem locatie. Het werd een klein strandje aan rivier de IJssel.
De IJssel of Gelderse IJssel is 125 kilometer lang en een aftakking van de Rijn. De rivier takt bij Westervoort (de IJsselkop) ten oosten van Arnhem af van de Rijn en stroomt in de richting naar het Ketelmeer respectievelijk het IJsselmeer. De loop van de rivier volgt de vallei tussen de Veluwe in het westen en de Sallandse Heuvelrug in het oosten, die het IJsseldal genoemd wordt. Van Deventer tot voorbij Hattem vormt de rivier de grens tussen Gelderland en Overijssel.
De voornaamste steden aan de IJssel zijn Zutphen, Deventer, Zwolle en Kampen. Andere historische plaatsen aan de IJssel zijn Doesburg, Bronkhorst en Hattem.
We vermaakten ons allen goed in het water en aan de waterkant.

Dierweide Berkum en de Berkumerkolk te Zwolle 1 augustus 2018

Dit jaar zoeken we door de warmte vaak de waterkant op. Mijn baasje en ik kunnen slecht tegen de warmte. Het zijn ook geen temperaturen meer; over de 30 graden. Af en toe tikt de thermometer zelfs de 35 graden aan.
Vandaag zowel gezwommen bij de Berkumerkolk en in het park bij de dierweide Berkum gewandeld. De Berkumer kolk is een plas die zijn naam dankt aan de nabijgelegen Zwolse wijk Berkum. Het water bevindt zich aan de Overijsselse Vecht en staat hiermee ook in open verbinding. Er bevind zich een klein haventje met een sluiscomplex. Bij het sluiscomplex staat de sluiswachterswoning "Het Nieuwe Verlaat". In de 18e eeuw was dit een schipperscafé. Het huis werd door meerdere generaties van de familie Koezen bewoond. De naastgelegen kolk, de Kolk van Koezen, dankt hier haar naam aan.De bij het sluiscomplex behorende ophaalbrug werd door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog vernietigd. De ophaalbrug werd daarom vervangen door een vaste brug.
De dierweide wordt door veel verschillende dieren bewoond; ezels, varkens, eenden, kalkoenen, schapen, geiten, konijnen en cavia’s. De dierenweide bestaat sinds november 1992. De boerderij wordt gerund door een aantal vrijwilligers. Voor een deel worden ze gesubsidieerd door de wijkvereniging en de gemeente. Zoals veel van deze dierweides moeten ze het ook hebben van donateurs en sponsoren.

Landgoed Staverden 29 juli 2018

Landgoed Staverden ligt tussen Ermelo en Elspeet op de noordwest flank van de Veluwe. Door het landgoed stroomt de Staverdense Beek. Bolle en ik hebben in het water onze pootjes nog even opgefrist. Het landgoed bestaat uit een landhuis (kasteel), een koetshuis, een oranjerie, een watermolen en een fraai aangelegd park met doolhof.
Het kasteel werd door de hertogen van Gelre gebruikt als jachtslot. Sinds 1400 woonden er leenmannen op Staverden, die het kasteel voor de graaf moesten bewaren en verdedigen. In 1400 wordt Gaedert van Staverden als leenman van Kasteel Staverden genoemd. Zij hadden de verplichting om witte pauwen te houden. Met de veren van deze pauwen werden de helmen van de graaf versierd. Daarom wordt Kasteel Staverden wel de 'Witte Pauwenburcht' genoemd. Bij het kasteel bevind zich nog steeds een pauwenverblijf met witte pauwen.
In de kasteelgracht bevindt zich een eiland met een gedenksteen voor gravin Eleonora. Op de steen staat het opschrift 'Leonora 1353'. Het eiland heet dan ook wel Leonorapol. Volgens de legende kwijnde Eleonora aan het begin van de 14e eeuw na een liefdesdrama op Staverden weg en stierf. Haar geest zou nog altijd rondwaren als de 'Zwarte Vrouw van Staverden'. Nog steeds zou het niet veilig zijn om na 12 uur ‘s nachts de kasteeltuin te betreden. Wie de Zwarte Vrouw ontmoet, kan het niet lang meer navertellen…

De Orchideeënhoeve te Luttelgeest 28 juli 2018

De regen viel met bakken de lucht uit. We zijn daarom naar de Orchideeënhoeve in Luttelgeest geweest.
Op de heenweg nog een tussenstop gemaakt in Zwartsluis om een braderie met rommelmarkt te bezoeken.
Zwartsluis is een dorp en een havenplaats in de gemeente Zwartewaterland, Overijssel, gelegen op de plek waar het Zwarte Water en het Meppelerdiep samenkomen.

Drentse fiets 4-daagse Emmen 24 t/m 27 juli 2018

Al jaren neem ik samen met mijn baasje deel aan de Drentse Fiets 4-daagse. De RegioBank Drentse Fiets4Daagse is het grootste fietsevenement van Nederland. Jaarlijks trekt het evenement ca. 12.000 mensen. De deelnemers zijn afkomstig uit Nederland, maar ook uit het buitenland, zoals België, Duitsland, Engeland en zelfs Australië. Er zijn verschillende start locaties; Meppel, Assen, Diever, Westerbork, Dalen, Norg, Hoogersmilde en Emmen.
Net zoals vorig jaar starten we in Emmen. De start locatie is nl. maar circa 10 minuten fietsen van station Emmen vandaan. Ook is het fijn reizen met Blauwnet, voorheen Arriva. Mijn baasje kon zo de fiets te trein in rijden, in tegenstelling van de vele NS treinen waar je de fiets over drempels en langs palen de trein in moet manoeuvreren.
De 1e dag fietsten we vanaf het Fletcher Hotel Emmen richting Weerdinge, Valthe, Exloo en Odoorn. Het was een leuke afwisselende route door dorpen, bos en landelijk gebied. Ook passeerden we onderweg enkele hunebedden.

De 2e dag van de Drentse Fiets 4-daagse voerde ons van Emmen naar (Noord) Sleen, Zweeloo, Aalden, Oosterhesselen en Erm. Onderweg nog gestopt om een Hunebed en twee bunkers te bekijken. Ik kon dan mooi weer even mijn pootjes strekken, lekker rondsnuffelen en mijn blaas legen.
Later de dag lekker wezen zwemmen bij de Berkummerkolk te Zwolle.

Wederom een leuke fietsroute door Drenthe. De 3e dag ging de fietsroute voornamelijk door landelijk gebied en door enkele bossen. Vanaf Emmen fietsten we (nouja mijn baasje dan) naar Klijndijk, De Kiel, Wezuperbrug, Schoonoord, t Haantje en via Westenesch weer terug naar Emmen.
We volgden ook lopend een kronkelpaadje naar de (bijna) grootste steen van Drenthe; de Kielse Kei. De grootste steen van Nederland ligt nl. in Rottum bij Heerenveen. Ik kon in de tussentijd even mijn pootjes strekken en mijn blaas legen. Doordat er een routebordje miste, fietste mijn baasje en vele andere deelnemers verkeerd. Gelukkig had ze de route op haar mobiel, dus konden we de juiste weg weer vervolgen. We hoorden dat vele deelnemers ook door het missen van een routebordje een stempelpost hadden gemist.
Ook passeerden we de recreatie plas de Kibbelkoele in Boswachterij het Sleenerzand. Honden waren hier helaas niet toegestaan, maar ik mocht toch even van mijn baasje even lekker afkoelen in het water.
We fietsten ook door de oude dierenpark van Emmen. Ooit een zo'n mooi sprankelend park, ligt er nu verlaten en verwaarloosd bij ondanks een kinderboerderij en horecagelegenheid.

De laatste en 4e dag van de Drentse Fiets 4- daagse ging richting Westenesch en Nieuw-Dordrecht. De route ging door het bos, langs de heide, door landelijk gebied en langs recreatieplas de Kleine Rietplas in Emmen waar ik van mijn baasje nog even lekker mocht zwemmen (eigenlijk waren honden verboden hier op het strand). In verband met de warmte (circa 35 graden), koos mijn baasje vandaag voor de 30 kilometer. Vlak bij de finish vond mijn baasje geen routepaaltjes meer. Dankzij de moderne technologie (gps) vonden we de weg weer terug naar de finish. Daarbij heb ik ook wel een goede hondenneus hoor om de weg terug te vinden (Ahum). Toen we bij de finish waren, hadden we alsnog 40 kilometer gefietst. Hoe dan ook, we hebben echt geen 10 kilometer omgefietst doordat we geen routepaaltjes meer tegenkwamen, dus de route was echt wel langer dan de 30 kilometer. Vervolgens stempelden we onze kaart af bij de finish, namen de mooie medaille en bloemen in ontvangst en na een toilet pauze werd ik weer in de fietsmand getild. Hierna gingen we op weg naar het station, maar we waren amper op de fiets, toen bleek dat we een lekke achterband hadden. De fietsenmaker van de 4-daagse repareerde gratis de achterband zodat we onze weg weer naar station Emmen konden vervolgen. Onderweg was de achterrem defect, de fietsenmaker had de rem er vergeten weer op te zetten. Helaas was in de trein weer de band lek, dus die was niet goed geplakt. Op station Zwolle de band bij de bemande fietsenstalling opgepompt en snel mee naar huis gereden voordat ie weer plat stond.
De avond wederom bij de Berkumerkolk gezwommen, dit keer was Bolle ook van de partij.

Losloopgebied De Middelwaard (recreatieplas de Put) te Vianen 22 juli 2018

Gezwommen bij losloopgebied Middelwaard, ook wel recreatie plas de Put genoemd. Dit losloopgebied (35 ha) ligt aan de A2 in de uiterwaarden aan de Lek bij Vianen, provincie Utrecht. Het is een open begrazingsgebied met Schotse Hooglanders, rond een grote zwemplas. Honden mogen hier het hele jaar loslopen, mits onder appel en er kan heerlijk gezwommen worden. Alleen op de parkeerplaats en het naastgelegen recreatiestrand moeten honden aan de lijn. We hebben heerlijk in het water gezwommen met zijn allen.

Het Leuvenumsebos 21 juli 2018

Er was warm weer voorspelt. Daarom kozen onze baasjes voor een bosroute met water. We gingen naar het Leuvenumsebos. Het Leuvenumse Bos (837 ha) is een bosrijk natuurgebied op de noordelijke Veluwe zuidelijk van Harderwijk en oostelijk van Ermelo. In dit bos konden we lekker afkoelen in de Leuvenumse Beek, ook wel de Staverdense Beek genoemd. De beek ontspringt uit het Uddelermeer en stroomt dwars over de Veluwe naar het noorden door de gemeente Ermelo. De natuurlijke loop van de beek houdt in het Leuvenumse Bos op. Ook onze baas baasjes namen een verkoelde potenbadje, o nee sorry voetenbadje in de beek.

De Berkumerkolk en Struinwaard te Zwolle 20 juli 2018

Landgoed Vilsteren 18 juli 2018

Alle hondenkluifjes nog aan toe! Het was vanmorgen best wel koud op de fiets op weg naar station Zwolle. Mijn baasje had me wel een truitje aangetrokken, maar ik had het toch nog wel koud….Na ongeveer een kwartier rijden, waren we bij het station. We moesten nog even wachten voordat de trein naar Dalfsen vertrok. Rond 06.30 uur waren we op station Dalfsen. 6.30 uur? Ja, omdat het weer heel warm zou worden, was ik al vroeg met mijn baasje op pad. Vanaf station Dalfsen reed ik mee in de fietsmand op de fiets mee naar Landgoed Vilsteren. Mijn baasje vond de route van station Dalfsen naar Vilsteren niet zo veel aan, veel rechte saaie stukken waar geen eind aan leek te komen. Het was bijna nog een uur fietsen voordat we op de plek van bestemming aan kwamen. De fiets werd geparkeerd bij een ven in het bos vlak bij het kampeer terrein. We maakten eerst een lange wandeling over het landgoed.
Het landgoed is in 1810 in Engelse stijl aangelegd met folies zoals de kurkentrekker, de theekoepel en de kluizenaarshut. Bij het kluizenaarshut hielden we pauze om te ontbijten. Volgens de legende heeft hier vroeger een kluizenaar gewoond en ligt daar ook begraven. Het hutje is een eenvoudig optrekje, dat gemaakt is van gevlochten takken.
Vlak bij het kampeerterrein is er een rustpunt (Uut bloas punt) bij een boerderij. Hier hielden we even pauze om wat te drinken etc. Tegen een vergoeding kun je hier ijs, koeken, koffie, thee, eieren en frisdrank kopen. Ook is er een toilet aanwezig. Handig voor de 2 voeters, want ik kan overal onderweg plassen. Er is hier geen personeel aanwezig. Het geld kun je in de brievenbus aan de muur gooien. Je kunt hier zowel binnen overdekt zitten of buiten op het terras. Ook ligt er lectuur om te lezen en is er een kleine bibliotheek aanwezig. Een leuke rustplek, honden zijn er ook welkom.
Na het wandelen dook ik eerst samen met mijn baasje lekker het water in om af te koelen. Heerlijk! Inmiddels was het ook al tegen 11.00 uur. Terwijl mijn baasje de tent opzette, scharrelde ik rond bij het water. Al rustend, zwemmend en rondscharrelend bracht ik zo de dag door aan de waterkant. Mijn baasje werkte nog wat leesvoer weg, terwijl ik lekker onder een handdoek tegen haar aan bleef liggen. De eind van de middag vertrok ik weer samen met mijn baasje op de fiets naar station Ommen. Het was een leuke fietsroute en hoefde maar een half uur in de fietsmand te zitten. Vervolgens reed mijn baasje de fiets weer de trein in en gingen we op weg terug naar Zwolle.

Berkumer Kolk aan de Overijsselse Vecht te Zwolle 17 juli 2018

Lekker samen gezwommen met mijn baasje in de Berkumer Kolk aan de Overijsselse Vecht te Zwolle. De Overijsselse Vecht is een regenwaterrivier in Duitsland en Nederland. Zij is 167 kilometer lang waarvan 60 km in Nederland. Haar oorsprong ligt in het Münsterland en zij mondt uit bij Zwolle in het Zwarte Water.

Bloem & Tuin te Nuenen 15 juli 2018

Dit jaar bezocht ik wederom met mijn baasje Bloem & Tuin in Nuenen (Noord-Brabant). Bloem & Tuin is de allergrootste tuinbeurs van de Benelux. Dit jaar werd het zoals voorgaande jaar weer georganiseerd op Landgoed Gulbergen.
Landgoed Gulbergen is een recreatiegebied met een landschappelijke uitstraling tussen de steden Eindhoven en Helmond in en grenst direct aan de gemeenten Nuenen en Geldrop-Mierlo. Het gebied is zo’n 325 hectare groot en ligt op en rondom de voormalige stortplaats Gulbergen. Eigenaar van de ondergrond van dit plangebied is het Metropool Regio Eindhoven (afgekort MRE). Het MRE is een overheidsorgaan van 21 gemeenten in Zuidoost-Brabant en heeft de erfpacht van de grond uitgegeven aan Gulbergen BV.
Je kunt op Bloem & Tuin van alles en nog wat tegen komen bij de ruim 130 kramen; (uitheemse) planten en bloemen, tuinmeubelen, tuingereedschap, kunstwerken, design, accessoires, showtuinen, barbecues, (groen) decoraties, fonteinen, outdoor kleding, verzorgingsproducten etc.
Wij honden mogen mee naar binnen, her en der staan ook honden drinkbakjes. Ook voor de 2-voeters zijn er verschillende horeca gelegenheden en toiletten aanwezig.

De Fantasietuin te Oldebroek 14 juli 2018

Helaas mocht ik vandaag niet mee naar de Fantasietuin in Oldebroek, want honden zijn helaas hier niet toegestaan. Toch wilde ik de lezers de foto’s niet onthouden van deze prachtige tuin.
De Fantasietuin (4000m2) van familie Van de Put in Oldebroek in de provincie Gelderland. Naar Engelse voorbeelden zijn verschillende folies gebouwd en geeft het geheel een Aziatische uitstraling .De grote verzameling tropische kuipplanten samen met de waterpartijen, beekjes, grotten en rotspartijen doen denken aan een ver vakantieland. Ook zijn er enkele volières aanwezig en zwemmen er vissen rond in de vijver en beekjes.

Her en der zijn er mooie knusse zitplekjes waar je van de prachtige tuin kunt genieten. Ook aan de inwendige mens wordt gedacht bij het zelfbedieningings terras (rustpunt), waar je zowel binnen als buiten kunt zitten.

Het Westerborkpad ( Zwolle Passiebloem Molen - Busstation Lichtmis Nieuwleusen) 12 juli 2018

Overdag was het weer goed warm. Heb toen ook samen met mijn baasje korte wandelingen bij huis gemaakt. Alleen de ochtend toen het nog niet zo warm was, maakten we nog een ronde door het park.
De avond na 18.30 uur mocht ik mee op de fiets. Samen met mijn baasje pakten we weer het Westerborkpad op. Dit keer bij bij Oliemolen de Passiebloem in Zwolle, daar wonen we namelijk in de buurt. De medewerkers (molenaars) van de Passiebloem produceren nog olie op authentieke wijze uit lijnzaad.
In het Vegtlusterbos mocht ik uit de fietsmand om mijn pootjes te strekken. Zo kon ik gelijk mijn blaas legen. Toen we het park verlieten, moest ik weer in de fietsmand mee. We reden de wijk Berkum door en vervolgens ging de route richting de IKEA en het Van der Valk hotel en daarna langs een heel stuk industrieterrein. Gelukkig hoefden we geen kilometers asfalt te stappen door een saai industrieterrein, omdat we op de fiets waren. Mijn baasje is een beetje bekend in die omgeving, dus ze wist dat deze etappe niet zo bijzonder was en veel asfalt en rechte stukken bevatte.
Vervolgens ging de route richting Lichtmis over onverharde zandwegen tussen uitgestrekte weilanden. Ook hier tussen de weilanden mocht ik de fietsmand uit om mijn pootjes te strekken. Het buurtschap Lichtmis was het eindpunt en van ver te zien aan de tot hotel verbouwde watertoren.
Vanaf busstation de Lichtmis in Nieuwleusen fietste ik weer mee met mijn baasje naar huis via het buurtschap Genne. Genne is een buurtschap gelegen aan de Overijsselse Vecht, tussen Zwolle en Hasselt.

Het Westerborkpad ( station Wezep - bushalte Noord Hattem ) 11 juli 2018

Het Westerborkpad ( station 't Harde - station Wezep ) 10 juli 2018

Triest, donker en regenachtig weer was het vanmorgen.  Toen het weer in de middag opklaarde mocht ik mee met mijn baasje op pad.

We wandelden een van de Westerbork etappes van station ’t Harde naar station Wezep. Het Westerborkpad (336 kilometer) is een wandel- en bezinningsroute van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork en Koninklijke Wandel Bond Nederland (KWBN) in samenwerking met Kenniscentrum Groen en Handicap. De route loopt van de Hollandsche Schouwburg (tijdens de oorlog een verzamelplaats voor Joden in Amsterdam) naar het voormalig kamp Westerbork in Drenthe.

Je wandelt niet alleen langs de spoorlijn, maar ziet er ook historische sporen en gedenkplaatsen. Onderweg vind je ruim 60 historische locaties zoals onderduikadressen, werkkampen en synagogen.

De initiatiefnemer van het Westerborkpad is Jan Dokter.Ter nagedachtenis aan zijn familieleden liep hij de route van de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam naar kamp Westerbork in Hooghalen.

Vanaf het station ’t Harde wandelden we al snel het bos door met heidevelden. Na het verlaten van het bos volgde helaas een lang stuk fietspad (Bovendwarsweg) richting het bos van ’t Mulligen. Onderweg passeerden we een fantasietuin in Oldebroek.  In deze tuin zijn naar Engelse voorbeelden verschillende folies gebouwd en geeft het geheel een Aziatische uitstraling. De grote verzameling tropische kuipplanten samen met de waterpartijen, beekjes, grotten en rotspartijen doen denken aan een ver vakantieland. De tuin wordt bewoond door tropische vogels, vissen en andere dieren. Helaas zijn honden hier niet toegestaan, dus mijn baasje maakte enkele foto’s op afstand.  

Bij Landgoed ’t Loo gingen we van de route af om een stuk asfalt te ontwijken. Want waarom zou je een saai stuk recht doorgaande asfaltweg volgen als je daarnaast leuke bospaadjes mee kunt nemen?

Nadat we de snelweg van de A28 hadden overgestoken, liepen we via het dorp Wezep naar het station. Er reden geen treinen terug naar Zwolle omdat in en rondom station Zwolle verbouwd wordt. Van en naar Zwolle worden twee weken lang NS bussen ingezet. De NS bus zagen we onderweg al voorbij komen, dus daarom pakten we een terrasje bij de snackbar vlak bij het station. Hier mocht ik ook lekker wat patatjes van mijn baasje mee snoepen.

De Gijsselterkoelen in Boswachterij Ruinen 8 juli 2018

Het was zondag, dus lekker uitgeslapen op bed samen met mijn baasje. Toen ze het bed uitstapte, pikte ik mooi haar plaats in.
De middag zijn we samen met Bolle en zijn baas wezen wandelen in boswachterij Ruinen. De boswachterij Ruinen is ongeveer 1.200 ha groot en is rond 1940 aangelegd als productiebos ten behoeve van hout voor onder meer de Limburgse mijnbouw. De boswachterij bestaat uit twee delen: het Oldenhaver veld en het Echtener veld. In het gebied liggen meerdere vennen, waarvan de Gijsselterkoelen de grootste zijn.
We hebben een rondje van circa 7,5 kilometer gewandeld bij de Gijsselterkoelen. De Gijsselterkoelen is een natte heidegebied. We konden helaas niet hier het water in, omdat het hele gebied om de vennen afgezet was met een omheining. We wandelden nog door naar een andere ven genaamd de Pesserkoelen, hier konden we wel komen, maar de ven was helaas helemaal opgedroogd.

Van Cranenbroek te Dongen en rivier de Lek bij Everdingen 7 juli 2018

We reisden af naar Dongen, een plaats in de provincie Noord-Brabant. Hier bevind zich een winkel genaamd “Van Cranenbroek”. De firma Van Cranenbroek heeft momenteel 5 winkelfilialen. In Nederland zijn dat Budel, Dongen, Landgraaf en Schijndel. De Belgische vestiging staat in Opglabbeek.
Ze verkopen van alles; kleding, dierbenodigdheden, tuinmeubels en (tuin)gereedschap, speelgoed, kampeer benodigdheden, fietsen en fietsartikelen etc. In deze filiaal zijn honden alleen toegestaan als ze in de winkelwagen kunnen. Dat is voor mij en Bolle natuurlijk geen probleem.
Na het bezoek aan de winkel maakten we een wandeling. Bij de aftakking bij rivier de Lek nabij Everdingen hebben Bolle en ik nog even lekker gezwommen. Nouja zwemmen… Bolle en ik houden het liefst onze hondenpootjes op de bodem.

Autorit Drenthe 4 juli 2018

s Middags werd ik samen met mijn baasje bij huis opgepikt met de auto door een kennis van mijn baasje. Zo maakten we samen een toertocht van circa 194 kilometer door Drenthe.
Bij het Hunnebedcentrum stopten we om een terrasje te pakken en het hunebed te bekijken. Het Hunebedcentrum is een archeologisch museum in het Drentse dorp Borger, op een steenworp afstand van het grootste hunebed (22,5 m lang) van Nederland. Helaas mogen honden het Hunnebedcentrum niet in, dus hierna toerden we weer verder met de auto.

Boswachterij Grolloo 3 juli 2018

Vanmorgen al vroeg een wandeling in Boswachterij Grolloo (1105 ha) gemaakt. Grolloo is een esdorp vlak onder Assen, 12 km vanaf het station Assen. De betekenis van de dorpsnaam is het groene bos.
De blueszanger Harry Muskee woonde jarenlang in een boerderijtje in Grolloo, dat zijn band Cuby & the Blizzards als oefenruimte gebruikte. Deze boerderij is sinds juni 2011 het C+B Museum en daarmee ingericht als museum voor Cuby & the Blizzards.
Het was rond 09.00 uur dat we uit de bus stapten in Grollo en kwamen dan onderweg ook geen wandelaars tegen, wel enkele fietsers.
Boswachterij Grolloo bevat verschillende landschappen: heidevelden, bossen en vennen.
Ten zuidoosten van het dorp bevindt zich het Grolloërveen. Dwars door het Grolloërveen loopt de langste houten fietsbrug van Nederland.
Voordat het heel warm werd, wandelden we het dorp door richting de bushalte om terug naar huis.

Landgoed Vilsteren 1 juli 2018

Wederom een warme dag. Hoorde mijn baasje zeggen dat we naar Landgoed Vilsteren gingen om te zwemmen. Daar hoor je mij natuurlijk niet tegen protesteren.
Landgoed Vilsteren bevind zich tussen Dalfsen en Ommen in de gemeente Overijssel. Op dit moment is het landgoed ca. 1.051 hectare groot. Hiervan is ca. 416 hectare landbouwgrond (grotendeels verpacht aan boeren), ca. 530 hectare is bos en natuurterrein en de rest bestaat uit het dorp, de wegen, waterpartijen, het Gasuniecomplex etc. Het is een particulier familielandgoed ondergebracht in een BV. Voor het beheer is de directeur-rentmeester verantwoordelijk.
In het bos vlak bij het natuurkampeerterrein konden Bolle en ik lekker in het water afkoelen en spelen. Het kampeerterrein bestaat uit een natuurkampeerterrein en een seizoenkampeerterrein. Voor het natuurkampeerterrein moet je een Natuurkampeerkaart van de Stichting Natuurkampeerterreinen hebben (beter bekend als 'het Groene Boekje'). Het seizoenkampeerterrein biedt ruimte aan mensen die het gehele seizoen op het kampeerterrein willen staan.
Na een verkoelende duik in het water, wandelden we via het Natuurkampeer terrein weer terug naar de auto die in het dorp bij de kerk geparkeerd stonden.

Ommetje Vorden 30 juni 2018

Ivm de voorspelde warmte (30 graden) was ik samen met mijn baasje al vroeg op pad gegaan om te wandelen. Rond 08.15 uur stapten we ook uit de trein in Vorden. Vorden is een dorp in de provincie Gelderland, ongeveer 10 km ten zuidoosten van Zutphen. Mijn baasje had een gps route gedownload via het internet: Een ommetje Vorden van circa 6 kilometer. Vanaf het station wandelden we eerst het dorp door, want het was om deze tijd in de ochtend nog niet zo warm weer. Als het warm is kun je nl. beter in de bossen bevinden, dan heb je nog wat schaduw. We passeerden koren molen de Hoop uit 1850, de Hackfortermolen en kasteel Vorden. We weken (zoals gewoonlijk) wederom van de hoofdroute af om andere leuke paadjes mee te nemen en om langs de Vordense beek (ook wel Baakse Beek genoemd) te wandelen.
Ik geef mijn baasje geen ongelijk, waarom asfalt stappen door het dorp terwijl je ook de andere kant op kunt door een stukje landelijk gebied? Dat vind ik veel leuker rondsnuffelen. En het belangrijkste; dan wordt het asfalt ook niet zo heet onder mijn pootjes.
Vervolgens wandelden we richting landgoed Vorden. Landgoed Vorden is circa 78 ha groot en honden mogen hier gedeeltelijk los lopen. Ook lopen er verschillende wandelroutes over het landgoed zoals het bekende Pieterpad.
In de Veengoot op het landgoed plonsde ik heerlijk in het water om af te koelen en wat te drinken. Zalig! De Veengoot is een centraal in de Nederlandse streek de Achterhoek gelegen riviertje. De Veengoot heeft zijn oorsprong iets ten zuiden van Lichtenvoorde. Hij stroomt globaal in noordwestelijke richting. Daarbij passeert hij de plaatsen Harreveld, Mariënvelde, Veldhoek en Vorden op korte afstand. De Veengoot loopt geruime tijd evenwijdig aan de Vordense beek. Iets ten noorden van Wichmond komen beide beken samen. Vanaf Wichmond gaan de twee samengevoegde beken verder als de Vordense Beek. Deze mondt enige kilometers verder in de IJssel uit.
Toen we de Veengoot voor de 2e keer passeerden, heb ik aan de waterkant leuk gespeeld met een andere soortgenoot. Deze grote hond vond ik toch wel leuker dan die twee laagbenige teckels die ons ook passeerden.
Natuurlijk namen we ook een kijkje bij kasteel Vorden. Kasteel Vorden werd al genoemd in de 12e eeuw en werd voor het eerst verkocht in 1315, waarin Steven van Vorden het kasteel en de bijgebouwen overdeed aan zijn oom, Dirk van Vorden. Bij deze familie begint de geschiedenis van Kasteel Vorden. Het kasteel zag er vroeger anders uit zoals nu. Zoals we het kasteel nu zien, is voor het grootste deel gebouwd in de 16de eeuw. Het kasteel verloor in de loop der eeuwen echter zijn defensieve functie en werd in de 19de eeuw omgebouwd tot landhuis. Na de familie Van Vorden kwam het kasteel in 1405 tot het midden van de 16de eeuw in handen van de familie Hackfort. Door overerving werd daarna de familie Ripperda, een beroemd geslacht uit Groningen, eigenaar van het kasteel. De reeks van geslachten eindigde bij de familie van der Borch, die tot 1956 het kasteel bezat. In dat jaar verkocht Paulus Anthony van der Borch het aan N.V. Landbouw-, Bos- en Bouwexploitatiemij. Nadat het Geldersch Landschap en de Gemeente Vorden het kasteel in hun bezit hebben gehad, is het kasteel nu weer in particuliere handen. In 2004 is het kasteel aangekocht door de familie De Rouw, die het in haar oude glorie heeft hersteld.
Vervolgens wandelden we via het dorp weer terug naar het station, waarbij de gps teller van mijn baasje op circa 7 kilometer stond. Door het aanpassen van de wandelroute, was de route dus niet veel langer geworden dan de originele afstand.

Helmichroutes te Baak 26 juni 2018

Baak is een klein Nederlands dorp in de Gelderse Achterhoek, gemeente Bronckhorst, tussen Steenderen, Vorden en Wichmond, op een kleine tien km van Zutphen.
In samenwerking met enkele inwoners van Baak heeft Baaks Belang drie wandelroutes aangelegd. De wandelroutes zijn van verschillende lengte en lopen door zeer afwisselende landerijen.
De drie wandelroutes gaan over het grondgebied van meerdere eigenaren. Het grootste deel van de routes gaat over de gronden van de familie Helmich. Om dit in de herinnering te houden heeft Baaks Belang af kunnen spreken om de routes te vernoemen naar deze grondeigenaar. De routes heten daarom de Helmichroutes.
Wij combineerden vandaag de geel en rood gemarkeerde wandeling van circa 7 kilometer.
Vanaf het dorp wandelden we al gauw over Landgoed Baak. De rode route voerde ons door het “’t Hertenbosch” met een hertenkamp en een bosvijver. De gele route voerde ons door het ”Zevenmorgenbos” en het “Schoolbos”.
Aan de Oosterwijkse Vloed, hielden we even een pauze om wat te eten en te drinken. De Oosterwijkse Vloed is een beek van 13,2 kilometer lang en ontspringt ten oosten van Zelhem. Vervolgens stroomt de beek in westelijke richting door Hengelo, om bij Baak uit te stromen in de Baakse Beek.

Het Renkums Beekdal 24 juni 2018

Het Renkums Beekdal is een natuurgebied dat ligt ten westen van de plaats Renkum in de provincie Gelderland. De wandel route van vandaag startte bij Restaurant Campman in Renkum. Vanaf hier loop je zo de bossen van het Renkums Beekdal in. Dit heuvelachtige gebied vormt een verbindingszone tussen de Rijn en de Veluwe. Ooit draaiden hier de raderen van watermolens om graan, raapzaadolie en papier te maken.
Onze baasjes pasten onderweg wel de gps route aan, want waarom zou je over asfalt lopen langs een drukke weg, of over een fietspad lopen als je ook ernaast over leuke bospaadjes kunt wandelen? Ik loop ook liever door het zand dan mijn voetzooltjes te slijten over het asfalt.

We passeerden ook de Biologische Wijngaard Wageningse Berg. Het is de eerste biologische wijngaard in Nederland. In 1998 werden op deze wijngaard de eerste stokken aangeplant.
Na een stuk lopen over mulle zandpaden, bereikten we weer de parkeerplaats waar de auto stond geparkeerd.

Hendrikszandwandeling te Nunspeet 23 juni 2018

Tegenover camping “De Tol”, vlak bij de A28 te Nunspeet start te Hendrikszandwandeling van circa 4,5 kilometer. De route is gemarkeerd met gele paaltjes. Een leuke, korte route door het bos over de Veluwe. Wij honden mogen hier helaas niet los lopen, dus Bolle en ik moesten aan de riem blijven.
De wandeling ging door een heuvelachtig stuifzandbos en langs een groot open terrein met flinke heuvels (de Lek berg). Het is een afwisselende route met veel slingerende paadjes tussen zowel naald-als loofbomen door.
Het was lekker weer en Bolle en ik werden ook onderweg voorzien van water.

Landgoed Keppel te Hummelo 19 juni 2018

In de trein en in de bus kon ik vanmorgen lekker op de schoot van mijn baasje verder slapen. In Hummelo bij bushalte ”De Brede school” stapten we uit de bus. Hummelo is een klein Achterhoeks dorp in de provincie Gelderland. Het ligt op een oude rivierduin langs de Oude IJssel. Bennie Jolink de zanger van de band Normaal komt ook uit Hummelo.
We maakten een wandeling van circa 7 kilometer over landgoed Keppel. Ook passeerden we de Keppelse watermolen, de Follega molen, Jachthaven Bommen Berend en kasteel Keppel. Het kasteel staat op een eiland tussen twee takken van de Oude IJssel in het stadje Laag-Keppel. Op de fundamenten werd het huidige gebouw (nadat het verwoest werd in 1582) in de 17e eeuw weer herbouwd. Kasteel Keppel beschikt over 9 slaapkamers, 3 badkamers en 9 zitkamers.
Vanaf 1962 is het kasteel bezit van de Pallandt van Keppel Stichting, die het mogelijk heeft gemaakt om kasteel, huisraad en park bij elkaar te houden. Het kasteel is nooit verkocht, de huidige bewoners stammen af van de 14de-eeuwse bouwheer. Het kasteel ligt op een landgoed dat in de negentiende eeuw een omvang had van 1600 hectare en in de eenentwintigste eeuw nog 560 hectare groot is. Het bestaat deels uit bos en het omvat een aantal boerderijen en woonhuizen.

Trage Tocht Mook 17 juni 2018

Vaderdag is een feestdag ter ere van vaders, waarbij hun vaderschap, vaderlijke plichten en de invloed van vaders in de samenleving wordt gevierd. In Nederland wordt het gevierd op de derde zondag in juni, vandaag 17 juni dus.
Ik ben geboren op 11 oktober 2009 in Ter Idzard, provincie Friesland. Ik heb nog 1 zusje en 1 broertje. Ik heb geen contact meer met mijn beide ouders. Mijn vader was een Maltezer en mijn moeder een Boomer. Toen ik een paar weken oud was, verhuisde ik alleen naar een gezin in de provincie Drenthe in het dorp Zuidveen. In december 2010 kwam ik te wonen in Zwolle, provincie Overijssel bij mijn huidige baasje, waar ik nu zo’n 7,5 jaar woon. Mijn baasjes vader is overleden, ze viert dus geen Vaderdag meer. Helaas heb ik hem ook nooit mogen ontmoeten….
We reisden vandaag of naar station Mook-Molenhoek. Station Mook-Molenhoek (voorheen Mook-Middelaar) is een station aan de Maaslijn in de Limburgse gemeente Mook en Middelaar, gelegen in de kern Molenhoek. Het oorspronkelijke station sloot in 1940, op 6 mei 2009 werd op dezelfde locatie een nieuw station geopend. Vanaf het station loop je zo het natuurgebied in van de Mookerheide. De Mookerheide of Mookerhei is een bos- en heidegebied op een hoogte van ca. 50 meter, ten zuiden van Nijmegen. Mijn baasje had de gps route Trage Tocht Mook van internet gedownload. We hielden deze route als hoofdroute aan en pakten af en toe een ander leuk (bos)paadje mee. Mijn baasje past ook wel vaker een route aan, dus ben het wel gewend dat het alsnog een verrassing wandeling wordt.
We wandelden door het bos op de grens van Limburg en Gelderland tussen Mook en Groesbeek. Het Groesbeekse bos ligt op een stuwwal en is deel van een veel groter bosgebied dat in Duitsland overgaat in het Reichswald. Sommige delen van het bos dateren uit de zestiende eeuw. Ze zijn toen aangelegd om dienst te doen als hakhoutbos. Tussen 1820 en 1860 is het hele gebied beplant. Hiermee is het Groesbeekse bos een eeuw ouder dan de meeste bossen in Nederland. We wandelen door het bos van oude landgoederen zoals de Muntberg, Hooge Hoenderberg en Wolfsberg.

Zandsculpturenfestijn te Garderen 16 juni 2018

Jaarlijks bezoek ik samen met mijn baasje het Zandscupturenfestijn in Garderen,. Garderen ligt in de provincie Gelderland op de westflank van de Veluwe. Garderen ligt in een groene omgeving en nabij de plaats ligt boswachterij Speulderbos. Bekende mensen die gewoon hebben in Garderen zijn bijvoorbeeld Frits Bom (tv persoonlijkheid vooral bekend van het programma De Vakantie Man en Onbudsman) en Jan Terlouw (schrijver).
Het thema van 2018 is “Hollandse Meesters”. Schilderijen en het leven van de bekende Hollandse Meesters uit de Gouden Eeuw komen hier tot leven. Het festijn is geopend vanaf 13 april t/m 27 oktober 2018 (niet op zondag).
In het overdekte deel van het festijn bevinden ca. 40 sculpturen die verschillende tegelspreuken uitbeelden. Kleine taferelen die een spreuk vertellen. Aan de bezoeker een uitdagende opdracht om te raden welke tegelspreuk er wordt uitgebeeld. Hiermee kan men prijzen winnen.
Bij ’t Veluws Zandsculpturenfestijn is er ook een zelfbedieningsrestaurant de Plattelands Preuverie. Naast de Plattelands Preuverie is op het terrein ook Lunchroom De Rozentuin en een beeldentuin. Ook zijn er verschillende boom sculpturen te bewonderen, mocht er van mijn baasje niet tegen aan plassen…..

Parkeren is hier gratis en honden mogen dus ook mee naar binnen.

Orchideeënhoeve te Luttelgeest 15 juni 2018

Mijn baasje heeft een jaarabonnement op de Orchideeënhoeve te Luttelgeest in de Noordoostpolder. Vandaag brachten we dan ook een bezoekje aan dit leuke (tropische)park. Er zijn hier niet alleen orchideeën en bloemen te bewonderen, maar ook oa vissen, apen, schildpadden en vlinders te zien.
Wij honden mogen gratis mee naar binnen, er is een horecagelegenheid en speeltuin voor de kleine twee voeters (ofwel kinderen).

De Woldberg route te Tuk 10 juni 2018

We brachten eerst een bezoek aan Tuincentrum Groenrijk in Steenwijk. Daar werden Bolle en ik weer rond gereden in de winkelwagen. De dierenafdeling hier was zeer klein, ook veel schappen waren leeg. Na het bezoek aan dit tuincentrum gingen we aan de wandel.
De auto werd geparkeerd in het dorp Tuk, ten zuiden van de stuwwal van de Woldberg. Tuk is onder andere bekend van Mannenkoor Karrespoor. Het koor is in 1990 ontstaan in café De Karre. Nadat op een avond de jukebox het begaf en daarna de stamgasten het regelmatig zelf op een zingen zetten werd het plan opgevat om een plaatje te maken. Een van hun bekende hits was “Mooi Man”. Ze brachten twee albums uit.
Onze baasjes kozen hier voor de Woldberg route van circa 4 kilometer. Een geel gemarkeerde wandelroute over de Woldberg. De route voerde ons over de Woldberg en langs het theehuis en uitkijktoren. De Woldberg is 26 meter hoog en bevindt zich ten noorden van Steenwijk. De heuvel is grotendeels bebost. Puin dat het gevolg is geweest van het bombardement op Rotterdam is gebruikt voor het verharden van paden op de Woldberg.
Aan de Woldberg is een sage verbonden. Hierin wordt verhaald dat tijdens een overstroming van de Zuiderzee aan de voet van de Woldberg een bootje is vergaan waarmee een jonkheer zijn goud in veiligheid wilde brengen. Het goud is nooit teruggevonden…………
In het bosgebied zijn ook twee vennen aanwezig, doordat in het verleden hier turf is gewonnen. In een van de vennen doken Bolle en ik even lekker het water in.

Landgoed Nieuw Rande te Diepenveen 9 juni 2018

Na een rustperiode van enkele weken ivm een hernia, mocht Bolle ook weer een klein stukje wandelen. We maakten een korte rondwandeling over landgoed Nieuw Rande te Diepenveen. Onderweg mocht Bolle in zijn fietskar zitten, zodat hij zich niet over belastte. Ja, Bolle heeft nu ook zijn eigen bolide. Zelf heb ik een hondenbuggy tot mijn beschikking als het met mijn pootjes weer slecht gaan.
Landgoed Nieuw Rande is een natuurgebied ten noorden van Deventer dat zich uitstrekt van de uiterwaarden van de IJssel tot aan het dorp Diepenveen. Het hart van het landgoed wordt gevormd door het park dat de heer Duymaer van Twist in 1856 liet aanleggen door J.D. Zocher jr., vooral bekend van de aanleg van het Amsterdamse Vondelpark.
In 1853 werd het landgoed Smets Rande aangekocht door de heer Duymaer van Twist, gouverneur-generaal van Nederlands-Indië tussen 1851 en 1856. Deze kreeg nationale bekendheid door zijn prominente aanwezigheid in het boek ‘Max Havelaar’ van Multatuli. Behalve een beroemde eigenaar kende Nieuw Rande ook een bekende regelmatig terugkerende gast, in de persoon van Thorbecke, de grondlegger van de Nederlandse grondwet.
Een belangrijk onderdeel in de Engelse tuin zijn de reeds voor die tijd aanwezige kolken (als gevolg van dijkdoorbraken) die door Zocher tot een fraaie waterpartij zijn verbonden. Hierbij heeft hij gebruikt gemaakt van de al bestaande hoogteverschillen van de rivierduinen. In 1895, na het overlijden van mevrouw Duymaer van Twist-Beck, wordt het landgoed aangekocht door G.J.Th. baron Stratenus. Hij brengt een aantal veranderingen aan, waaronder de aanbouw van de paardenstal en een ketelhuis. Na zijn dood in 1939 gaat zijn zoon op Nieuw Rande wonen. In de daaropvolgende veertig jaren raakt het landgoed in verval. Het meest kenmerkende uit deze periode is de verbossing, waardoor het landhuis steeds meer aan het zicht onttrokken wordt. Het huis ligt bij tijd en wijle verstopt achter een haag van groot geworden rododendrons. Het oorspronkelijke Zocherpark, met zijn open, Engelse aanleg, verdicht zich steeds meer tot een dicht struik- en boomgewas. Op het landgoed staat een Linde van 500 jaar oud, waarschijnlijk de oudste boom van het landgoed.
Het huis is in 1998 aangemerkt als Rijksmonument en is eigendom van Stichting IJssellandschap. In 2013 vestigde er Hotel Gaia in het pand. Op het landgoed zijn verschillende gemarkeerde wandelingen uitgezet.
Na het wandelen hebben we een bezoek gebracht aan tuincentrum Eurofleur in Leusden, waar we in de winkelwagen werden rond gereden.

Groene Wissel 487 Sittard 2 juni 2018

Na een warme periode van tegen de 30 graden aan, regende het vanmorgen en was de temperatuur flink gedaald. Er werd in Zwolle eo slecht weer voorspeld. Daarom reisde ik vandaag met mijn baasje richting het Zuiden, waar er droog weer was voorspeld. Mijn baasje had de Groene Wissel 487 Sittard uitgezocht voor vandaag. Voordat we de bus in stapten werd ik in het park uit gelaten. Om 07.19 uur stapten we in de bus richting station Zwolle. Op station Utrecht moesten we overstappen en arriveerden rond 10.45 uur in Sittard. Sittard is een stad in Nederlands-Limburg, in het overgangsgebied tussen Midden-Limburg en het Zuid-Limburgse heuvelland. Het is een van de oudste plaatsen in Nederland en de op een na oudste stad (met stadsrechten) van Limburg. We boften met het weer; de ochtend was het rond de 18 graden, de middag rond de 20 graden. Prima wandelweer dus!
Na een wandeling door de binnenstad wandelden we enkele kilometers door groenstroken en parken langs drie beken de stad uit: de Keutelbeek, de Molenbeek en de Geleenbeek. Onderweg passeerden we ook een vistrap en de Ophovener (water) Molen. Over landwegen, slingerende bospaadjes en een paar hollewegen klommen we door het Limburgse heuvellandschap geleidelijk de Kollenberg op en daalden deze langs de Rosakapel en het Memoriebos weer af.
De Kollenberg is de bekendste heuvel van Het meest bekende gebouw hier is de eeuwenoude Sint-Rosakapel. Hiernaartoe trekt ieder jaar op de laatste zondag van augustus nog altijd de Sint Rosaprocessie. Deze kapel was ten tijde van de bokkenrijders een verzamelplaats waar de bandieten samenkwamen. Verder staan er zeven wegkapelletjes, "De Voetvallen", die het lijden van Jezus uitbeelden en een monument voor een Amerikaanse piloot Capt. Donald R. Emerson ( 21 jaar ) die in op 25 december 1944 op de Kollenberg neerstortte.
We dwaalden nog even van de route af in de binnenstad. Zo wandelden we door de Toon Hermans tuin, een rozentuin met standbeeld van Toon Hermans. Toon Hermans was één van Nederlands grootste cabaretiers en overleed op 22 april 2000 op 83 jarige leeftijd. Naast deze tuin bevind zich het Toon Hermans Huis (geopend in 1998), een ontmoetingsplek voor iedereen die op welke wijze dan ook te maken krijgt met de ziekte kanker.
Ook maakten we een wandeling door de Urselinetuin ofwel Jardin des Roses. In 1993, bij gelegenheid van de viering van 750 jaar stadsrechten voor Sittard werd door het gemeentebestuur aan de burgerij deze tuin cadeau gedaan. Deze ‘stadstuin’ werd gerealiseerd in het voormalige buitenerf van het klooster en pensionaat van de Ursulinen. Zij fungeerde voorheen onder andere als begraafplaats voor de zusters. De overleden Ursulinen werden begraven in een hoek van het erf. Deze begraafplaats is nog steeds aanwezig. In de Urseline tuin waren honden niet toegestaan, maar dat zag mijn baasje later. De kant waar we in gingen, was er nl. geen honden verbodsbord meer. Vervolgens ging de route via de binnenstad weer terug naar het station.

Het Vegtlusterbos te Zwolle 30 mei 2018

Park Hogekamp te Zwolle 29 mei 2018

Landgoed Birkhoven te Amersfoort en de Soester Duinen te Soest 27 mei 2018

Het warme zomerse weer zorgde ervoor dat we vandaag niet een heel eind gingen reizen en ik ergens kon afkoelen in het water. Mijn baasje koos voor Landgoed Birkhoven in Amersfoort, daar waren we ook al eens eerder geweest en heeft een goede verbinding met het openbaar vervoer.
Landgoed Birkhoven is een parkachtig bos en voormalig landgoed ten westen van Amersfoort. Het ligt aan de rand van de Utrechtse Heuvelrug. In het westen grenst het aan het natuurgebied de Soester Duinen. Het Dierenpark Amersfoort (aangelegd in 1948) ligt in het bos Birkhoven. In de jaren dertig werd er een bosvijver, een uitzichtheuvel, het pinetum en een bosbad aangelegd. We wandelden eerst richting het bosvijver, zodat ik lekker kon afkoelen in het water. Nadat ik uit was gezwommen en uitgespeeld, vervolgden we weer onze weg over het landgoed. We maakten een ronde om de bosvijver waarbij de rododendrons prachtig in bloei stonden.
Vervolgens wandelden we richting de Soester Duinen (circa 500 ha) in Soest. De Soester Duinen bestaat uit zandverstuivingen, heideterreinen en bossen. Omdat het warm weer was ontweken we de hoge duinheuvels en liepen we een klein stukje door de zandverstuiving. In de middag hoorde we onweer in de verte, daarom wandelden we terug naar de bushalte. Voordat we de bus instapten mocht ik wederom nog even lekker spartelen in de bosvijver. Ondanks het rommelen in de lucht hielden we het wel de hele tijd droog.

Stadswandeling Zwolle 23 mei 2018

O nee alle hondenbotjes nog aan toe, daar kwam mijn baasje weer aan met de hondentondeuse! Ik vind het scheren maar niets, maar daarna mocht ik nog even met mijn baasje op stap.
We pakten de bus bij huis en stapten bij bushalte Eekwal/Centrum in Zwolle uit. Vanaf deze locatie loop je gelijk al het groen in van het stadspark langs de Potgietersingel met museum de Fundatie(kan niet missen met dat glimmende ei op het dak).
Zwolle is in de Middeleeuwen ontstaan op een dekzandrug tussen de IJssel en de Overijsselse Vecht aan het riviertje de Aa. Dit was een hoger gelegen en bewoonbare plek in het verder moerassige landschap. Zo'n plek werd destijds een 'suol' genoemd. De zandrug is nog altijd zichtbaar door de hoogteverschillen in de stad. Zo ligt de Sassenstraat hoger dan het Grote Kerkplein.
Bij de Sassenpoort, de enige geheel bewaard gebleven poort van de oorspronkelijk zes poorten in de stadsmuur werd ik op de foto gezet. De Sassenpoort is in 1893 geschonken door de gemeente Zwolle aan de Staat der Nederlanden, om er het rijksarchief in onder te brengen. De functie heeft het gebouw inmiddels verloren.
Tegenover de Sassenpoort, bevind zich het Van Nahuysfontein, een fontein uit 1892, gebouwd ter ere van het 25-jarige jubileum van de Zwolse burgemeester W.C.T. van Nahuys. Rondom het park staan grote woningen uit de 19e eeuw.
Het was druk in de stad. Met het mooie weer zaten veel mensen buiten op het terras. We wandelden langs de Synagoge richting het Ter Pelkwijkpark met een monument voor de gevallenen 1940-1945. Vlak bij het Kerkbrugje mocht ik nog even het water van de gracht in om af te koelen. Ondanks mijn korte vacht, had ik het flink warm vandaag. We waren niet de enigen die het warm hadden, er stond een hele rij met mensen bij ijssalon Salute naast De Diezerpoort, een voormalig stadspoort gebouwd rond circa 1475. De rij was te lang, dus helaas geen ijsje voor ons. Wij vervolgenden daarom maar de weg langs de gracht langs de stadswallen. Oorspronkelijk waren er 23 torens opgenomen in de muur. De Wijndragerstoren en de Pelsertoren zijn helemaal bewaard gebleven, de Zwanentoren is gedeeltelijk bewaard gebleven.
We staken de Vispoortenbrug over om bij de Dijkstraat de bus weer naar huis te pakken. Zo hebben we een kleine ronde van circa 2,5 kilometer gemaakt.

Landgoed IJsselvliedt te Wezep 22 mei 2018

Landgoed IJsselvliedt ligt in Gelderland bij Wezep, nabij de A28 onder de rook van Zwolle. Het landgoed behoort tot de erfenis van de in 1948 overleden mr. J.P. graaf Van Limburg Stirum. Hij was getrouwd met jonkvrouw C.M.R. van Sminia. Zij hadden geen kinderen. Hij heeft het landgoed ondergebracht in een Stichting, de Stichting IJsselvliedt. De Stichting IJsselvliedt heeft als voornaamste taak het landgoed in stand te houden. De inkomsten uit de exploitatie van het landgoed komen enerzijds ten goede aan deze instandhouding en anderzijds aan zaken van maatschappelijk nut. Zo worden elk jaar een aantal goede doelen ondersteund. Vanuit deze achtergrond is het landhuis “symbolisch verhuurd” aan de Stichting Groepshotel IJsselvliedt dat is geïnitieerd door de Stichting PSDV (Protestantse Stichting Diaconale Vakanties) in Lunteren. Het wordt op die manier gebruikt als vakantiehuis voor mensen voor wie het lastig of onmogelijk is om zelfstandig op vakantie te gaan.
Het echtpaar mr. J.P. graaf Van Limburg Stirum en jonkvrouw C.M.R. van Sminia werden na het overlijden respectievelijk in 1948 en 1955 bijgezet in het door hen laten bouwen mausoleum op de grafkelder gelegen aan het eind van de IJsselvliedtlaan. Hij was van 1916 tot 1921 gouverneur-generaal van Nederlands- Indië. Waarschijnlijk heeft hij het mausoleum laten bouwen ter nagedachtenis aan zijn tijd in Nederlands-Indië, waar het wel gebruikelijk was dat stoffelijke overschotten in een mausoleum werden bijgezet.
In de oorlog gold de duiventil (gebouwd in 1824) als belangrijk oriëntatiepunt voor de verzetslieden die onderduikers hielpen de IJssel over te steken. De verzetslieden brachten de onderduikers naar Huize IJsselvliedt, waar ze in de keuken wat te eten en te drinken kregen voordat ze verder trokken. De onderduikers werden soms dezelfde nacht nog weggebracht naar een onderduikadres als “Het verscholen dorp” in Vierhouten. Anderen bleven enkele dagen ondergedoken op het landgoed voordat ze verder werden vervoerd.
Op het landgoed zijn twee gemarkeerde wandelingen uitgezet; een rood gemarkeerde "IJsselvliedt” wandelroute van circa 4,2 kilometer en een blauw gemarkeerde “Vinkennest” wandelroute van circa 2,3 kilometer. De tuinen rond het Huis IJsselvliedt zijn niet toegankelijk. Deze staan ter beschikking aan de gasten van de bijzondere vakanties voor wie het lastig zo niet onmogelijk is zelfstandig op vakantie te gaan. Mijn baasje koos voor de rood gemarkeerde wandelroute.

Door het verkeerd lopen van de route en met de aanlooproute van de bus kwamen we op circa 6,5 kilometer.

Landgoed het Laer te Ommen 21 mei 2018

Het was een warme dag. Daarom maakten we in de avond een wandeling van circa 4 kilometer over Landgoed Het Laer te Ommen. We hadden geluk dat de trein naar Ommen vertraging had, dus we konden zo van de bus over in de trein stappen.
Op landgoed Het Laer staat een oude havezate. Wanneer het huis precies werd gebouwd is onbekend, maar in 1382 werd het voor het eerst vermeld. Dit gebouw was niet meer dan een veredelde boerderij met een speciale herenkamer voor de eigenaar. In 1742 kocht Johan Lodewijk de boerderij samen met zijn echtgenote en hij liet de havezate in classicistische stijl verbouwen. Ook liet hij een imposant park aanleggen met een lange oprijlaan aan de voorzijde en een grand canal. In 1850 werd het huis nogmaals verbouwd en uitgebreid in neoclassicistische stijl. Het huidige landhuis was daarvan het resultaat.
In 1932 werd het huis gekocht door de gemeente Ommen, dat het cultuurhistorische monument goed heeft behouden. Een aantal jaren terug is het landhuis geheel in stijl gerenoveerd en omgetoverd tot de sprookjesachtige locatie die het nu is. Op het bosrijke landgoed vind je een bijzonder halfrond tuinprieel, een ijskelder, een oranjerie en een duiventoren.
In de rivier Beneden Regge (Hellendoorn-Ommen), spartelde ik nog even lekker in het water. Heerlijk zon afkoeling!

Het Panbos te Zeist 20 mei 2018

Een avond wandeling door Het Panbos te Zeist.

Fietsroute Zeist, Bunnik, Utrecht en De Bilt 20 mei 2018

De fiets hadden we in Zeist laten staan, bij Bolles baas, zodat mijn baasje nog een dagje kon fietsen. Mijn baasje had gekozen voor de fietsroute Zeist, Bunnik, Utrecht en De Bilt van circa 28 kilometer. De route werd wat langer, omdat mijn baasje af en toe verkeerd fietste. De route met fietsknooppunten klopte ook niet helemaal meer.
Hoogtepunten van de route waren oa; Gemeentehuis Zeist, Slot Zeist, Kasteel Cammingha ( ofwel Kasteel De Beesde) en Kasteel Rhijnauwen in Bunnik, International Campus Utrecht, Fort Voordorp in De Bilt en de vele bunkers.
Van Fort Rhijnauwen en Fort De Bilt en Fort Vossegat kon je niet veel zien ivm begroeiing of je kon er helaas niet in de buurt komen.
Slot Zeist is gebouwd in de zeventiende eeuw als lustoord. Het is een van de eerste kastelen in Nederland die gebouwd is in de barokstijl. Een groot deel van het slot is intact gebleven en nog steeds hetzelfde als een paar eeuwen terug. Tegenwoordig dient het slot als zalencentrum. In Zeist staat nog een nader, kleiner kasteel. Blikkenburg is vermoedelijk gebouwd in de veertiende eeuw. Het is een van de weinige kastelen die door de jaren heen altijd in particulier bezit is gebleven. Het originele kasteel was vervaardigd uit baksteen en is gesloopt in 1627. Hierna is het huidige huis gebouwd, wat vandaag de dag nog steeds als woning fungeert.
Vervolgens kom je bij een kasteel en hofstede bij Bunnik: De Beesde. De oudste vermelding van De Beesde is uit 1395. Kasteel Cammingha, oorspronkelijk Kasteel Beesde, is gebouwd rond 1395. Het diende toen als versterking van een ander landgoed: de Niënhof in Bunnik. Het kasteel is oorspronkelijk gebouwd als woontoren. Het is door verschillende eigenaren en bewoners uitgebreid tot het prachtige monument wat het nu is. Via een aantal overervingen en huwelijken kwam het kasteel in 1707 in handen van Wytze van Cammingha, die zijn naam aan het kasteel gaf. De familie Peek heeft al drie eeuwen historie op het landgoed De Beesde, zij wonen sinds 1720 op het boerenerf voor het kasteel. Rond 1958 werd Kasteel Cammingha verkocht aan mevrouw A.P. Peek-van Zijl. Het kasteel was erg vervallen en na een aantal jaren leegstand werd het in de jaren 1965-1966 gerestaureerd tot een prachtig bewoonbaar monument. Sinds begin 2013 zijn De Beesde en Kasteel Cammingha in handen van Marco en Rob Peek van BHG (Brothers Horcea Groep). Zij hebben de locatie na een grondige renovatie een nieuwe naam gegeven: De Landgoederij. Het interieur is gemoderniseerd maar de sfeer van vroeger, de authenticiteit en de gezelligheid zijn bewaard gebleven.
Het Kasteel Rhynauwen is gelegen op de rechteroever van de Rijn, net buiten het plaatsje Bunnik. Het huis wordt voor het eerst vermeld in de dertiende eeuw, maar het huidige kasteel dateert uit de achttiende eeuw. Het huis werd gebouwd op de plaats waar zijn voorganger stond. Het pand is eigendom van gemeente Utrecht en anno 2013 is er een jeugdherberg gevestigd in het kasteel.
Vervolgens kom je langs een aantal forten, die verspreid staan door het gebied maar allemaal bij elkaar horen; Fort Rhynauwen, Fort Vossegat, Fort de Bilt en Fort Voordorp. De forten zijn namelijk een onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie en de Stelling van Utrecht. Ze zijn op strategische plekken gebouwd en verdedigen het omringende gebied en het achterliggende land. De totale verdedigingslinie loopt van Muiden tot de Biesbosch, over 85 kilometer strekken de verdedigende werken zich uit. Niet alleen forten hielpen bij het bewaken van de grenslijn, maar ook het water werd ingezet als effectief middel om vijanden een hak te zetten.
We fietsten ook Utrecht door. Utrecht, een bruisende studentenstad en de hoofdstad van de gelijknamige provincie in het hart van Nederland. De basis voor de stad is al gelegd door de Romeinen rond 50 na Christus, maar de huidige stad is waarschijnlijk 650 jaar later gevestigd, als een geestelijk centrum met twee kerken. In 1122 kreeg Utrecht stadsrechten en begon de aanleg van de Oudegracht en de omwalling van de stad. Door de centrale ligging in Nederland is de stad uitgegroeid tot publiekstrekker, waarbij de Domtoren vele bezoekers trekt. Dit beeldmerk van de stad is de hoogste kerktoren van Nederland (112,32 meter hoog). Achter de Dom was er in de achttiende eeuw een geheime ontmoetingsplaats voor homoseksuelen, een gedenksteen is op deze plek neergelegd om de betrapte en ter dood veroordeelde Utrechtenaren te herdenken. Een inwoner van de stad laat zich, vanwege die naamgeving, vaak liever “Utrechter” noemen.
Op weg terug naar Zeist kwamen we langs twee landgoederen; Vollenhove en Beerschoten. Vollenhoven heeft oorspronkelijk behoord tot het Benedictijnenklooster Oostbroek in De Bilt en de geschiedenis er van gaat terug tot in de zestiende eeuw. In 1922 werd Vollenhoven geveild. De Heer M. van Marwijk Kooy kocht het toen, samen met zijn schoonvader. In 1966 werd een deel van het landgoed verkocht, waarop de Zeister woonwijk ´Vollenhoven´ werd gebouwd. Toen de A28 werd aangelegd zijn er voor het laatst veranderingen aangebracht aan het landgoed.
Het laatste landgoed op de route, Beerschoten, is een mooi bosgebied vlakbij de stad Utrecht. In 1889 is Huize Beerschoten gebouwd in neorenaissance stijl. Het landgoed vormt een groot natuurgebied van wel 378 hectare. In de negentiende eeuw is het parkbos op Beerschoten ontworpen in de Engelse Landschapsstijl door tuinarchitect J.D. Zocher jr. Op het landgoed komen veel zeldzame dieren en planten voor.

Zoo & Zo Dierenspeciaalzaak te Ede 19 mei 2018

Met Bolle in de winkelwagen (moet nog steeds rust houden) reden we de winkel (4500 m2)l van Zoo & Zo door.

Op de begane grond vind je alles voor je hond, kat, knaagdier, vee, vogel, terraria, vijver en aquaria en bevind zich er een dierenartspraktijk en een honden wasstraat.

Op de eerste verdieping vind je alles wat te maken heeft met  paardensport, outdoor en hengelsport en luchroom "Lorentzo" waar we samen met onze baasjes mee mochten lunchen.

Fietsroute Den Dolder, Laag Vuursche, Baarn en Soest 18 mei 2018

Al vroeg fietste ik mee met mijn baasje naar het station Zwolle. De fiets werd in de trein gezet en op station Den Dolder stapten we uit voor een fietstocht. We fietsten richting Maartensdijk door het Maartendijksebos, op de grens van Noord-Holland. We weken even van de route af voor kasteel Eyckenstein om enkele foto’s te schieten. Het eerste stenen huis op de locatie van Eyckenstein stamt waarschijnlijk uit 1610. In die tijd was het een herenboerderij. Of er daarvoor nog een houten huis gestaan heeft is niet bekend. De verschillende eigenaren hebben het steeds verder uitgebouwd tot het huidige landhuis. Eyckenstein wordt particulier bewoond. Een eeuw lang was Eyckenstein eigendom van de familie Eyck. Adriaan van Eyck, burgemeester van Utrecht, werd in 1777 eigenaar. De familie Eyck was echter geen naamgever van Eyckenstein. Het huis had deze naam al.
Sinds 1876 is Eyckenstein in bezit van de familie Van Boetzelaer. Mr. Willem Carel baron van Boetzelaer, burgemeester van De Bilt, woonde vanaf 1878 permanent op Eyckenstein. Hij heeft het huis met een derde vergroot en verfraaiingen aangebracht. Ook heeft hij het Springerpark aangelegd. Het huis wordt nog steeds bewoond door nazaten van Willen Carel van Boetzelaer.
Het landhuis werd in 1939 door het Nederlandse leger en vervolgens tot het eind van de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers in beslag genomen. Direct na de bevrijding in 1945 werd het huis door de Canadezen in gebruik genomen, die het pas in januari 1946 weer aan de familie vrijgegeven hebben. Gedurende de Tweede Wereldoorlog hebben de verschillende bezetters veel schade veroorzaakt. In juni 1946 is de familie weer in het huis getrokken. In de jaren ’60 en ’70 is er veel munitie in de vijver gevonden, zoals bajonetten, pistolen, kogels en zelfs enkele pantservuisten, die door de Explosievenopruimingsdienst tot ontploffing zijn gebracht. Ondertussen is al dit oorlogstuig volledig opgeruimd. De glooiing tussen het pad achter het huis en de vijver is tijdens de oorlog deels opgehoogd met sintels, zodat er legervoertuigen geparkeerd konden worden.
Hierna fietsten we richting Hollandse Rading door het Erfgooiersbos en Smithuyserbos, richting Kasteel Groeneveld in Baarn. In het kasteelpark kon ik even mijn pootjes strekken voor een wandeling door het kasteelpark. Honden mogen hier los lopen, dus ik kon even lekker mijn gang gaan.
Kasteel Groeneveld te Baarn is een 18e-eeuwse buitenplaats. Sinds de 17e eeuw kwamen regenten en kooplieden naar buitenplaatsen om op enige afstand van de stad te genieten van het goede leven: rust, ruimte, frisse lucht, natuur, cultuur, lekker eten, ontmoetingen en goede gesprekken. Het huis is gebouwd rond 1710 en ontstond in de traditie van de 17de en 18de eeuwse landgoederen. In die tijd was het gebruikelijk voor rijke stedelingen, voornamelijk Amsterdammers, om een ‘buiten’ aan te schaffen. In wezen waren de buitenplaatsen als zomerhuizen bestemd. Dat geldt ook voor Groeneveld, dat vermoedelijk gebouwd is op de fundamenten van een boerenhofstede.
Tot 1940 was Kasteel Groeneveld particulier bezit. Huis en landgoed zijn vaak van eigenaar veranderd. Sommige eigenaren voerden ingrijpende veranderingen aan het huis of aan de tuin door.Tijdens de laatste verbouwing (2012) is de oorspronkelijke keuken in het souterrain in ere hersteld. Kasteel Groeneveld is nu in beheer bij Staatsbosbeheer. Het landgoed is circa 130 ha groot.
Eigenaren in de 17e en 18e eeuw maakten graag een groots gebaar in de lengterichting van hun landgoed. De parktuin werd aangelegd in de strenge Hollandse Barokke stijl, afgeleid van de Franse Stijl. Kenmerkend zijn de geometrische vormen. Eind 18e en begin 19e eeuw is het park omgevormd naar de Engelse landschapsstijl. Dat is te zien aan de waterpartijen, beken, slingerende paden, heuvels, boompartijen en solitaire bomen. De rode beuken markeren belangrijke elementen en overgangen in het park. Tussen 1976 tot 1981 is het park ingrijpend gerestaureerd. Landschaparchitect Michael van Gessel heeft de essenties van de Franse en de Engelse stijl in elkaar geschoven. De moestuin bestaat uit een bloementuin, boomgaard, kruidentuin en moestuin. Rondom de moestuin staat een beukenhaag, met op het zuiden een slangenmuur. De ijskelder dateert uit de 19e eeuw. Hiermee koelde men in de zomer fruit, groente, vlees en wijn. Tegenwoordig is de kelder bewoond door de grootoor-vleermuis. Honden mogen los in het park lopen.
We passeerden ook paleis Soestdijk. Het 17e-eeuwse gebouw is genoemd naar de Soestdijk waarlangs ook de buurtschap Soestdijk is ontstaan. Vanaf 1937 was het de residentie van prinses en later koningin Juliana en prins Bernhard. Van 1971 tot 2017 was het eigendom van de Nederlandse Staat.
Via Soest en Soestduinen arriveerden we weer bij station Den Dolder waar we de weg vervolgden richting Zeist, waar we een bezoek brachten aan Bolle en zijn baas.

Agnietenbos te Zwolle 17 mei 2018

Landgoed Zandhove te Zwolle (gele paal route) 16 mei 2018

Er was vandaag 70% kans op regen voorspeld, maar aangezien het de middag nog droog weer was, ben ik nog even samen met mijn baasje op pad geweest. Vanaf Landgoed Zandhove te Zwolle, wandelden we de geel gemarkeerde paalroute. De route liep door het park van Zandhove richting de spoorbaan vlak bij de oude IJsselcentrale. De Centrale Harculo, ook wel de IJsselcentrale genoemd naar de voormalige eigenaar en bouwer, was een elektriciteitscentrale aan de rivier de IJssel bij de buurtschap Harculo. De centrale is ontworpen door het ingenieursbureau De Gruyter uit Zwolle. In 1955 werden de twee kolengestookte turbines met bijbehorende schoorstenen in bedrijf genomen. Hierna breidde de centrale zich verder uit. De centrale gebruikte bij ingebruikname steenkool, vanaf 1972 werd er overgeschakeld naar oliestook en uiteindelijk werd overgeschakeld op aardgas. In april 2016 werd bekendgemaakt dat dat jaar een begin zou worden gemaakt met de sloop van de IJsselcentrale. Volgens eigenaar Engie bedroeg in 2016 de waarde van de centrale voor de energievoorziening 'nul'. Er is een lange periode uitgetrokken voor de sloop, de vergunning ervoor is verleend tot 31 december 2018.Op 18 maart 2017 werden de laatste twee schoorstenen neergehaald door middel van explosieven. Erfgoedvereniging Heemschut wilde dat de centrale aangemerkt zou worden als industrieel erfgoed en heeft door verschillende procedures te voeren de sloop lang weten uit te stellen.
Vervolgens liepen we het park lttersumerbroek in, langs dierenweide ’t Spiekertje de woonwijk in terug naar de bushalte.

Fietstocht Zwolle-De Zande-Wezep-Hattemerbroek-Hattem 15 mei 2018

Ter voorbereiding van de Drentse Fiets4-daagse in juli, mocht ik met mijn baasje mee op de fiets voor een langere fietstocht. In het Spoolderbos mocht ik uit de fietsmand en werd ik even uit gelaten. Het 20 hectare grote Spoolderbos grenst aan het Engelse Werk. Het Spoolderbos is aangelegd in een bestaand waterwingebied ter gelegenheid van de viering van 750 jaar Zwolse stadsrechten in 1980. Vervolgens wandelden we het Engelse Werk in. Het Engelse Werk is een park dat rond 1828 werd aangelegd bij de Nederlandse stad Zwolle. Op voormalige vestingwerken werd een ontwerp in romantische Engelse landschapsstijl. Vervolgens fietsten we de IJsselbrug over en maakten we een tussenstop bij de brug kazemat aan de Geldersedijk in Hattem, net over de rivier de IJssel, zodat mijn baasje enkele foto’s kon schieten. Vlakbij de IJsselbrug nabij Hattem staan 3 brugkazematten / rivierkazematten. Deze kazematten, genaamd: Zwolle Noord, Zwolle Midden en Zwolle Zuid, maakten deel uit van de IJssellinie ten tijde van de Duitse inval in 1940.
Via de Zalkerdijk fietsten we naar De Zande. De Zande is een buurtschap in de gemeente Kampen, gelegen op Kamperveen. De buurtschap ligt aan de Hank, een zijtak van de rivier de IJssel.
Onderweg hielden we een tussenstop om wat te drinken en eten. Mijn baasje had een mooi bankje in de schaduw gevonden waar ik lekker door het gras kon scharrelen.
In Wezep bij Pinetum het Vinkennest hielden we nog een stop. Met de fiets aan de hand liep mijn baasje en ik door het Pinetum zodat ik nog even mijn pootjes kon strekken, wat kon drinken en kon plassen. Pinetum 't Vinkennest is een naaldbomentuin die op het landgoed bij Huize IJsselvliedt in de jaren van de Tweede Wereldoorlog werd aangelegd in opdracht van graaf Johan Paul van Limburg Stirum (1873 tot 1948).
Hierna fietsen we via Hattemerbroek naar Hattem. Bij de vestingmuur maakten we een korte rondwandeling waarbij we ook het “Spookhuis” passeerden. Dit zogenaamde Spookhuis is het laatste 15e eeuwse restant van de voorburcht van het machtige kasteel Sint Lucia van de hertogen van Gelre. De muur is hier 1.50 meter dik. De rest van de voorburcht brandde in 1899 af.
Na de rondwandeling namen we het veerpontje ’T Kleine Veer” over rivier de IJssel terug naar Zwolle.

Het Boetzelaerpark in De Bilt, Park Voorveldse Polder en Park Bloeyendaal te Utrecht 13 mei 2018

Dit weekend een bezoek gebracht aan Bolle en zijn baas. Het gaat gelukkig steeds een beetje beter met Bolle. We hebben zonder Bolle en zijn baas,  3 parken daar in de omgeving bezocht; Het Boetzelaerpark in De Bilt en Park Voorveldse Polder en Park Bloeyendaal in Utrecht.

Het Boetzelaerpark (circa 7,4 ha) ligt tegenover de buitenplaats Sandwijck aan de noordzijde van de Utrechtseweg. Om het uitzicht vanuit het huis aantrekkelijker te maken plantte de familie Van Boetzelaer, vanaf 1854 eigenaar van Sandwijck, verschillende boomgroepen aan de andere kant van de Utrechtseweg aan. In 1930 besloot dr. C. W. T. baron van Boetzelaer van Dubbeldam hier, naar ontwerp van de firma H. Copijn en Zn., voor de Biltse bevolking een wandelpark met vijverpartij aan te leggen In Engelse Landschapsstijl en dat aan de gemeente te schenken op de voorwaarde dat het ten eeuwige dage een wandelpark zou blijven. Mocht Utrecht het park annexeren voor bijvoorbeeld woningbouw dan moest De Bilt 4 ton betalen aan de schenker of diens erfgenamen. Deze bepaling geldt tot 2032.

Vlakbij de ingang Kerklaan, aan het wandelpad naar de Utrechtseweg, staat het Bilts Hoogkruis. Een afbeelding op de voet toont twee ridders te paard. Eén van hen maakte negen eeuwen geleden een pelgrimstocht naar Ierland. Hij werd geïnspireerd door de Iers-Keltische spiritualiteit in de kloosters daar. Bij zijn terugkeer stichtte hij met de andere ridder op Oostbroek het Sint Laurensklooster. Van daaruit ontstond in de loop van de eeuwen de gemeente De Bilt. Om de historische connectie tussen De Bilt en Ierland zichtbaar te maken, is dit Ierse hoogkruis geplaatst: een geschiedenisboek in steen.

Na het bezoek aan het 1e park liepen we door de woonwijk terug naar de bushalte. Hier namen we de bus naar Park Voorveldse Polder in Utrecht. De Voorveldse Polder ligt aan de oostrand van Utrecht, grenzend aan Fort De Bilt en rotonde de Berekuil. Fort De Bilt is een van de verdedigingswerken van de Nieuwe Hollandse Waterlinie.  Mijn baasje hoopte nog enkele mooie foto’s van Fort De Bilt te schieten, maar door de begroeiing zag je helaas niets van het fort…. In de jaren zeventig is het park ingericht als recreatiepark en bied tegenwoordig plaats aan manege Groenesteyn, de Utrechtse Manage, VV Voorwaarts, ULTC Iduna, Camping De Berekuil en Hotel Mitland.

Tegenover het park ligt Park Bloeyendaal, een voormalig landgoed. De buitenplaats is tussen 1628 en 1660 ontstaan door verbouwing van de herberg 'De Grote Biesbosch'. Het gebied werd indertijd Biesfelt genoemd. In 1290 werd door dit gebied de Biltse Straatweg aangelegd.Tussen 1628 en 1660 nam het ten oosten van dit huis gelegen Groenestein de functie van herberg over, en Bloeyendael werd een buitenplaats. Het park ligt aan de oostkant van de stad en wordt begrensd door Fort De Bilt-Zuid, het riviertje de Biltse Grift, kantorenpark Rijnsweerd-Noord en het Provinciehuis.  Natuurpark Bloeyendael (ca 8 ha) is in de winter van 1975/1976 door de gemeente Utrecht aangelegd in de vroegere Johannapolder en heeft zich ontwikkeld tot een fraai natuurgebied.

Ommetje Spraland 12 mei 2018

De wekker ging al vroeg. Toen mijn baasje op stond uit bed, kroop ik lekker op haar plaats. Voordat we de bus instapten werd ik eerst in het park uitgelaten en kreeg ik daarna mijn ontbijt. Lekker vers vlees met rijst.

Mijn baasje had vandaag gekozen voor het “Ommetje Spraland” gps route. Bolle en zijn baas gingen helaas niet mee, omdat Bolle een paar weken rust moet houden ivm een hernia. Het Ommetje Spraland is een mooie wandelroute, die via de wandelknooppunten je door de Boshuizerbergen, de Geijsterse bossen en het centrum van Oostrum voert. Midden in deze bossen op landgoed Geijsteren bevind zich de Rosmolen. Dit is een oude, nog functionerende, watermolen aan de Oostrumse-beek van circa 20 kilometer lang. We gingen nog even van de route af om de Oostrumse-beek te volgen, zodat ik nog even lekker het water in kon om af te koelen.

Landgoed Geijsteren is een landgoed en natuurgebied van ongeveer 700 ha dat zich bevindt ten westen van het dorp Geijsteren in de provincie Limburg. Het landgoed is in particulier bezit en is sinds 1806 in handen van de familie De Weichs de Wenne. De woningen op het landgoed zijn te kennen aan hun zwart-witte luiken.

De wandeling voerde grotendeels over het grondgebied van de vroegere Heerlijkheid Spraland en komt voorbij het Kruiswegpark Trans Cedron. Trans Cedron betekent: Over de beek, waarmee de Styx bedoeld kan zijn. Dit kruiswegpark, een rijksmonument met 14 statsies, beeldt de lijdensweg van Jezus uit. Van belang is de Calvarieberg, aangelegd in 1909. Het betreft een grot met twee wenende engelen en een piëta. Voorts is er een beeld dat de Graflegging weergeeft. Boven op de grot bevindt zich een houten kruisbeeld. Via het centrum van Oostrum keerden we weer terug naar het startpunt van deze wandelroute; station Venray.

Het Vegtlusterbos te Zwolle 10 mei 2018

Even afkoelen in het Vegtlusterbos te Zwolle.

Fietstocht Station Dalfsen - Ommen Centrum  (41 km) 8 mei 2018

De weervoorspelling beloofde warm weer, rond de 28 graden. Doordat de knie van mijn baasje nog niet de oude is, zijn we al heel vroeg op pad gegaan om te fietsen. Mijn baasje had een fietsroute gedownload door het Vechtdal die we vanaf station Dalfsen op konden pakken. Het Vechtdal is een van de mooiste fietsstreken van Overijssel.
De route pakten we vlak bij station Dalfsen op en ging via Welsum naar Ommen en via Varsen, Vilsteren en Hessum weer terug naar station Dalfsen.
De terrasjes in het centrum van Ommen waren druk bezocht en ook bij de haven en aan de rivier de Vecht was het druk met mensen. De Overijsselse Vecht is een regenwaterrivier in Duitsland en Nederland. Zij is 167 kilometer lang waarvan 60 km in Nederland. Haar oorsprong ligt in het Münsterland en zij mondt bij Zwolle in het Zwarte Water. Bij de haven aan de Vecht, mocht ik lekker het water in om af te koelen. Heerlijk!
Vervolgens stapten we weer op de fiets om de fietsroute te vervolgen.
Bij de stuw met vistrap in Vilsteren namen we nog even de zoveelste pauze, zodat ik mijn pootjes kon strekken en mijn blaas kon legen. Bij alle zes stuwen in de Vecht zijn vistrappen aangelegd. Hier wordt het water om de stuw heengeleid door een serie bekkens. Vissen kunnen van bekken naar bekken springen om zo op weg te gaan naar hun paai- of voedselplaats.
We namen ook voor het eerst het pontje in Hessum. Het pontje in Hessum over de Vecht tussen Ommen en Dalfsen is alleen bestemd voor voetgangers en fietsers en is een zelf bedienend elektrische pont. Het pontje vaart van half april tot eind oktober.
Na circa 41 kilometer bereikten we weer station Dalfsen, waar we de trein terug naar Zwolle namen.

Avonturia de Vogelkelder te Den Haag 6 mei 2018

Mijn baasje strompelt door haar pijnlijke knie al enige dagen rond hetzij op krukken of zonder krukken. Vandaag ging het al een stuk beter en daarom zijn we de grootste dierenwinkel in de Benelux in Den Haag wezen bezoeken : Avonturia de Vogelkelder. Het bedrijf is een (online) winkel, dierenkliniek en mini-dierentuin in een. We gaan hier meestal heen als er slecht weer is (voorspeld). Zo hebben we een heel leuk, overdekt dagje uit.
Ik werd rond gereden in de winkelwagen, zodat ik alles goed kon bekijken en er zelfs lekker lui op mijn kleedje kon liggen. Andere honden mochten niet bij me in de buurt komen, die probeerde ik dan ook te verjagen met mijn grote bek. Het maakt mij dan ook niet uit of het een grote of kleine hond is!
In brasserie de Oehoe hebben we nog met zijn allen geluncht. Bolle en ik kregen beide ook een stukje kroket mee.

Tulpen auto route Flevoland 2018 (5 mei 2018)

Een autoroute gemaakt door het buitengebied van Dronten, Biddinghuizen en Elburg.

Het thema van Tulpenroute Flevoland 2018 is 100 jaar Zuiderzeewerken. Dit jaar viert men dat het 100 jaar geleden is dat de Zuiderzeewet is vastgesteld. De Zuiderzeewerken hebben ervoor gezorgd dat het Nederland van nu er ingrijpend anders uitziet dan het Nederland van 100 jaar geleden. De woeste Zuiderzee werd bedwongen, de Afsluitdijk en de vorming van nieuw land door de inpoldering van de Wieringermeer, de Noordoostpolder en Oostelijk en Zuidelijk Flevoland zijn hiervan zichtbare voorbeelden.

Op de voormalige zeebodem zijn indrukwekkende natuurgebieden ontstaan en onze landbouwgrond is het vruchtbaarst van Europa.

Met Tulpenroute Flevoland wil men bezoekers uit binnen- en buitenland laten genieten van de prachtige kleuren van de tulpenvelden. 

De boeren zijn al vanaf oktober druk in de weer om Dronten, Lelystad en Zeewolde in de lente tot een waar kleurenparadijs om te toveren. Dit kost veel tijd, verzorging en vooral liefde.

Balkbrug Centrum - paarse paal route 3 mei 2018

Ik stond te trappelen om uit gelaten te worden. Ik moest nodig een grote boodschap doen, dus dat luchtte wel weer op toen ik die grote drol kwijt was. Vrolijk en opgelucht stapte ik met mijn baasje weer samen de bus naar Balkbrug in.

In het centrum stapten we uit en volgden we de paars gemarkeerde wandelroute. De route leek op een verkorte versie van de gps route die we laatst door Balkbrug wandelden (zie blog Oude voetsporen in de Ommerschans op 25 april 2018).

We liepen nu wel de route (circa 7,5 km) andersom en liepen over nog wat nieuwe paadjes erbij. We zijn nog wel even van de route afgeweken om de stepping stones in het water mee te nemen. Ik vond het best eng om van de ene naar de andere stepping stone te springen, maar gelukkig tilde mijn baasje me op en bracht me naar de overkant van het water.

Wederom hadden we geluk dat we niet zo lang op de bus terug naar huis hoefden te wachten.

Landgoed Zandhove (blauwe paal route) te Zwolle 2 mei 2018

Na twee dagen staken van het openbaar vervoer kon ik vandaag weer mee met mijn baasje in de bus om ergens te wandelen.
We stapten uit de bus in de buurt bij landgoed Zandhove in Zwolle.
Vanaf landgoed Zandhove hebben we een blauw gemarkeerde route van circa 7 kilometer gewandeld. De route ging door Polder Sekdoorn, langs boerderij de Oude Mars en over het landgoed Zandhove.
Onder de rook van Zwolle, vlakbij de Soestwetering bevind zich Polder Sekdoorn. Het gebied bestaat uit een natte polder met drassig hooiland.
Vlak bij de vogeluitkijk hielden we pauze en kreeg ik wat water te drinken en mocht ik mee snoepen van een broodje kaas.
Onderweg dook ik nog even het water in om af te koelen, want ik had het best warm.
De Oude Mars is tegenwoordig een thuis voor 32 cliënten met Niet Aangeboren Hersenletsel of psychische problematiek in de leeftijd van achttien tot vijfenzestig jaar. Daarnaast bezoeken cliënten van Zandhove het uitgebreide dagbestedingsprogramma, afgestemd op diverse doelgroepen.
Ook is er een theehuis aanwezig.
Gelukkig hoefden we niet lang op de bus te wachten terug naar huis. We moesten wel twee bussen pakken om weer thuis te komen.

Begraafplaats Meppelerstraatweg en de Gasthuizen te Zwolle 1 mei 2018

Het hield vanmorgen niet op met regen….. ’s middags kwam eindelijk de zon erdoor.

We maakten eerst een wandeling door de Binnengasthuisstraat. De woningen aan de Binnengasthuisstraat in Zwolle zijn ontstaan in 1923 om mensen te huisvesten die daar zelf niet toe in staat waren. Deze woningen waren onderdeel van de Gasthuizen, die de zorg voor en opvang van vreemden, zieken, en senioren behartigden vanaf de middeleeuwen. Een bijzondere mijlpaal in de historie was het koninklijk Bezoek op 5 september 1928. Koningin Wilhelmina bezocht het Binnengasthuis aan de Vechtstraat met Prins Hendrik en Prinses Juliana. Door de eeuwen heen richtten de gasthuizen zich steeds meer op senioren. De bewoners kregen gratis huisvesting en een financiële bijdrage, het huidige pensioen. Na de tweede wereldoorlog werd voor het eerst betaald voor het wonen. De woning aan de Binnengasthuisstraat waren van 1982 tot 2008 eigendom van Stichting De Gasthuizen. In 2008 heeft Openbaar Belang de woningen overgenomen van de Stichting. Met de overname van de woningen van Stichting De Gasthuizen is overeengekomen dat Openbaar Belang zorg draagt voor het beheer van de huurwoningen, groot onderhoud uitvoert waarbij de woningen zoveel als mogelijk behouden blijven voor senioren. Uit technisch onderzoek bleek dat de woningen niet voldeden aan de eisen van deze tijd op het gebied van geluid, energie tot comfort en grootte.
Vervolgens bezochten we Begraafplaats Meppelerstraatweg. Begraafplaats Meppelerstraatweg is een algemene begraafplaats die ligt aan de Meppelerstraatweg in Zwolle. Deze is op 1 oktober 1824 geopend. Deze algemene begraafplaats ligt direct naast het Rooms-Katholieke Kerkhof. In 1823 kocht de gemeente Zwolle de grond aan en liet deze ophogen om zodoende de lijken boven de grondwaterspiegel te kunnen begraven. Het was lange tijd de enige gemeentelijke begraafplaats in de stad. Aanvankelijk werd het in de volksmond het Nieuwe Kerkhof genoemd. De begraafplaats werd bij de oprichting onderverdeeld in de maatschappelijke klassen die indertijd golden. Dit werd aangegeven met bordjes. Deze zijn nog steeds aan te treffen op de begraafplaats.
De auteur Rhijnvis Feithwerd hier als een van de eersten begraven. Oorspronkelijk werd hij dit in de Grote of Sint-Michaëlskerk, maar in 1825 werd hij herbegraven. Rhijnvis Feith pleitte gedurende zijn leven voor afschaffing van het begraven in de kerk, omdat dit in zijn ogen onhygiënisch zou zijn. Zijn monument kostte 4937 gulden en werd betaald door middel van bijdragen uit heel Nederland. De grafkelder van de familie Van Ittersum is de enige grafkelder op de begraafplaats. In de kelder staan zes vervallen houten kisten. Het is de bedoeling dat de beenderen in de toekomst in één kist worden gelegd, zodat er ruimte ontstaat voor nieuwe bijzettingen.
Op begraafplaats Meppelerstraatweg is ook een monument geplaatst ter nagedachtenis aan de staatsman Johannes ter Pelkwijk. Het is betaald door de stad Zwolle. Dit monument is bijzonder, omdat het een van de weinige gietijzeren grafmonumenten in Nederland is. Het is gemaakt door de ijzergieterij Nering Bögel. Johannes ter Pelkwijk ligt hier overigens niet begraven, maar in de Grote of Sint-Michaëlskerk in Zwolle. Het monument is tegenwoordig een rijksmonument. De begraafplaats kent twee gebouwen. Een lijkenhuis met een houten gevel. Dit doet tegenwoordig (2006) dienst als ruimte voor de onderhoudsploeg van de gemeente. Naast de toegangspoort staat een dienstwoning die van rond 1900 dateert. Deze staat nu leeg en wordt af en toe verhuurd voor bewoning om zodoende leegstand en verpaupering te voorkomen. Aan de Meppelerstraatweg is ook een toegangshek waar een begrafenisstoet gebruik van kan maken.
Enkele bekende Zwollenaren die hier liggen begraven zijn oa Meindert Boss (pseudoniem: J.K. van Eerbeek, schrijver), Rhijnvis Feith (auteur), Baron van Ittersum, Gerrit Luttenberg (gemeentesecretaris en redacteur wetsuitgaven), Willem Jan Schuttevaer (oprichter Koninklijke Schippersvereniging Schuttevaer) , Gerhard Heinrich Senden en Sybe Kornelis Bakker (predikanten).
Sinds 1954 worden er geen nieuwe graven meer uitgegeven. Wel zijn er soms nog bijzettingen in familiegraven.

Aqua Zoo Leerdam, Landgoed Wickenburg in 't Goy en Landgoed Beerschoten in De Bilt 29 april 2018

Het slechte weer gooide vandaag roet in het eten. De weervoorspelling was niet al te best en het bleef maar regenen….
Onze baasjes kozen voor een slecht weer programma. Daarom gingen we naar Aqua Zoo in Leerdam. Honden mogen hier mee naar binnen. Onze baasjes konden zich vergapen aan vele zoetwater,-en zoutwater aquariums en terrariums bewoond door haaien, piranha’s, zeesterren, anemoonvissen, discusvissen, gifkikkers, schildpadden, roggen, zee-egels, kleurrijke koralen en anemonen etc. De verblijven worden geëxploiteerd door leden en vrijwilligers van de Aquariumvereniging De Discus in Leerdam. De bijna 150 leden van deze vereniging, financieel gesteund door verschillende sponsoren, houden de ruim 40 aquaria/terraria op een vloeroppervlakte van 400 m2 in stand. Ook zijn er meerdere zitjes aanwezig, waar men een hapje of drankje kan nuttigen.

Op de terugweg naar huis bezochten we nog twee landgoederen; Landgoed Wickenburgh in ’t Goy en Landgoed Beerschoten in de Bilt. Landgoed Wickenburgh ligt tussen de boomgaarden in het dorp ’t Goy, in de buurt van Utrecht, in het midden van het land. De laat-Middeleeuwse duiventoren vormt samen met het landhuis een sfeervol geheel, met een rijke historie. Het landgoed heeft een totale oppervlakte van rond de 15 hectare; ons deel bestaat uit ongeveer 6 hectare en omvat een weiland, met een oprijlaan, parkaanleg rond het huis en bos.
Landgoed Wickenburgh is een familielandgoed waarvan de geschiedenis teruggaat tot het jaar 1300. Sinds 1741 is het in bezit van de familie Wttewaall. Rond 1860 is het landhuis verbouwd naar de vorm die het nu heeft. Na 2003 zetten Otto Wttewaall en zijn familie zich in om hun deel van het landgoed weer in de volle glorie van 1860 te herstellen en verhuren ze de ruimtes voor feesten en vergaderingen. Mijn baasje schoot hier enkele foto’s ( er is hier niet echt een wandelgebied) en vervolgens stapten we weer in de auto.
Vanaf Paviljoen Beerschoten op Landgoed Beerschoten in De Bilt maakten we nog een korte rondwandeling, want het was inmiddels droog weer. Het landgoed bestaat uit kronkelende vijvers, een stromende beek, weiden met boomgroepen en oude lanen. Ook is er achter het Paviljoen een beeldentuin van Jits Bakker, die vrij toegankelijk is.

De Peppelerboomroute te Putten 28 april 2018

We konden weer mee rijden met Bolle en zijn baas naar Putten. Putten is een plaats op de grens van de Veluwe en de Gelderse Vallei, in de provincie Gelderland. We wandelden hier de Peppelerboomroute van circa 6,5 kilometer door het Speulder,-en Sprielderbos (3300 ha). De route werd goed gemarkeerd met witte bordjes.
Het Speulderbos is één van de mooiste en oudste bossen van Nederland. Kromme in wonderlijke bochten gegroeide eiken bepalen de sfeer. Het wordt in de volksmond wel het bos van de dansende bomen genoemd. Op verschillende plaatsen in het gebied treft men grafheuvels aan. Een gedeelte van de route mogen honden van de lijn af, dus ik kon lekker even mijn eigen gang gaan. Bolle daar in tegen moest aan de lijn blijven, want die luistert niet zo goed na de baas. We wandelden ook langs heidegebied “De Grote Ark”. Hier stonden de goudenregen bomen mooi in bloei. Onderweg hielden we nog een keer pauze zodat Bolle en ik water te drinken kregen, terwijl onze baasjes op een bankje zaten.

Het Westerveldsebos te Zwolle 26 april 2018

Eind van de middag gewandeld in het Westerveldsebos te Zwolle. 
Het Westerveldse Bos is een jong bos. De geschiedenis brengt ons terug naar 1934, waar deze locatie Stortplaats 'Westerveld' was. Ruim vijftig jaar werd hier het Zwolse afval gedumpt. 
In 1989 sloot de stortplaats en 'ontstond' het Westerveldse Bos, als onderdeel van een recreatieplan voor Noord-Zwolle.

Oude voetsporen in de Ommerschans te Balkbrug 25 april 2018

De wekker ging al vroeg vanmorgen. Gelukkig kon ik nog even blijven liggen. Mijn baasje had een lekker ontbijt klaar gemaakt en na het eten gingen we naar de bushalte. 

We stapten wederom in het centrum van Balkbrug uit, maar dit keer gingen we de andere kant op waar we nog niet eerder waren geweest.We volgden een GPS route: Oude voetsporen in de Ommerschans, die mijn baasje onderweg nog aan paste om een stuk bos mee te nemen in plaats van een recht lang stuk asfalt te lopen.

Deze route verteld ons zowel over de geschiedenis van het oude vestingwerk (1560-1640 en later), als over de roerige periode tijdens de Maatschappij van Weldadigheid (1818-1890).

In 1672 werd de Ommerschans door de verdedigers verlaten en ondanks verbetering in 1735-'45 bleef ze ook in 1795 onverdedigd. In 1819 werd de schans overgenomen door de Maatschappij van Weldadigheid.

We wandelden langs zogeheten Limiethuisje van de kolonie Ommerschans. 17 huisjes, bewoond door bewakers en hun gezinnen, die moesten voorkomen dat kolonisten konden ontsnappen. De Limiethuisjes stonden op strategische plekken( grens) in het 700 ha grote gebied.

Hierna wandelden we door het "Dronkemanslaantje". Deze naam stamt uit de periode van de Maatschappij van Weldadigheid. Langs deze afgelegen weg gingen dronken kolonisten, na bezoek aan het café, terug naar de kolonie. Ondanks koloniegeld, alleen te gebruiken in de Ommerschans, lukte het sommigen toch om elders aan geld te komen voor drank.

De route ging ook door een historisch begraafplaats; Begraafplaats Maatschappij van Weldadigheid, begraafplaats Veldzicht. De begraafplaats van bedelaarskolonie Ommerschans is in 1821 in gebruik genomen. Het voorste gedeelte is de laatste rustplaats van de ambtenaren van de kolonie, het achterste gedeelte was voor de kolonisten. De witte kruizen zijn geplaatst op de graven van overledenen van kliniek Veldzicht.Er liggen zeker 5448 personen begraven. De exacte plek is niet bekend. Op een info-bord bij de ingang worden een beperkt aantal namen genoemd. De begraafplaats Veldzicht is verscholen in het bos gelegen op een restant van de wallen van de Ommerschans, waar tussen 1820 en 1890 de bewoners van de kolonie werden begraven. 

Het gebouw Veldzicht is tegenwoordig een Centrum voor Transculturele Psychiatrie (CTP), een Rijkskliniek die zich richt op het bieden van psychiatrische zorg en forensisch psychiatrische zorg aan patiënten met een niet-Nederlandse achtergrond. Er verblijven patiënten met zeer uiteenlopende juridische statussen en zorgtitels. In de kliniek kunnen in totaal zo'n 150 patiënten worden opgenomen. In veel gevallen keren patiënten na hun behandeling terug naar de instelling waar ze vandaan kwamen. 

Hierna gingen we van de route af om elders een stukje bos mee te pakken. Na het verlaten van dit bos, gingen we het "Canadabos" in.De naam 'Canadabos' was al ver voor de tweede wereldoorlog bekend. Men vermoed dat de naam 'Canadabos' ontleend is aan de arbeiders die hier ter werk werden gesteld. Gezien de lange weg naar dit ondoordringbare dennenbos, werd al gauw gezegd: ''t is net de weg naar Canada'.

We liepen langs houtwallen. Houtwallen werden aangelegd om vee en wild te keren en daarnaast als eigendomsgrens voor de boer. Zo'n houtwal wordt ook wel wildwal of eswal of oude veedrift genoemd. Oude veedrift; een zandweg die tussen dorpen en de heidevelden of graslanden in lagere delen van een gebied liep zoals 'Ommermoer'.

De Ommerschans is gebouwd rond 1625 ter verdediging van de Spanjaarden en in de loop van de tijd verder uitgebouwd met bastions en ravelijnen. Vanaf 1740 dient het terrein ook als munitieopslagplaats, 'Lands Magazijnen. Eind achttiende eeuw nam de militaire functie af en nu ligt het er verlaten bij.

De naam Koloniewijk herinnert aan de kolonie 'Ommerschans' van de Maatschappij van Weldadigheid. Nu is het een afwateringssloot.Deze kolonie, bedoeld als straf-en bedelaarskolonie, was onderdeel van de Maatschappij van Weldadigheid. In 1818 opgericht door Johannes van den Bosch. Het hoofdgebouw bood plaats aan 1200 bedelaars.

Net zoals gisteren wandelden we ook langs molen De Star om vervolgens via de woonwijk terug te wandelen naar de bushalte.

Het Reestdal 24 april 2018

Volgens de weer app, zouden we 90% kans op regen hebben en het rond de 13 graden worden. Met zoveel kans op regen is het niet handig om de volgende etappe van het Graafschapspad (Doesburg-Dieren) te wandelen, want over asfalt over de dijk in de regen lopen vind zowel ik als mijn baasje niets aan. Daarom koos mijn baasje voor een wandeling in de buurt;  Balkbrug. Dit dorp dankt zijn naam aan een balk die hier onder een brug over de Dedemsvaart lag. Dit kanaal is in de jaren zestig gedempt, er werd een weg overheen gelegd die je net voor knooppunt A10 oversteekt.

Het was nog droog toen we uit de bus in het centrum van Balkbrug stapten. Daarom gingen we eerst de route door het woonwijk volgen. Toen we de woonwijk verlieten, passeerden we de korenmolen De Star uit 1848. In 1882 werd de molen door de bliksem getroffen en brandde hij grotendeels af. Nog in hetzelfde jaar werd de molen hersteld, waarbij gebruik werd gemaakt van onderdelen van een oude molen uit Deventer. Tot 1974 stond de molen aan kanaal de Dedemsvaart. Een puntertje kon de molen invaren om het graan te lossen. In 1975 is de molen 500 meter verplaatst naar zijn huidige locatie.

Bij Landgoed Katergerbos vlak bij de N377 / N 48 zijn we van de gps route afgeweken om daar in het bos leuke paadjes met vennen mee te pakken. Hier kronkelden we over graspaadjes door het bos en langs een ven. Na het verlaten van het landgoed wandelden we verder het Reestdal door.

Net voorbij buurtschap Den Kaat staken we rivier de Reest over. Dit kronkelige riviertje vormt over enkele tientallen kilometers de grens tussen Overijssel en Drenthe. Je loopt hier door een kleinschalig landschap met de prachtig  natuur. Even verderop kom je door Den Huizen, een oud maar bijzonder mooi buurtschap dat bestaat uit vier karakteristieke boerderijen.

Via de Haardennen en het Heuveltjesbosch, een natuurgebied dat bestaat uit heidevelden en oude stuifheuvels die begroeid zijn met naald- en loofbomen wandelden we terug naar het centrum van Balkbrug.

Het Veluwe Zwerfpad etappe 1. Arnhem Centraal Station - Station Oosterbeek 22 april 2018

Met mijn baasje heb ik inmiddels meerdere (lange afstand) wandelingen gemaakt. We hebben oa het Pieterpad, Het Drenthepad, Het Twentepad, Rondje Zwolle, Maas-Niederheinroute (alleen Nederlandse etappes), Dwars door Gelderland, Het Graafschapspad (bijna rond) en het Stichtse Dorpenpad gelopen. Ook hebben we een begin gemaakt aan het Kappeletjespad, maar door de voetblessure van mijn baasje, staat deze route in de ijskast.

Vandaag begonnen met het Veluwe Zwerfpad. Het Veluwe Zwerfpad voert de wandelaar 375 kilometer over vooral onverharde paden over de Veluwe.

Het pad maakt deel uit van het landelijke netwerk van wandelpaden en is in het veld door middel van de officiële geel-rode markeringen herkenbaar gemaakt.

De 1e etappe (circa 11 km) van Het Veluws Zwerfpad gewandeld van Arnhem Centraal station naar station Oosterbeek.

Vanaf het station Arnhem Centraal wandelden we richting park Sonsbeek. Het ontleent zijn naam aan de gelijknamige beek die oorspronkelijk Sint-Jansbeek heette. Het is 67 ha groot en grenst in het noorden aan de parken Zijpendaal en Gulden Bodem. Deze drie parken sluiten nauw bij elkaar aan en zijn samen zo'n 200 ha groot. Het park is voor het overgrote deel beplant met een eeuwenoud beukenbos. Opvallend is het heuvelachtige karakter en verder bevat het een grote diversiteit aan bomen en planten, kent het een groot aantal vijvers, fonteinen en twee watervallen. Aan de rand van het park is in de voormalige Begijnenmolen sinds 2004 het Nederlands Watermuseum gevestigd. Daar vlakbij staat ook de De Witte Watermolen, de enige nog werkende watermolen van de tien die langs de St. Jansbeek hebben gestaan. In de schuur van de molen is het bezoekerscentrum Molenplaats Sonsbeek gevestigd.

Verder vindt men op het grondgebied van het park Huis Sonsbeek ("De Witte Villa" in de volksmond), een theehuis (de Palatijn), twee restaurants (de Boerderij en het Sonsbeekpaviljoen), een ijskelder uit de vroege negentiende eeuw en de Belvédère.

Hierna wandelden we door Park Zypendaal met Kasteel Zypendaal. Kasteel Zypendaal is aangelegd door de Arnhemse regentenfamilie Brantsen als buitenplaats omstreeks 1762-1764. Deze familie bewoonde dit huis tot 1926. Het werd op dezelfde plek gebouwd als waar het oude huis Zypendaal stond. Na de Slag om Arnhem wordt het huis ingericht als hospitaal voor gewonde Duitse militairen.

Het gebied bestaat uit imposante oude bomen en een parkbos met rododendrons versierde gazons, sprengen, beekjes en vijvers. Het monumentale Park Zypendaal dankt zijn naam aan het water dat op sommige plaatsen uit de grond sijpelt. Hier ontspringt de Sint Jansbeek. De loop van de beek was jarenlang verstopt onder de grond. Enkele jaren geleden is de Jansbeek gedeeltelijk weer in oude luister hersteld. Dat je in deze omgeving in het buitenland waant, komt door het grote hoogteverschil. Ooit heeft een gletsjer hier bodemmateriaal voor zich 'uitgestuwd', waaruit een wal van 80 meter hoog is ontstaan. In het 'dal' staat het statige Kasteel Zypendaal.

Vervolgens wandelden we door landgoed Warnsborn. Landgoed Warnsborn heeft een prachtige terrassentuin met waterlopen, vijvers en keermuurtjes. Op Warnsborn liggen een aantal sprengen. Er ontspringen beekjes die opvallend genoeg naar het noorden stromen en niet naar de rivier in het zuiden. Na een aantal vijvers en plassen verdwijnt het water weer in de grond.

De naam ‘Warnsborn’ komt al in de 15e eeuw voor. De naam verwijst naar de vele bronnen in het gebied. Het gebied behoorde tot het klooster van Mariëndaal. Het was een landbouwenclave tussen uitgestrekte kale heidevelden. Rond 1650 werden de middeleeuwse kloostergoederen aan de noordzijde van Arnhem verkocht aan particulieren. Vanaf die tijd werden er groene buitenplaatsen aangelegd.  Het 19e-eeuwse landhuis brandde in 1945 af. Het werd vervangen door het huidige hotel Groot Warnsborn.

Als laatste deel van de route wandelden we over landgoed de Vijverberg. In de 19e eeuw werd de landschapsstijl in Vijverberg toegepast. Er kwamen beuken, slingerende paden, vijvers, watervalletjes en bruggetjes. Ook de naam 'Vijverberg' kwam pas in die tijd in zwang. De Vijverberg ligt op een stuwwal van de Veluwe. Het is een verhoging die is gevormd door het ijs van de voorlaatste ijstijd. De stuwwal bij Arnhem is 150.000 jaar oud. Opvallend aan deze stuwwal is een groot vlak terrein waar Westerheide en het noordelijk deel van Warnsborn en Vijverberg liggen. Dit vlakke gebied is ontstaan door de afzetting van een enorme puinwaaier, een zogenaamde ‘sandr’. Daardoor is het landschap hier niet heuvelachtig, maar juist plat. Voordat we bij het station Oosterbeek arriveerden, passeerden we nog de Airborne begraafplaats Oosterbeek. Op de Airborne begraafplaats liggen meer dan 1.750 geallieerde militairen begraven, die gesneuveld zijn tijdens de Slag om Arnhem.

Natuurgebied de Groesplaat tussen Sleeuwijk en Woudrichem 21 april 2018

We brachten eerst een bezoek aan Geldoff, een grote dierenspeciaalzaak in Waalwijk. Ik keek graag bij de kipjes en stokstaartjes. Op de terugweg maakten we een tussenstop bij de Groesplaat.

De Groesplaat is een natuurgebied (120 ha) in Brabant tussen Sleeuwijk en Woudrichem aan de rivier Boven-Merwede. Het bestaat grotendeels uit open uiterwaard. Langs de rivier liggen zandstrandjes met aansluitend een zandige oeverwal.

Vanaf  vogeluitkijkhut ‘t Vinkennestje’ bij de ingang kijkt men uit over de oevers van de Oudendijkse Geul. Deze geul van 1500 meter lang en 30 à 40 meter breed is gegraven in 2000. De geul vormt nu het hart van de Groesplaat. De naam van de hut is een verwijzing naar het café dat jaren geleden gevestigd was aan de dijk bij Oudendijk.

Het gebied is vrij toegankelijk tussen zonsopgang en zonsondergang. Honden zijn aangelijnd toegestaan, ondanks er ook paarden en koeien vrij rond lopen. Er lopen 3 wandelroutes door het gebied Groesplaat (rood, 3,2 km), Wandelroute 't Gors (rood, 1 km) en Onderdeel van de wandelroute Liniepad (10 km).

Omdat het zo warm was, waren Bolle en ik erg blij dat we af konden koelen in het water.

Landgoed de Helmhorst te Zwolle 19 april 2018

Er was vandaag rond de 28 graden voorspeld. Daarom mocht ik mee op de fiets naar Landgoed De Helmhorst en mee zwemmen.

De Helmhorst (31 ha), ligt ten oosten van Zwolle, in de Zwolse buurtschap Herfte, drie kilometer ten zuiden van Berkum. Hier wandelden we een rondje van circa 2 km.

De Helmhorst in de 17eà 18e eeuw ontstaan.Het omvat enkele loof- en naaldbosgebieden, weilanden, een oude oprijlaan bij het landhuis, houtwallen, een kleine plas en wordt doorsneden door de Marswetering. Aan de zuidzijde wordt het landgoed begrensd door de spoorlijn Zwolle – Meppel. Er bevinden zich twee eiken van ruim 300 jaar oud. Het grootste deel van De Helmhorst is vrij toegankelijk op wegen en paden. 

De Helmhorst is lange tijd particulier beheerd.De Helmhorst is voor 1929 eigendom geweest van de Zwolse wethouder Baggerman. In 1929 heeft hij het landgoed verkocht aan BK-pannenmaker Berk uit Kampen. In 1946 is De Helmhorst verkocht aan de Zwolse huidarts dr. Sollewijn Gelpke die het landgoed tot zijn overlijden zorgvuldig beheerde. Na zijn overlijden is het te koop aangeboden en is het gebied in de handen gevallen van twee projectontwikkelaars.De toekomst van het landgoed is hierdoor onzeker.

Na het wandelen mocht ik lekker zwemmen in dezelfde ven als gisteren. Ik lag hier languit in het gras en af en toe nam ik een duik in het water om af te koelen. Heerlijk!

Zwolle 18 april 2018

Ik was erg enthousiast toen ik vanmiddag weer mee op de fiets mocht met mijn baasje. Mijn baasje parkeerde de fiets bij de Isala Kliniek te Zwolle en vanaf de fietsenstalling maakten we een rond wandeling.
Mijn baasje ging op zoek naar de S3-Kazemat 209. Deze Kazemat met het nummer 209 is eind jaren 30 gebouwd als onderdeel van de IJssellinie en bevind zich aan de rand van Zwolle aan de Kuyerhuislaan. Deze kazemat maakte deel uit van de kazematlinie Oldeneel - Haerst bij Zwolle.
De kazemat viel niet zo op, omdat hij begroeid was. Door de aanwezige reclame bord viel hij nu wel op.
Tegenover de kazemat zijn we weer het park in gewandeld. Ik kon lekker afkoelen in de meerdere vennen in t gebied.

Het Graafschapspad etappe 11. Hummelo - Doesburg 17 april 2018

Het beloofde vandaag rond de 20 graden te worden. Mijn baasje vond het dan ook een prima dag om het Graafschapspad weer op te pakken waar we vorig jaar geëindigd zijn. We sloegen etappe 10 van Doetinchem Station naar Hummelo over, omdat we die (niet zo interessante ) etappe al een keer gelopen hebben tijdens onze Dwars door Gelderland serie. We begonnen daarom vanmorgen in Hummelo bij bushalte Brede School, omdat hier de bus maar 1x in het uur rijd. We wandelden over landgoed Keppel, langs de golfbaan naar het dorp Hoog-Keppel. In het dorp Drempt, hebben we zittend in het gras een lunchpauze gehouden. Vanaf dit dorp was het even een saai stukje asfalt lopen naar de stad Doesburg. Vervolgens wandelden we een heel stuk over de vestingwallen. Bij de bushalte Karel van Doormansingel in Doesburg, pakten we de bus naar station Dieren.

Op station Deventer strandden we met de trein. De trein had panne en er was een seinstoring elders, zodat we om moesten reizen via Almelo. Gelukkig had mijn baasje voor mij voldoende water en lekkers meegenomen, dus ik kwam niets te kort onderweg.

Groene Wissel Leerdam 149         15 april 2018

In de maand april  en mei bloeien de bloesems. Hier in Zwolle staan ze al mooi in bloei, daarom zochten we een wandeling op waar we onderweg bloeiende bomen zouden tegenkomen. Onze baasjes kozen voor De Groene Wissel 149 Leerdam, deze route gaat door de binnenstad van Leerdam langs gemaal de Nieuwe Horn, door de polders naar Acquoy, bekend om haar scheve kerktoren. De toren staat al scheef sinds hij gebouwd is in de 15e eeuw. Aan de toren is nog te zien dat men halverwege de bouw een correctie heeft proberen toe te passen. De toren is ca. 17,5 m hoog en staat aan de bovenkant, aldus een meting uit 1985, ongeveer 1,15 meter uit het lood. Dat is een helling van 6,6% oftewel ca. 3,8 graden. Dat is ca. 0,2 graden minder dan de toren van Pisa. Opvallend is dat op het kerkhof het graf van een mevrouw Pisa te vinden is.

Via de Linge- en Langendijk gaat de route naar Asperen langs Fort Asperen. Fort Asperen is een fort dat onderdeel was van de Nieuwe Hollandse Waterlinie, en is gelegen ten zuidoosten van Asperen in de gemeente Lingewaal in de provincie Gelderland. Het torenfort is gelegen lang langs een dijk die een doorgang (acces) in de Waterlinie is. Rondom het complex ligt een gracht en het fort is bereikbaar middels een ophaalbrug. Het zware drie verdiepingen tellende gebouw bestaat uit buitenmuren van anderhalve meter dik. De drie verdiepingen bestaan uit een kelder, begane grond met geweerschietgaten, eerste etage met kanonschietgaten en geheel boven een aarden bovenbatterij.

In het torenfort zijn slaapvertrekken, een apotheek en ziekenboeg, een bergplaats voor vlees en een reservoir voor de opvang van regenwater. Het hemelwater sijpelde door de aarden laag op het dak, waarna het drinkbare water via druipkokers in het reservoir in de kelder terechtkwam. In 1881 werd een contrescarp, die de toren opnieuw bomvrij moest maken, bijgebouwd. Op de begane grond werd een grote stalling voor geschut gebouwd en in de kelder magazijnen voor de opslag van buskruit en projectielen met vulplaats. Het fort was berekend op 219 man en 14 stukken geschut.

In de Tweede Wereldoorlog deed het fort dienst als doorgangsplaats voor onderduikers. Daarna fungeerde het nog jaren als munitieopslag en ten slotte als oefenterrein voor de dienst Bescherming Bevolking.

Het fort is recent gerestaureerd in de artillerieloods is de Taveerne gekomen. Om meer ruimte te creëren zonder meer bebouwing op het eiland toe te voegen werd een kelder aan de Taveerne toegevoegd. Bij de Taveerne hielden we even een stop om wat te drinken en om rond te kijken.

We passeerden onderweg meerdere bunkers en fruitboomgaarden en “Het werk op de spoordijk bij de Diefdijk”. Het Werk op de spoorweg bij de Diefdijk is een onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie in Acquoy, gemeente Geldermalsen. Pal ten westen van de plek waar de spoorlijn Geldermalsen - Leerdam (geopend in 1883) de Diefdijk doorsnijdt, ligt aan weerszijden van de spoorlijn het Werk op de Spoorweg. Het fort is in 1880 gebouwd en stamt daarmee uit de vierde bouwperiode van de waterlinie.

Het ovale forteiland heeft een oppervlakte van ongeveer zes hectare en is vrijwel geheel omgeven door natte gracht. Het werk ligt direct ten oosten van Leerdam en de spoorlijn doorsnijdt het fort in twee ongelijke delen. Ten zuiden van het spoor staan drie bomvrije gebouwen, een wachthuis, een keuken met kantine en een remise. Op het noordelijk deel staat nog een tweede en grotere remise. In de remises werden de kanonnen gestald.

Het fort werd in 1880 aangelegd om toegang via het de spoorweg te verhinderen en om de dijk in de Linge bij Rhenoy met vuur te dekken. Al in 1885 werd de versterking verbeterd door de bouw van remises en betonnen borstweringsmuren.

In het midden staat het wachthuis, gebouw A. Dit bomvrije bakstenen gebouw van drie verdiepingen is omstreeks 1880 gebouwd. In de kelder is de opslagplaats voor de munitie.Op de begane grond en de bovenverdieping zijn de verblijven voor de manschappen. Op de bovenverdieping is ook het officiersverblijf en helemaal links een remise.

In 1885 zijn er drie gebouwen bijgebouwd. Direct ten zuiden, rechts, van het wachthuis ligt gebouw C, hier zijn de keuken en de kantine gevestigd. De linker remise, gebouw B, heeft nog lokalen voor de commandant en telegraaf. In de rechter remise, gebouw D, is alleen stalling voor de kanonnen. De gebouwen B, C en D zijn gemaakt van trasbeton. Alle bouwwerken zijn grotendeels afgedekt met aarde ter bescherming en camouflage. Alleen de voorgevels, gericht op het veilige westen, zijn zichtbaar.

Voor en achter het werk lagen kraanbruggen, waarvan één exemplaar nog aanwezig is. Deze kraanbrug is in 2011 gerestaureerd en is te gebruiken. De gracht aan de oostzijde is gedempt en daarmee zijn ook de bruggen verdwenen. Buiten de gracht, aan de andere kant van de Diefdijk, staat nog een fortwachterswoning annex artilleriemagazijn. Het verdedigingswerk is vanaf eind jaren tachtig van de 20e eeuw in particulier bezit en deels als woning in gebruik.

Via het haventje van Leerdam wandelden we weer naar het station.

Landgoed de Horte te Dalfsen 13 april 2018

Na het bijkomen van de fietstocht van vanmiddag en het rennen over het strand bij de Agnietenbos, gingen we  ‘s avonds wandelen over landgoed de Horte in Dalfsen. Het landgoed is aangelegd in de 17e eeuw en is circa 80 ha groot. In 1905 werd op het landgoed 't Witte Huis gebouwd, dat in die tijd dienstdeed als biljartkamer. Later kreeg dit huisje een woonbestemming en is nu te huur als logeer adres.

Na 1970 werd het landgoed De Horte gekocht door de stichting Landschap Overijssel, die er haar kantoor vestigde. Op het landgoed zijn 2 wandelroutes uitgezet, maar die lieten we links liggen vandaag. Deze routes hadden we nl. al wel vaker gelopen. We bekeken eerst de kalfjes in de weide. Hierna bezochten we de tuin die in 1979 in haar oorspronkelijke staat teruggebracht is. De tuin is met de zichtas, rechte paden en symmetrische opzet in de Franse stijl ontworpen. Er staat een druivenkas met daarachter een imposante sequoiadendron giganteum, beter bekend als de mammoetboom. Verder zijn in de tuin een boomgaard met oude fruitrassen, een vijver, zonnewijzer en bloemperken met wilde planten en bijenkasten te zien.

Buitenlanden Langenholten en de Agnietenplas te Zwolle 13 april 2018

Het was mooi weer, zodat ik met mijn baasje mee op de fiets in de fietsmand mocht. We gingen eerst naar oma. Hier werd ik weer verwend met een stukje kroket, bitterbal en worst. Ja, ook de liefde van een hond gaat door de maag!

Na het bezoek aan oma, fietsten we richting Buitenlanden Langenholten en Agnietenplas te Zwolle. De buitendijkse graslanden van de Overijsselse Vecht en het Zwartewater maken deel uit van het natuurreservaat Buitenlanden Langenholte, beheerd door Landschap Overijssel. Het gebied is vanwege zijn grote kwetsbaarheid niet toegankelijk, maar vanaf het fietspad op de dijk – onderdeel van het fietsrondje Zwolle - zijn de buitenlanden goed te zien. Op de dijk mocht ik even los lopen, terwijl mijn baasje aan het fotograferen sloeg.

Op de dijk bevind zich een antitankmuur. De muur is aan het einde van de Tweede Wereldoorlog gebouwd in opdracht van de Duitse bezetter. Het geheel heeft een lengte van 16,80 meter en bestaat uit twee delen. Het doel van deze muur was de doorgang van de geallieerde te kunnen blokkeren vanuit noord tot westelijke richting. De doorgang tussen beide muren kon men door middel van een externe versperring afsluiten. En aan de zijkanten werd de doorgang verspert door een kolk. De linker kolk sloot vervolgens weer aan op een stelsel van loopgraven en tankgrachten tot aan de IJssel.

Na het schieten van enkele foto’s van de Buitenlanden Langenholten en de antitankmuur, fietsten we door naar de Agnietenplas. Eigenlijk mochten honden vanaf 1 april hier niet meer komen, dus we liepen maar even over het strand en richting de S3-Kazematten. Deze kazematten maakte deel uit van de kazematlinie Oldeneel – Haerst. De beide S3-kazematten staan bij de Agnietenplas, vlakbij het voetveer naar Haerst, langs de Overijsselse Vecht. Ik vond het heerlijk om hier door het gras en over het strand te rennen. Ik had dan ook niet veel zin om weer op de fiets mee naar huis te gaan.

De Orchideeën Hoeve te Luttelgeest 11 april 2018

Vanaf 30 maart is de nieuwe Makirijk geopend bij de Orchideeën Hoeve te Luttelgeest.
Deze Makirijk wordt bewoond door ringstaartmaki’s, verschillende soorten eenden, alpaca’s en flamingo’s.
Samen met mijn baasje en tante Jo gingen we op pad richting Luttelgeest. Het was een reis van twee uur met bus en trein. Ik verheug me altijd op het bezoek bij de gevleugelde bonte vogels. Lori's noemen ze deze vogels. Helaas mag ik als hond de volière niet in, maar mag ik wel rondom de volière komen.

Tijdens de pauzes mocht ik lekker mee snoepen van een plak cake en sausijs broodje. Voor een honden knaagstaaf haalde ik mijn neus voor op. Ik weet wel wat lekker is!

Die harige lange beesten op hoge poten, alpaca's genaamd vond ik maar apart. Net reuzen poedels. Waar ik liep, was de kudde ook. Ook de maki's kwamen me steeds bekijken en begroeten. 

Na een lange dag, plofte ik thuis moe maar voldaan op de bank wachtend tot mijn voerbak weer werd gevuld.

De Muur van Mussert en het Middelpunt van Nederland te Lunteren 8 april 2018

Lunteren is een dorp in de gemeente Ede in de provincie Gelderland. In dit dorp bevindt zich op de Goudsberg de Muur van Mussert en het middelpunt van Nederland.

Op Bungalowpark De Goudsberg staan de overblijfselen van de Muur van Mussert. Het was even zoeken na de muur, maar dankzij Google Maps en de gps vond Bolles baasje de locatie.
De in 1938 gebouwde 'Muur van Mussert' werd 150 meter lang en tien meter hoog. In de muur is een kamertje gemetseld waar Mussert zijn brieven aan Hitler schreef. Er kwam ook een vlaggenmast bij van 38 meter lengte. Bij de muur werden zes grote bijeenkomsten gehouden, "Hagespraken", waar maximaal per keer zo'n 20.000 NSB'ers bij aanwezig waren.
De camping eigenaar kreeg geen sloop vergunning, de muur komt misschien in aanmerking voor een Rijksmonument.
De muur is het enige wat is over gebleven van het NSB (Nationaal-Socialistische Beweging) terrrein van 16 ha groot.
Ruim 70 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog en de ondergang van de NSB is Musserts muur niet meer dan de afscheiding van een camping. Verwaarloosd, vervallen en bijna vergeten......

Na het bezoek aan de Muur van Mussert, wandelden we aan de overkant het bos in om vervolgens het Middelpunt van Nederland te bezoeken. Er is hierbij nog geen rekening gehouden met Caribisch Nederland (de eilanden Bonaire, Saba en Sint Eustatius) dat sinds 2010 bij Nederland hoort. Als deze gebieden worden meegerekend zou het middelpunt van Nederland in zuidwestelijke richting verschuiven. Na de wandeling streken we neer op het terras van restaurant “De Goudsberg”.

Taman Indonesia te Kallenkote 7 april 2018

Nou mooi is dat….. mijn baasje ging zonder mij naar Taman Indonesia te Kallenkote, een dorp in de kop van de provincie Overijssel. Ik mocht niet mee, omdat honden in het park niet zijn toegestaan.

Taman Indonesia is een leuk, klein dierenpark in Indonesische sferen. Het is een betaalbaar uitje, vandaar dat ik deze trip van mijn baasje nog even onder de belangstelling wil brengen, want het park is zeker een bezoek waard.

Je vind hier allerlei bijzondere dieren uit Indonesië zoals de Binturong, de Loewaks en Maleise Bosuilen, en kun je genieten van Indische hapjes en drankjes of een kijkje nemen in een Mentawai paalwoning, Voor kinderen is er een verkleedhoek met Indonesische klederdracht, een wayangtheater en een speeltuin.

Ook zijn er oa. pauwen, cavia's , stekelvarkens, Japanse Eekhoorns en Japanse Nachtegalen  te bewonderen.

Houd er wel rekening mee dat het park met het openbaar vervoer zeer slecht bereikbaar is (in het weekend gaat er geen bus die kant op). Het park bied je in het weekend tegen betaling gebruik te maken van hun Tuk Tuk haal en brengservice vanaf het station Steenwijk.

Het Engelse Werk te Zwolle 6 april 2018

Vanmiddag even de pootjes gestrekt in het Engelse Werk te Zwolle.

Het Engelse Werk is een park dat rond 1828 werd aangelegd bij de stad Zwolle.

In het park is ook een losloop terrein voor honden. 

Het was mooi weer, dus er zaten ook veel mensen op het terras van het restaurant.

De Wijde Aa en Het Westerveldse Bos te Zwolle 4 april 2018

Na een eindje stappen samen met mijn baasje namen we de bus naar de Wijk Aa-Landen. Vlak bij de Wijde Aa, stapten we uit de bus. De Wijde Aa is de naam van een recreatieplas in de Zwolse wijk Aa-landen. De plas is ontstaan doordat er zand is gewonnen ter ophoging van de bouwgrond van de genoemde woonwijk. De naam is afgeleid van het riviertje de Aa, waarvan de Westerveldse Aa het enige overgebleven stuk open water is.

Hierna wandelden we naar het Westerveldsebos. We zagen zelfs nog een enkele herten in de weide. Ook waren er al veel lammeren geboren. Ik wou ze graag bekijken en besnuffelen, maar ze renden hard voor me weg. Het Westerveldse bos, langs het Zwarte  Water is een voormalig vuilnistortplaats. Van 1930 tot 1978 werd er hier afval gestort. Tot 1989 werd er nog bouwafval gedumpt. Beplanting op delen van de belt begon eind jaren zestig al. Er kwam een laag van een meter vruchtbare grond op de bult. Gemiddeld ligt daar dertig meter afval onder: vijftien meter boven de grond, vijftien meter eronder. Dat afval komt geregeld aan de oppervlakte, omdat de zandlaag soms wegzakt tussen het vuil.

Ik had het best wel warm, dus dook onderweg lekker even een waterplas in om af te koelen. Ik mocht alleen niet op schoot van mijn baasje in de bus zitten, omdat ik een nat pak had dus dat vond ik wel jammer….

De Woldberg en Landgoed Heerlijkheid de Eese bij De Bult 3 april 2018

Na een week niet in het bos te zijn geweest, vond mijn baasje het weer eens tijd worden om op pad te gaan. Ik vind het natuurlijk prima. Heerlijk snuffelen aan al die vele bomen en natuurlijk er tegenaan plassen, dat doe ik altijd graag.

We gingen eerst met de bus naar het station Zwolle, waar we vervolgens de trein naar Steenwijk namen. Vanaf het station wandelden we naar De Bult, omdat mijn baasje geen zin had om 15 minuten op de bus te wachten. De Bult is een buurtschap in de gemeente Steenwijkerland, in de provincie Overijssel. De buurtschap is gelegen in de Kop van Overijssel ten noorden van Steenwijk.

De wandeling ging over De Woldberg en landgoed Heerlijkheid De Eese. De Woldberg is 26 meter hoog en is grotendeels bebost. De route ging door een heuvelachtig gebied over holle wegen op een stuwwal. Deze stuwwal is ontstaan tijdens de voorlaatste ijstijd, zo'n 200.000 jaar geleden. Het ijs dat uit Scandinavië afkomstig was, schoof als een immense wals over het landschap en duwde daarbij de bovenste grondlaag voor zich uit en opzij. Puin dat het gevolg is geweest van het bombardement op Rotterdam is gebruikt voor het verharden van paden op de Woldberg. Dit puin bevatte de nodige kalk waardoor er soorten zijn verschenen die gebonden zijn aan kalkrijkere gronden. In het bosgebied zijn ook twee vennen aanwezig.In het verleden is hier turf gewonnen.

Een oude naam van de Woldberg is Hiddingerberg. De naam Hiddinge is lang verbonden geweest met deze plaats. In 1554 was de boerderij op een flank van de berg in bezit van Geert Hiddinge. Later stond hier de boerderij die generaties lang door de familie Velner is bewoond. In 1998 werd de honderd jaar oude boerderij door mevrouw Velner overgedragen aan de Staatsbosbeheer dat de gronden van de boerderij al eerder had verkregen. In 2004 werd er een theehuis geopend. Hier bevindt zich ook een informatiepunt van Staatsbosbeheer. De naam Hiddingerberg is niet geheel verdwenen omdat een hotel nabij de afslag Steenwijk van de A32 tegenwoordig deze naam draagt. Bovendien heet het tunneltje waarmee de Bergweg onder deze snelweg gaat "Hiddinge". De naam Woldberg is ontstaan doordat het gebied rond de Woldberg 't Wold werd genoemd.

Op landgoed Heerlijkheid de Eese zijn verschillende soorten wateren: vennen, veentjes, poelen, (kleine) meertjes, grafheuvels en vijvers. Vennen zijn wateren op voedselarme zandgronden die over het algemeen gevoed worden door regenwater. Op landgoed de Eese zijn twaalf vennen en veentjes aanwezig, alle aan de Drentse kant van de Eese. Ze liggen op plaatsen waar water stagneert en een ondoordringbare laag in de ondergrond aanwezig is, vaak ten gevolge van de aanwezigheid van keileem. De meeste zijn ontstaan na turfwinning in het verleden. Vennen zijn heel belangrijk voor de voortplanting van amfibieën en libellen. Het Landgoed is grotendeels eigendom van de familie Van Karnebeek. Een klein deel is van Staatsbosbeheer.

De eerste bewoning op de Eese was volgens oude geschriften aanwezig in de twaalfde of dertiende eeuw, maar daarover bestaat geen duidelijkheid. In 1241 wordt ridder Bernard van de Eeze in de geschriften genoemd. In 1371 werd de Eese (destijds de Eeze) als havezathe beschreven. Een havezathe was in de zeventiende en achttiende eeuw een term voor hofstede, hof of hoeve. Uit deze havezathe is rond 1400 de 'Heerlijkheid Eese’ voortgekomen. Deze 'Heerlijkheid' hield vroeger in dat men zelfstandig recht mocht spreken, los van het centrale gezag in Steenwijk. Dit recht of overheidsgezag had men in leen van de landvorst, de graaf of de hertog. Later ging 'Heerlijkheid' ook het gebied aanduiden waarover het gezag zich uitstrekte. In 1443 kreeg de Heerlijkheid de Eese het recht een wapen te voeren. De Eese was toen een bescheiden gehucht, van een esachtig type met enkele huizen. Het nabijgelegen dorp Eesveen is vanuit de Eese gesticht doordat de boeren zich in de veertiende eeuw afscheiden van de Heerlijkheid.

Vanaf het bos wandelden we langs het plaatsje Tuk, bekend van "Mannenspoor Karrespoor" weer terug naar station Steenwijk.

De Millingerplas te Zwolle 29 maart 2018

De Milligerplas is een plas grenzend aan de Vinex-locatie Stadshagen in de stad Zwolle (Overijssel). De plas is ontstaan na zandwinning in de jaren 1960 voor de verbreding en verhoging van de A28 en is later vergroot. In de zomer van 2003 heeft de gemeente Zwolle een deel van de plas afgezet, zodat er in gezwommen kon worden.

Groene Wissel 159 Eygelshoven 27 maart 2018

Het was een lange reis naar station Eygelshoven in Zuid Limburg. Mijn baasje had een kortingskaartje weten te bemachtigen waarmee je na 9.00 uur onbeperkt door heel Nederland kon reizen met de trein.

Eygelshoven is een dorp in het zuidoosten van de provincie Limburg dat behoort tot de gemeente Kerkrade. De plaats is bekend geweest als delfstofwinningsplek. Eygelshoven is gelegen op een hoogte van ongeveer 100 meter, in een zeer verstedelijkt gebied, de Oostelijke Mijnstreek, maar de plaats heeft een dorps karakter weten te behouden, met een eigen Limburgs dialect: het Egelzer plat, dat zich duidelijk onderscheidt van het Kerkraads. Het dorp ligt aan de noordelijke zijde van Kerkrade en vlak tegen de Duitse grens, die hier gevormd wordt door de rivier de Worm.

We wandelden vandaag de Groene Wissel 159 Eygelshoven van circa 12 kilometer (mijn baasje moest dus flink wat pijnstillers slikken). We liepen vanaf het station al gauw door Park Gravenrode, een voormalig mijngebied. Dit fraaie groengebied heeft een verrassend gevarieerd landschap, met bossen, beken, een stuwmeer (Cranenweyer), hoeves en kastelen. Vlak voor Eygelshoven werd een stuw gebouwd in de Anstelerbeek. Het meer dat hierdoor ontstaat krijgt de naam Cranenweyer. Het is het enige stuwmeer van Nederland. Het behoort tot het domein van Kasteel Erenstein. De vijver zelf bevindt zich ter plaatse van het zuidelijk gedeelte van het tegenwoordige stuwmeer. De Cranenweyer beslaat een oppervlakte van ongeveer 20 ha. Het heeft een regulerende functie (voorkoming van wateroverlast in de voormalige gemeente Eygelshoven en van overbelasting van de Worm) en een recreatieve functie. We wandelden ook een groot gedeelte om deze stuwmeer.

De route ging ook langs Kasteel Erenstein. Kasteel Erenstein uit circa 1340 ligt ten noorden van buurtschap Ham in de gemeente Kerkrade in Nederlands-Limburg in de Anstelvallei. Erenstein is een verbastering van de familienaam Van Ederen, zoals die ook gebruikt werd door ridder Adam van Ederen. De toevoeging stein betekent 'versterkt stenen huis'. 'Ederen' werd vrijwel direct verkort naar 'Eren'.

Lange tijd was Erenstein de zetel van (adellijke) families als Spies von Büllesheim, Poyck, De Grand Ry (vanaf 1858), De Cartier en Grupello. Architect Johann Joseph Couven had grote invloed op een aantal bouwkunstzaken. Tussen 1900 en 1975 werd Erenstein meestal omschreven als kasteel Oud-Erenstein, om onderscheid te maken tussen het kasteel en de hoeve Nieuw Erenstein. Het kasteel en de landerijen eromheen liggen in een gebied dat Groene Long en Cranenweyer genoemd wordt. De gracht om het kasteel wordt gevoed uit de Anstelerbeek.

We volgden ook enige tijd rivier de Worm. De Worm is een zijriviertje van de Roer, gelegen in het grensgebied van de Nederlandse provincie Limburg en de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen. De Worm ontspringt in het Duitse Aken en stroomt in noordelijke richting vervolgens door gemeentes Würselen, Herzogenrath, Übach-Palenberg, Geilenkirchen en Heinsberg om noordelijk van daar in de Roer uit te monden. De rivier is 57 kilometer lang.

Vervolgens wandelden we door het centrum weer richting het station.

Rondom Het Blauwe Meer te Hoogersmilde 25 maart 2018

Vandaag deden we wederom de provincie Drenthe aan. We reden met de auto naar Hoogersmilde. Hoogersmilde is een dorp in de provincie Drenthe, gemeente Midden-Drenthe. Ten zuiden van Hoogersmilde liggen het Leggelderveld en het Blauwe Meer. Vanmiddag wandelden we met zijn allen een ronde om het Blauwe Meer.

Het Blauwe Meer is een zandgat, een kunstmatig meer. In 1905 richtte de Groninger ondernemer Roelfsema in Hoogersmilde de kalkzandsteenfabriek Albino op. Kalkzandsteen was in die tijd een innovatief product dat veel goedkoper geproduceerd kon worden dan baksteen. Roelfsema koos voor Hoogersmilde, omdat de plaats per schip gemakkelijk te bereiken was en er aan wit zand geen gebrek was. Na vele tientallen jaren waarin de zandzuigers onafgebroken hun werk deden, ontstond het Blauwe Meer. In het zand van het Blauwe Meer komt plaatselijk glauconiet voor, een mineraal met een donkergroene kleur dat gemakkelijk verweert. Samen met de diepte zorgt dit voor de blauwgroene kleur van het water. Tegenwoordig is het Blauwe Meer een geliefde plek om te recreëren. Natuurmonumenten beschouwt het Blauwe Meer en andere zandafgravingen en veenputten als onderdeel van natuurgebied het Leggelderveld.

Het was een leuke wandeling met smalle, heuvelige paadjes met enkele klimmetjes rondom het meer. Bolle en ik mochten hier ook los lopen en Bolle zocht nog het water op. Ik daar in tegen houd liever droge poten en een droge vacht. Mij nog te koud om het water in te gaan. Een ronde vanaf de parkeerplaats en om het meer is circa 3 kilometer.

Wythmenerplas 23 maart 2018

Avond wandeling bij de Wythemenerplas.

Koekange “Boswandeling Koekange – Ruinen” 19 maart 2018

In Zwolle hebben we helaas geen bos, wel veel parken. Om in het dichtstbijzijnde bos te wandelen moeten we de ene kant over de rivier de IJssel richting Hattem (Gelderland) of de andere kant op richting Dalfsen(Overijssel).Vandaag gingen we richting Drenthe. Daar heb je vele uitgestrekte bossen. Het was even zoeken naar een parkeerplaats in Koekange. Vervolgens wandelden we de “Boswandeling Koekange – Ruinen” route door boswachterij Ruinen (1140 ha), een rood gemarkeerde paaltjes route van circa 4 kilometer. In de boswachterij zijn twee losloopgebieden aangewezen voor honden. Op deze route kruisten we meerdere keren het hondenlosloopgebied, zodat ik lekker van de riem af mocht. Bolle daar in tegen moest aan de riem blijven, want die Franse luistert niet na de baas en jaagt graag op bosmuisjes en andere kleine beestjes in het bos.

In september 1909 was Koekangerveld even het middelpunt van Nederland toen er in de bossen tussen Koekange en Echten, het toenmalige Koekangerveld, een drievoudige moord plaatsvond. Het motief van de moord waren driehonderd gulden die een 60-jarige schapenboer Hendrik Bakker net die dag had verdiend met de verkoop van 62 schapen. De boer (doorgesneden hals), zijn 30-jarige huishoudster Hendrikje Bierman (gewurgd) en de 20-jarige knecht Jan Winters(doodgeslagen) overleefden geen van drieën dit drama. Deze drievoudige moord is nooit opgelost. Een dader is nooit gevonden. Die ligt zogezegd inmiddels ook op het kerkhof. Ook in latere jaren is het onderzoek naar deze afschuwelijke moord verschillende malen weer opgestart, maar steeds zonder resultaat. De route leidde ook waar vroeger deze boerderij stond waar de moorden hadden plaatsgevonden.

Terug op de parkeerplaats werd ik bijna aangevallen door een loslopende valse hond. Gelukkig sprong mijn baasje ertussen en trapte de andere hond weg. Mijn baasje was erg boos op de eigenaars van deze hond, want als je weet dat je hond andere honden grijpt (dat vertelden ze dood leuk), dan houd je hem toch aan de lijn en/of muilkorf je hem toch!

De A28 te Zeist 17 maart 2018

Vanmiddag gewandeld in de Wijk Vollenhove langs de A28 in Zeist. De A28 of rijksweg 28 is een rijksweg en autosnelweg in Nederland. De snelweg verbindt Utrecht met Groningen, via Amersfoort, Zwolle en Assen. De planning voor de aanleg van de A28 begon in de tweede helft van de jaren '50. Als eerste begon de uitvoering van de snelweg rond Amersfoort. De snelweg is tussen 1961 en 1986 geopend. De A28 is ruim 187 kilometer lang.

De aanleg van de snelweg begon in 1969 bij Zeist. De aanleg van de A28 was één van de eerste omstreden projecten vanwege het aspect natuur en geluidsoverlast. De A28 bij Zeist was in 1971 al bijna geheel gereed, zo was met name de Vollenhoventunnel al min of meer klaar voor gebruik. De openstelling zou nog 15 jaar op zich laten wachten.

De vergunningen voor de bouw van de flats in de wijk Vollenhove van Zeist werden tussen 1965 en 1973 verstrekt. De eengezinswoningen zijn in 1968 en 1969 gebouwd. Rijkswaterstaat liet in 1974 weten het te betreuren dat de gemeente Zeist is overgegaan tot het bouwen van flats zo dicht langs een reeds in 1963 vastgestelde nieuwe snelweg. Gedurende de jaren '70 werd de discussie over geluidshinder steeds scherper en in 1979 werd de Wet geluidhinder ingevoerd. Hierdoor moest de A28 worden aangepast op de nieuwe wetgeving. Uiteindelijk is besloten om langs de wijk Vollenhoven een luifel te realiseren, de luifel van Zeist. Deze luifel kwam in 1985 gereed.

Rondje Nieuwleusen 15 maart 2018

Het waaide best hard bij de bushalte vanmiddag. Gelukkig had mijn baasje mijn winterjas aan getrokken, zodat ik mijn billen enigszins warm kon houden. We hoefden gelukkig niet al te lang op de bus naar Nieuwleusen te wachten. Het was een overvolle bus die arriveerde door de vele scholieren die van school op weg naar huis waren. Mijn baasje propte zich in de bus en zo reden we mee als een blik sardientjes. Gelukkig was het een korte busrit, zodat we al snel de overvolle bus konden verlaten.

We stapten uit in het centrum van Nieuwleusen. Nieuwleusen ligt in de provincie Overijssel en is ontstaan in de eerste helft van de zeventiende eeuw. Het gebied tussen de Vecht en de Reest, van Coevorden tot Hasselt bestond in die tijd voornamelijk uit ontoegankelijke veenmoerassen.

Onderweg wandelden we langs 2 begraafplaatsen, het Hulsterplas en langs een dierenpark in het Palthebos. De eerste begraafplaats die we passeerden was de oude begraafplaats Westeinde, gesticht in 1829. Hier namen we even een kijkje. Deze begraafplaats is in 1829 in gebruik gekomen, omdat er een landelijk verbod kwam om in kerken te worden begraven. Dat is het jaar waarin hier de nieuwe kerk werd gebouwd. Er is dus nooit in, maar naast de kerk begraven. In 1866 verkoopt de kerk een stuk grond aan de gemeente om een begraafplaats aan te leggen. De begraafplaats is aangelegd onder op een veld achter het voormalig huis van de burgemeester, nu met verdiepte paden en hoog opgaande bomen. De wijze van begraven is duidelijk verdeeld in klassen, wordt omschreven als 1e, 2e en 3e klasse en algemene graven. Tussen begraafplaats en kerk is in 1998 Museum Palthehof gebouwd. Waarschijnlijk zijn de gedenktekens van hout al lang vergaan, maar de nog aanwezige oude grafstenen herinneren aan bekende personen en families. Deze begraafplaats werd in 1943 gesloten.

Om de hoek van deze oude begraafplaats bevind zich het dierenpark. We werden vriendelijk begroet door een Gottinger minivarken, maar de herten renden allemaal hard weg. Het Palthebos (circa 5 ha) is een parkachtig gebied met weiden en lanen. Het Palthebos is vernoemd naar de familie Palthe. In 1754 werd Jan Arend Palthe tot dominee vernoemd in Nieuwleusen. Tijdens zijn vijftigjarige predikantschap verwierf hij een grote invloed en ook bezittingen, waaronder het Palthebos. Het bleef tot 1928 in handen van de familie Palthe, toen stierf Gulia Palthe kinderloos en liet het bos na aan de naast het bos gelegen hervormde kerk.

In Nieuwleusen-Noord liggen de oude en nieuwe Hulsterplas, twee grote, met elkaar verbonden vijvers die tussen de jaren zestig en tachtig zijn uitgebaggerd. Na de Tweede Wereldoorlog verloor het kanaal de Dedemsvaart langzaam zijn betekenis voor de scheepvaart. Eind jaren zestig van de twintigste eeuw werd het kanaal voor de scheepvaart gesloten en daarna voor een groot deel gedempt. De N 377 loopt gedeeltelijk op het traject van het vroegere kanaal. Voor het dempen van de Dedemsvaart was veel zand nodig, waarvoor hier en daar zandputten zijn ontstaan. Zo ontstond de Hulsterplas met een oppervlakte van 5 ha.

Het oudste deel van de Algemene begraafplaats Nieuwleusen dateert van rond 1890. Gezien de lage ligging van het perceel en de hoge grondwaterstand moest het perceel opgehoogd worden om als begraafplaats in gebruik te kunnen nemen. Hiervoor werden de boeren uit de omgeving verplicht grond aan te leveren. In ruil hiervoor kregen zij het recht op de begraafplaats begraven te worden. Het oudste deel van de begraafplaats herinnert nog aan deze periode. De oudste grafsteen op de begraafplaats dateert van 1889. Op het oude deel van de begraafplaats zijn een groot aantal graven niet meer voorzien van een grafmonument. Bovendien ontbreekt een adequate administratie van dit deel van de begraafplaats. In de jaren 1935-1940 is de begraafplaats met ca. 2 ha. in oostelijke richting uitgebreid. De huidige begraafplaats is in totaal 4.5 ha. Groot. Het oudste deel van de begraafplaats is door de toenmalige gemeente Nieuwleusen gesloten verklaard.

Na circa 9 kilometer wandelen, namen we weer de bus naar huis. Inmiddels was het ook al etenstijd geweest, dus ik had mijn voerbak snel leeg.

Landgoed Petrea te Wapenveld 14 maart 2018

Gisteren (mot)regende het de hele dag, dus ik wandelde in de buurt van huis. Vandaag was het lekker zonnig weer, te mooi weer om binnen te blijven zei mijn baasje, dus we vertrokken met de bus naar Wapenveld om daar in het bos te wandelen. Wapenveld is een dorp in de provincie Gelderland, ongeveer tien kilometer ten zuiden van Zwolle gelegen.

Vanaf de “”bushalte Molenweg”, is het een heel klein stukje naar Landgoed Petrea te wandelen. We volgden eerst een stukje van de gele gemarkeerde wandelroute. Deze route is circa 1,5 kilometer lang, dus we stapten daarom onderweg over op de rode paalroute ( 6 kilometer) een eindje verderop in het bos. Een gedeelte van het bos is hondenlosloopgebied, dus ik mocht van de riem af. Ik kon zo lekker los rennen en snuffelen.

Landgoed Petrea was ooit van de hertog van Gelre. Rond 1850 werd het gekocht door bekende weerkundige Buys Ballot. Midden in het terrein ligt voormalig boerderij Petrea. De hoeve is in 1850 gebouwd voor de toenmalige eigenaar Buys Ballot. De rode paaltjes route loopt hier ook langs. In 1903 kocht J.E. van der Meulen het landgoed van Buys Ballot. Hij bouwde een villa aan de Rijksweg. Die is nu nog te zien vanaf de oude rijksweg Apeldoorn-Hattem. Van der Meulen liet Petrea bebossen. Zijn zoon liet het in 1968 na aan Geldersch Landschap. Het is het grootste legaat dat het Geldersch Landschap ooit kreeg. Zo stapten we 7,5 kilometer door het bos en over de heide terug naar de bushalte.

De Bergelt route te Vierhouten 10 maart 2018

Vierhouten is een dorp in de gemeente Nunspeet, in de provincie Gelderland. Het is gelegen op de Veluwe, tussen Elspeet, Nunspeet en Vaassen. Vierhouten werd vroeger Vierholten genoemd. De naam zou verwijzen naar de vier bossen die rondom het dorp liggen. Dit zouden dan het Vierhouterbos, het Vreebos, het Elspeterbos en het Gortelsebos zijn. Aan de waarheid van deze theorie wordt getwijfeld, maar toch is deze verklaring van de naam Vierhouten de meest gebruikte. Een andere theorie is dat de naam afkomstig zou zijn van de Nunspeter familie Vierholt (later Vierhout). Zij hebben vroeger schijnbaar veel landerijen gehad op de plaats waar nu Vierhouten ligt.

Het Vierhouterbos is een oud bos dat vele eeuwen in gemeenschappelijk gebruik was door de Vierhouters. Men vindt er oude eikenhakhoutbossen, beukenbossen, naaldbossen, pinetum 't Bergelt, oude grafheuvels en helemaal achter in het bos het natuurgebied "Noorderheide" met de waterwerken van Van Beuningen.
Tot in de jaren 80 was het bos particulier eigendom. Het was vroeger een geliefd wandel- en jachtgebied en regelmatig waren er ook leden van het Koninklijk Huis te vinden tijdens jachtpartijen. Tegenwoordig is het bos van Staatsbosbeheer en zijn de grote jachtpartijen verleden tijd.
De auto navigatie begeleidde ons naar de parkeerplaats waar de Bergelt route door het Vierhouterbos begon. Een leuke afwisselende route van circa 7 kilometer door het bos en langs enkele grafheuvels. Honden mochten helaas alleen aangelijnd mee, dus Bolle en ik moesten helaas aan de riem blijven. Het was rustig in het bos. Tijdens de hele wandeling kwamen we ondanks het mooie weer maar 5 wandelaars en 2 mountainbikers tegen. Verkeer hoorde je er niet, alleen een vliegtuig die over vloog…

Landgoed Zandhove te Zwolle 9 maart 2018

Een kleine ronde over Landgoed Zandhoven te Zwolle gemaakt,

De Mookerheide en Herrendal te Plasmolen 6 maart 2018

Ik reisde met mijn baasje door de provincie Overijssel, Gelderland en Limburg. In het dorp Plasmolen stapten we uit de bus. Plasmolen is een Limburgs dorp in de gemeente Mook en Middelaar, gelegen tussen de Maas en de gemeente Berg en Dal. De N271 scheidt het dorp van de stuwwallen, waaronder de Sint-Jansberg. Nabijgelegen kernen zijn Mook, Middelaar en Milsbeek.

Vanaf de bushalte "Swaere Noodt" wandelden we zo de Mookerheide op. De Mookerheide of Mookerhei is een bos- en heidegebied ten oosten van Mook.

Vervolgens wandelden we door het Herrendal. Het Herrendal is een natuurgebied van 31 ha en sluit aan op de Mookerheide en Mookerschans. Het bestaat voornamelijk uit loof- en naaldbos, enkele perceeltjes akkerbouw- en weidegrond. Herrendal kent ook grote hoogteverschillen en men vindt hier ook een 14 ha groot scouting-kampeerterrein waar we ook door wandelden. Voordat we de bus weer in stapten, maakten we nog een ronde over de Mookerheide. Bij een van de rustbankjes namen we wederom een pauze om te genieten van het mooie weer en uitzicht. Het was ook flink klimmen en dalen, maar dan had je ook wel mooie uitzichten. Het was mooi zonnig weer, dus hoefde ook mijn winterjas niet aan. Een flinke slok water ging er daarom dan ook wel in. Gelukkig heeft mijn baasje altijd een drinkbakje, een drinkflesje en hondensnoepjes mee voor onderweg.

Natuurpad Boswachterij Ruinen te Echten 4 maart 2018

Echten is een dorp in de gemeente De Wolden in de  provincie Drenthe. We wandelden hier de Natuurpad door Boswachterij Ruinen van 5,5 kilometer. De route loopt langs heidevelden, vennetjes en door het bos. De route wordt gemarkeerd met rode paaltjes. Honden mogen op sommige gedeelten in het bos los lopen, dus Bolle ging ook helemaal uit zijn dak. Ik daar in tegen maak me niet zo druk, ik trippel wel rustig voort.

Natuurgebied Boswachterij Ruinen (circa 1200 ha groot) was 65 jaar geleden nog een woestenij, met moerassig veen, woeste heide en zandverstuivingen. In het gebied liggen meerdere vennen, waarvan de Gijsselterkoelen de grootste zijn. In 1940 zijn er naaldbomen geplant, zoals grove dennen. Snelle groeiers met rechte stammen. Ze leverden prima stuthout voor de Limburgse kolenmijnen. Houtoogst vindt nog steeds plaats in boswachterij Ruinen, maar de natuur heeft er veel meer ruimte gekregen. Dode bomen blijven staan. Spechten hakken daar nestholtes in. Afgevallen takken raken bevolkt met insecten, paddenstoelen en mossen. Er verschijnen steeds meer loofbomen, vooral in de bosranden.

Het was mooi weer dus we kwamen onderweg veel wandelaars met honden tegen.

Landgoed Houdringe te De Bilt 2 maart 2018

Shira & Ronja mijn spinnende huisgenoten.

Zwolle 28 februari 2018

Sneeuw in Zwolle!
Vind t altijd leuk in de sneeuw, ondanks de koude billen.

Agnietenbos eo te Zwolle 27 februari 2018

Via de Agnietenbos naar oma gewandeld om daar een bakje water te doen en haar even te begroeten en af te lebberen.

Zwientjestocht te Ugchelen 25 februari 2018

Ieder jaar nemen mijn baasje en ik deel aan de Zwientjestocht in Ugchelen. Normaal schrijven we ons in voor de 15 kilometer of voor de 12 kilometer als het slecht weer is. De langste wandelroute is zelfs 30 kilometer. Dit jaar schreef ons baasje ons in voor de 6 kilometer, omdat ze nog steeds last heeft van haar voetblessure (hielspoor met peesplaat ontsteking).
De routes leiden de wandelaars door het Orderbos naar Natuurpark Berg en Bos in Apeldoorn. De route werd gemarkeerd met gekleurde linten. Een rode lint gaf aan dat je rechtsaf moest afslaan, de witte lint betekend rechtdoor en de gele lint betekende linksaf slaan.
Het Orderbos ligt ten zuidwesten van Apeldoorn. Het is een mooi heuvelachtig (recreatie)bos. De rechte lanen en wegen laten het oorspronkelijke patroon van de bebossing zien, die eind 19de eeuw is gestart. Er liggen heideveldjes, een beek met een sprengkop en oude grafheuvels. In het noordelijke gedeelte van het Orderbos liggen vijf grafheuvels. Ze zijn waarschijnlijk ongeveer 4000 jaar oud. Het is onbekend waarom de grafheuvels juist op deze plek in het bos liggen.
Natuurpark Park Berg & Bos, is in 1934 aangelegd. Het was een werkverschaffingsproject in de crisisjaren 30. Op die plek lag tot in de 19e eeuw een waterleiding om de fonteinen en waterwerken van Paleis Het Loo van water te voorzien. Op de bosweide worden herten en zwijnen gehouden. Helaas zagen we vandaag geen herten.
Na de wandeling nam mijn baasje een herinnerings bord en beeldje in ontvangst en snoepten Bolle en ik nog even van een lekker broodje bal mee. Omdat mijn baasje de 6 kilometer wandelde, kwamen we niet langs de Zwientjes. Daarom zijn we na de wandeling met de auto alsnog naar de Zwientjes gereden.

Landgoed Hulshorst 24 februari 2018

De middag gingen we samen met Bolle en zijn baas naar Hulshorst, een dorp in de gemeente Nunspeet, in de provincie Gelderland. Het dorp ligt ten zuiden van Nunspeet en ten noorden van Harderwijk.
We wandelden de rode paaltjes route over landgoed Hulshorst. Van de oorspronkelijke bebouwing resten slechts het koetshuis en de uit 1870 daterende tuinmanswoning. Huize Hulshorst zelf is in de Tweede Wereldoorlog op last van de laatste bewoner en eigenaar afgebroken. Aanleiding hiertoe is geweest de vrees van ingebruikneming door de bezetter. Overigens verkeerde het pand toen in een slechte bouwkundige staat. Al vanaf de 13e eeuw duikt Landgoed Hulshorst op in de geschiedenis, Een prachtig Landgoed met Huize Hulshorst, parkachtige tuinen een grootse vijver, theehuis, een badhuis in het bos, duiventil, eendenkooi , een koetshuis en de tuinmanswoning.Bij de vijver geeft een bosje de plek aan waar Huize Hulshorst heeft gestaan. De fundamenten zijn er nog. De oude beuk aan de Zilverbeek is veelstammig. Hij draagt de naam ‘Vergeet-mij-niet-boom’. Het was de plek waar de bewoners van Huize Hulshorst de koets op weg naar station Hulshorst nog konden zien. De breed vertakte boom lijkt een speling van de natuur, maar soms werden beukjes heel bewust in groepjes bij elkaar gezet.
Het Zilverbeekje bij Hulshorst was oorspronkelijk een kleine sprengenbeek die, misschien omstreeks 1813, is gegraven om de vijvers van het huis Hulshorst van water te voorzien. Toen de rijksweg A28 werd aangelegd kwam deze precies op de spreng en sprengkop te liggen. Rijkswaterstaat heeft aan de oostzijde tegen de rijksweg aan een nieuwe sprengkop gegraven. Het water wordt nu onder de snelweg door naar het landgoed Hulshorst gevoerd. De spreng ligt niet aan de voet van een stuwwal en is weinig productief. Daarom is een verbinding gemaakt tussen de Hierdense Beek en de Zilverbeek. Deze verbinding ligt tussen de rijksweg en de spoorlijn. Een deel van het water van de Hierdense Beek wordt op deze wijze gebruikt om de vijvers van Hulshorst te voeden.
Bij die werkzaamheden, vlak langs de snelweg A28, werd er een bom uit de Tweede Wereldoorlog gevonden. Voor de ontmanteling werden de snelweg A28 en de spoorlijn een halve dag gesloten. De bom was door de Engelsen vlakbij het station van Hulshorst gedropt, omdat de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog veel gebruik maakten van het station. Station Hulshorst is niet meer in gebruik. Station Hulshorst (geopend op 20 augustus 1863) en station Soestduinen lagen allebei midden in de bossen en waren door geringe reizigersaantallen niet rendabel. De belangrijkste reden voor de sluiting van station Hulshorst was de opening van station Amersfoort Schothorst, waardoor er te weinig tijd overbleef voor een stop in Hulshorst. Station Hulshorst werd gesloten op 31 mei 1987. Op diezelfde dag werd bij Amersfoort het station Schothorst geopend. Het stations gebouw staat er nog en wordt bewoond door particulieren.

Panbos te Zeist 23 februari 2018

Met mijn baasje reisde ik af naar Den Dolder. Op het station werden we opgepikt door Bolle met zijn baas. Voordat we gingen wandelen in het Panbos in Zeist, gingen onze baasjes eerst lunchen. Ook Bolle en ik kregen een lekker stukje gebakken vis mee.

Het Panbos bestaat uit bos met daartussen enkele zandvlaktes. Karakteristiek voor het Panbos zijn de oude grove dennen die aan de rand van de zandvlaktes staan.

We hoefden niet met het OV terug, want we bleven bij Bolle en zijn baas logeren.

Landgoed Beerze, Beerzebulten, Beerzerzand en Beerzerveld te Beerze 20 februari 2018

Drie bushaltes verder stapten we op de bus naar station Zwolle. Ik had inmiddels alles gedaan (geplast en gepoept). Met de trein reden we naar station Mariënberg waar we de buurtbus pakten naar de bushalte Oude Beerzerweg in Beerze, bij het vakantiepark de Beerze Bulten.

Beerze is een buurtschap in de gemeente Ommen in de provincie Overijssel tussen Ommen en Mariënberg. Natuurgebied Beerze is zo'n 400 ha groot en zeer divers in landschapstypen. Zo zijn er cultuurgronden langs de Vecht bij het esdorp Beerze, een kamduin, jeneverbesstruwelen, een veenputtencomplex, droge en natte heide, stuifzand en oude dennenbossen. Dit natuurgebied bestaat uit de gebieden: Beerze Bulten, Beerzerveld, Beerzerzand en het landgoed Beerze.

In het veenputtencomplex zijn putten te vinden van 3 x 1 meter tot 10 x 2 meter. De bewoners van het dorp Beerze gingen hier vroeger 's winters turf steken. Landschap Overijssel beheert het natuurgebied.

Temidden van alle landschapstypen ligt het oorspronkelijke 'Landgoed Beerze', bestaande uit een landhuis en landgoedbos(185 ha).

De eerste bewoner van het landgoed in 1925 was baron Bentinck en later jonkheer Röell. Huis Beerze met koetshuis bestaat verder uit parkbos, vijver en lanen met zichtlijnen. De inrit naar het landhuis wordt gemarkeerd met twee blikken leeuwen, één met het wapenschild van Bentinck en één met die van Röell, beiden op een bakstenen voet.

Van boeren uit Beerze kocht baron Bentinck heidegrond en stuifduinen. Om het stuifzand tegen te houden plantte de baron in 1923 op grote schaal naaldhout. In opdracht van Bentinck werd door de Beerzer boer en timmerman Gerrit Jans (Tiks-Gait) als uitvoerder met zijn zoons en bouwvakkers twee jaar later een nieuw landhuis van drie verdiepingen gebouwd als vervanging van een van de eerste zomerhuisjes in Beerze. Zo ontstond in 1925 het landgoed met Huis Beerze. Het landhuis kreeg zelfs een eigen treinstopplaats. Het nieuwe huis Beerze kende een sociale functie in Beerze en Beerzerveld. In 1938 verongelukte baronesse Bentinck-Speelman op de onbewaakte overgang in de buurt. De baronesse was erg geliefd bij de plaatselijke bevolking. Zij nam destijds het initiatief een wijkgebouw met verpleegsterswoning te bouwen, nu de woningen Beerzerweg 7 en 8. De baron hertrouwde met baronnesse Schimmelpenninck van de Ooije. In 1959 werd hij weer weduwnaar en in 1961 overleed hij kinderloos. Baron Bentinck en barones Bentinck-Schimmelpenninck van der Oije zijn op het landgoed begraven in een grafkelder, hier kwamen we vandaag ook toevallig langs. Een nicht, gehuwd met jonkheer E.W. Röell erfde het landgoed. In 1962 lieten zij de bovenverdieping verwijderen en bouwden er een torentje op met leiden gedekte spits. Door de familie Röell werd in de zestiger jaren het huis alleen in de weekenden bewoond, daarna permanent. Doordat de jonkheer onder andere secretaris was van koningin Juliana, bracht de koningin meerdere keren een weekeind door in Beerze. Mevrouw Röell-Bentinck overleed in 1984. Jonkheer Röell hertrouwde in 1986 met baronesse Sirtema van Grovenstins. Röell overleed in 2002. Zijn weduwe verhuisde toen naar Ommen. Vanaf 1985 werd al een begin gemaakt om het landgoed in fases over te dragen aan Landschap Overijssel. Het landhuis is tegenwoordig in particuliere handen. In 1985 werd het 185 ha grote landgoed Beerze aangekocht van de familie Roëll. De hoofdingang bevind zich aan de Beerzerpoort.

Vandaag een mooie lange wandeling van 12 kilometer gemaakt over landgoed Beerze, Beerze Bulten, het Beerzerveld en het Beerzerzand. Heb heerlijk genoten in het bos en lekker door de zandverstuiving gerent. Vanaf de Beerze Bulten zijn we terug naar station Mariënberg gewandeld.

"Lange route Buurtbos" te Lunteren 18 februari 2018

Lunteren is een dorp in de gemeente Ede in provincie Gelderland. Volgens de bekende onderzoeker en historicus DS. O.G. Heldring zou de naam Lunteren zijn afgeleid van ‘lunae altare’, een altaar gewijd aan de godin van de jacht ‘Diana’ of ‘Luna’. Dit altaar zou in de Romeinse tijd in deze omgeving hebben gestaan in de ‘Sylva’ (bos) ‘Rehem’, dat zich uitstrekte van Amersfoort tot bij Lunteren en Ede. Het bos is reeds lang verdwenen, maar de streek tussen Scherpenzeel en Lunteren heet nog steeds ’t Woud.

Het Luntersche Buurtbosch maakt onderdeel uit van het gebied rondom De Goudsberg/Middelpunt van Nederland. Hier zijn in totaal negen wandelroutes uitgezet langs alle mooie en bijzondere plekken in het gebied. De routes variëren in lengte tussen 1,7 en 6,2 kilometer en kunnen gemakkelijk gecombineerd worden tot een langere wandeling.

We wandelen de "Lange route Buurtbos", een blauw gekleurde paaltjes route van circa 5 kilometer. De route voerde ons oa langs de Eendjesvijer, uitkijktoren de Koepel, langs het Pinetum en de Paaskolk.

Het bos is door de stichter ervan, notaris J.Th.W. van den Ham (1822-1912), nagelaten aan de Lunterse bevolking. In het voorste gedeelte van het buurtbos, het gebied rond de Eendjesvijver mogen honden los lopen. Vroeger was rondom deze vijver heide met een kolk, waarin schapen werden gewassen. Een te verwoede schoonmaak had tot gevolg dat de leembodem van de kolk kapot werd gestoken en al het water verdween. Thans zijn het twee betonnen vijvertjes.

De Koepel is de naam voor de uitzichttoren die staat op de Galgenberg. De toren gebouwd in 1913, 22 meter hoog en staat 34 meter boven N.A.P. staat. Met goed zicht is met een kijker zelfs de Dom van Utrecht te zien.

In vroegere tijden was de Galgenberg een zog. ‘gerichtsberg’, waarop recht werd gesproken en schapendieven, brandstichters en moordenaars werden terechtgesteld. Aanvankelijk, toen het bos nog jong was, had men vanaf deze berg een schitterend uitzicht over de wijde omtrek. Daarom liet notaris Van den Ham hier een koepel plaatsen, waar hij zich regelmatig per rijtuig naar toe liet brengen om thee te drinken en tegelijkertijd te genieten van het uitzicht. Deze theekoepel is in de loop der tijden uitgegroeid tot een uitzichttoren met vier verdiepingen. Vaak zijn er enkele exposities ingericht. De Koepel is vanaf Pasen tot oktober elke middag opengesteld van 14:00 tot 17:00 uur. Toegangskaarten zijn te verkrijgen bij de familie Ribbers, die bij de uitzichttoren woont. De naast de toren staande plomp werd geplaatst ter nagedachtenis aan Jacob Groeneveld, een bestuurder van de stichting ‘Het Luntersche Buurtbosch’. Rondom de koepel staande beuken en Amerikaanse eiken zijn op een bepaalde hoogte sterk vertakt. Dit is een gevolg van het feit dat in de Tweede Wereldoorlog door de bezetters de bomen gekapt werden om een beter uitzicht te hebben. De naam de Koepel is te danken aan de typische ronde vorm van het koperen dak dat de omloop overdekt.

In het ‘Pinetum – de Dennenhorst’ bevinden zich 1500 bomen en planten uit de gehele wereld, waaronder 1200 coniferen (naaldbomen), bijeengebracht door Ir. Dinger, neef van de bekende Lunterse notaris Dinger. De ingang van het Pinetum is te bereiken via het terras van Hotel-Grand-Café ‘De Lunterse Boer’, dat iets verderop is gelegen. Hier zijn ook toegangskaarten te verkrijgen. Helaas zijn honden hier niet toegestaan.

De Herikerberg te Markelo 17 februari 2018

De Herikerberg is een stuwwal in de gemeente Hof van Twente, in de provincie Overijssel. De Herikerberg ligt tussen de plaatsen Markelo en Goor, ten zuiden van de buurtschap Herike, aan de N753. Tot voor de gemeentelijke herindeling behoorde de Herikerberg bij de gemeente Markelo. Het hoogste punt van de heuvel is 46,6 meter boven NAP.

Vanaf hotel/restaurant de Herikerberg te Markelo volgden we de oranje paaltjes wandeling van circa 6,5 kilometer. De wandeling ging door het bos, langs het leemtreintje met schuilhut, grafheuvels en door een landelijke omgeving.

Bij de schuilhut tegenover een weide met enkele ezels hielden we een lunchpauze. Een stukje brood met kaas en hondensnoepjes gaan er wel in.

Aan de Goorseweg waren aan het eind van de negentiende eeuw een aantal zogenaamde Tichelwerken. Het waren steen- en dakpannenfabrieken die daarvoor de benodigde leem op verschillende plekken op de Herikerberg haalden. Deze tichelwerken waren actief tot voor de Tweede Wereldoorlog. Op diverse locaties langs de Goorseweg zijn deze elementen teruggebracht die verwijzen naar de tichelwerken. Dit zijn bijvoorbeeld een nagebouwde veldoven, een nagebouwde schuilhut voor leemarbeiders (nu voor wandelaars) en een leemtreintje.

Struinwaard te Zwolle - 14 februari 2018

Samen met de baas met de bus naar de wijk Berkum in Zwolle gereden. Hier hebben we door het Struinwaard gewandeld.
Vervolgens naar begraafplaats  Kranenburg gewandeld om t graf van mijn baasje haar vader te bezoeken. Vanaf hier zijn we terug naar huis gewandeld met een tussenstop bij de MC Donald. Na zo'n wandeling in de kou eet ik graag een Chili Chicken mee met de baas.

De Meertjes Wandeling te Ommen 13 februari 2018

Het zonnetje scheen en er was een hemelsblauwe strakke lucht. Het was vandaag veel te mooi weer om thuis te blijven. Ik mocht daarom ook mee met mijn baasje naar het bos. Met de bus en trein reisden we af naar Ommen. Bij bushalte “De Steile Oever” stapten we uit de bus. Vanaf hier pakten we de Meertjes wandeling van circa 5 kilometer op.

Het was een mooie route over de Besthemerberg met uitkijktoren, langs het oorlogsmonument Kamp Erica, openlucht theater en de Besthemerven en Zeesserven.

De Besthemerberg is een 34 meter hoge heuvel in de Overijsselse gemeente Ommen nabij de buurtschap Besthmen. De Besthemerberg is een stuwwal die is ontstaan in de laatste ijstijd.  Op de top van de Besthmenerberg staat een stalen uitzichttoren van 18 meter, die men mag beklimmen. Ooit stond op deze plek een houten brandtoren, die zomers als het erg droog was bemand werd door iemand van de bosbrandweer om in de omgeving met verrekijker sporen van brand te ontdekken. Was er alarm dan moest de dienstdoende zich met spoed verplaatsen naar de dichtstbijzijnde telefoon in de buurt om de brandweer te bellen want in de toren zelf was geen telefoon. De uitkijktoren doet nu ook tegenwoordig dienst als antenne voor het mobiele telefoonverkeer. De uitkijktoren ligt naast het openluchttheater direct naast Recreatiecentrum Besthmenerberg. Het Openluchttheater heeft een capaciteit voor maximaal 3000 personen en beschikt over een zeer goede akoestiek. Daarmee behoort het tot een van de meest bijzondere openluchttheaters van Nederland.

Kamp Erika was tijdens de Tweede Wereldoorlog een strafkamp in de bossen van Ommen. Het was gevestigd op de plaats waar voor de oorlog de 'Sterkampen' van de theosofische beweging werden gehouden, met Krishnamurti als spreker. De laatste bijeenkomst van de theosofische beweging werd er gehouden in de maand augustus van het jaar 1939.

Op 13 juni 1941 ging men aan de slag met 48 kampbewakers. Erika was vanaf dat ogenblik een werkverschaffingkamp. De eerste gevangenen werden op 19 juni 1942 opgenomen. Het waren in het begin onderduikers en zwarthandelaren. Later werden er Joden en verzetsmensen vastgezet. Het was hard werken, er was weinig eten en er hebben veel mishandelingen plaats gevonden. Kamp Erika werd op 11 april 1945 bevrijd. Op 31 december 1946 werd kamp Erica opgeheven. Na de oorlog werden er in het kader van de bijzondere rechtspleging 2000 collaborateurs opgesloten in afwachting van hun berechting. Het betrof voornamelijk boeren en middenstanders, maar ook een aantal mensen uit hogere kringen die lid waren geweest van de NSB. Op het voormalige kampterrein is nu een camping/bungalowpark gevestigd; Recreatiecentrum Besthmenerberg. Een kruis en een gedenksteen in het bos herinneren aan de gruweldaden die hier zijn begaan. Van het kamp zelf is niets meer terug te vinden….

Toen we de route uit hadden gelopen, was het nog bijna een half uur wachten op de bus terug naar station Ommen. Mijn baasje had geen zin om hier op te wachten, dus we zijn wandelend richting station gegaan. Mijn baasje koos voor een landelijke omgeving terug, dus we wandelden veel over zand,- en grindpaden. Vanaf bushalte “de Steile Oever” was het een uur terug wandelen naar het station en dat te bedenken dat het met de bus circa 4 minuten rijden is…. Toen we op station Ommen arriveerden, stond de gps teller inmiddels op 9 kilometer, maar we konden wel gelijk weer de trein naar Zwolle in stappen.

De Duvelskuulroute te Afferden 11 februari 2018

Afferden is een plaats in het noordelijk deel van Nederlands Limburg en hoort bij de gemeente Bergen. Dit kerkdorp ligt aan de Maas, hemelsbreed 26 kilometer ten zuiden van Nijmegen en 12 kilometer ten noorden van Venray.

Voor de Duvelskuulroute van circa 7,5 kilometer, parkeerden we de auto in de buurt van Restaurant ’t Rimpelt.  Natuurgebied De Duivelskuil of Duvelskuul, zoals het plaatselijk wordt genoemd, is een vennencomplex ten zuidoosten van Afferden. De centrale kern omvat een vijftal vennen elk met zijn eigen zuurtegraad. Oud Hollandse landgeiten en Konikpaarden houden het gebied open. Door de diversiteit van het gebied is het zeer aantrekkelijk voor vele diersoorten.

Deze prachtige route loopt over het heidegebied de Duvelskuul, maar ook door het landgoed Bleijenbeek met Kasteel Ruïne, golfbaan en het Poaterskapel.

Landgoed Bleijenbeek, ligt in het midden van de prachtige omgeving van Nationaal Park de Maasduinen: het groene hart van Noord Limburg. Kasteel Bleijenbeek is een van de kastelen die dateren uit de tijd van het Hertogdom van Gelre. Het is in de 14e eeuw gebouwd en werd sindsdien bewoond door diverse families. De meest bekende (en beruchte) bewoner is Maarten Schenk van Nydeggen, die er in de 16e eeuw gewoond heeft.

Aan het eind van de tweede Wereldoorlog is het kasteel gebombardeerd door de Engelse RAF omdat Duitse soldaten zich in en rondom het kasteel verschansten. In de opmars van Operatie Veritable stuiten de Geallieerden overal in het Nederlands-Duitse grensgebied op veel weerstand. Zo ook bij Afferden waar de verdedigers van Kasteel Bleijenbeek zich dagenlang fel verzetten. Heroïsche pogingen van verschillende pelotons om het kasteel in te nemen mislukken, met veel doden en gewonden tot gevolg.  Na de oorlog veranderde het ooit zo statige kasteel in een ruïne.

Sinds 2011 is een werkgroep actief om ervoor te zorgen dat het kasteel bewaard (geconsolideerd) wordt en deels herbouwd. Het terrein van het kasteel is vanwege risico op vallend puin beperkt toegankelijk maar rondom de grachten krijgen bezoekers een goed beeld van de ruïne.

In de bossen van Bleijenbeek staat – ten noordwesten van de ruïne van kasteel Bleijenbeek – een Mariakapelletje. De geschiedenis van dit devoti-oord bestrijkt ongeveer een eeuw. In 1886, voor zover dit te achterhalen is, is deze kapel gebouwd in opdracht van Franse nonnen die, verdreven door godsdienstproblemen in hun moederland, een gastvrij thuis hadden gevonden op kasteel Bleijenbeek. Het landgoed was toen nog eigendom van de adellijke familie Van Hoensbroeck. Deze familie verbleef hoofdzakelijk op het familiegoed in Erkelenz (D).

Omdat het landgoed eeuwenlang heide geweest is, is er een harde, bijna ondoordringbare laag oer ontstaan. In het heuvelterrein leidde dit tot het ontstaan van een ‘bron’ nabij de boskapel. Spontaan welt hier water uit de bodem. Dit is de reden dan de boskapel juist op deze plaats is neergezet. Water, voor de dagelijks door de nonnen bij Maria neergezette bloemen, was er voldoende onder handbereik. Deze ‘bron’ is er nog steeds in de vorm van een gat, ongeveer een meter diep, op tien meter afstand van de kapel. Men kan er nog steeds water uit putten.

De kapel moet rond 1895, na het vertrek van de nonnen, enigszins in verval zijn geraakt.

Tijdens de oorlogshandelingen in de tweede wereldoorlog werd de kapel verwoest, maar het Mariabeeld was in veiligheid gebracht door de familie Laarakker. Na de oorlog (1950) werd de kapel door enkele Afferdse bouwvakkers opgebouwd. Hiervoor werden de oude stenen gebruikt, aangevuld met ‘kloostermoppen’ van het verwoeste kasteel.

Helaas bleef onderhoud achterwege omdat de wederopbouw ieders aandacht volledige opeiste. In de zestiger jaren verviel de kapel weer langzaam. Dit proces werd nog versneld door de baldadige jeugd, zodat in 1975 alleen nog restanten van de muren overeind stonden. De boskapel raakte in vergetelheid. De toegangspaden groeiden dicht en de totale verdwijning leek nog slechts een kwestie van tijd.

Evenals na de oorlog is de kapel hersteld met de oorspronkelijke stenen, aangevuld met ‘moppen’ van de kasteelruïne. Veel werk is hiervoor nodig geweest. Er staat nu een kapel met een ‘model’ dak en toren, vakkundige gedekt, een nieuw ontworpen kruis (volgens oude voorbeelden) een tegelvloer van kasteelplavuizen, prachtig stukadoorswerk en rondom geplaveid.

De gemeente stelde een bank beschikbaar, evenals klinkers en richtingsborden. De omgeving zou nog door een tweetal bosbouwschool-leerlingen onder handen worden genomen. Ook de bron, die er de oorzaak van was dat de kapel juist op deze plek werd gebouwd, zou te zijner tijd worden opgeknapt.

Het van der Huchtbos te Ugchelen 10 februari 2018

Voor vandaag had mijn baasje een gps wandelroute (5 kilometer) van het internet gedownload door het Van Der Huchtbos. De route startte vanaf het Van der Valk Hotel Apeldoorn - de Cantharel, net onder Apeldoorn bij het dorp Ugchelen. Het Van der Huchtbos beslaat 107 hectare waarvan 80 hectare bos. Het gebied ligt op de hoge oostrand van de Veluwe. De wandeling voert door een geaccidenteerd landschap met naaldhout en loofhout. Eiken- en beukenlanen worden afgewisseld met slingerende bospaden tussen dennen en berken.

Het landgoed werd gesticht door de Oranje Bond van Orde, opgericht in 1893. Met de bouw van woningen, werkverschaffingsprojecten en heide ontginningen zette deze organisatie zich in voor de minder bedeelden. Je ziet hier veel lanen met Amerikaanse eik, die zijn vanaf 1825 op grote schaal aangeplant. Ook kwamen we aan de voet van de Kooiberg een smeltwaterdal tegen, ontstaan door smeltend sneeuw. De route moesten we onderweg aanpassen ivm afgesloten wegen door de storm van afgelopen keer. Mijn baasje is niet zo lenig, dus dan valt het Limbo dansen onder de boomstronken ook niet mee. Bolle en ik daar in tegen zijn niet zo groot, dus konden mooi onder de boomstronken door lopen. Bij de hoge boomstronken, werd ik erover heen getild. Kan wel hoog springen, maar niet zo hoog hoor!

Het Zwolse Bos te Heerde 9 februari 2018

Tot tegenstelling dat vele mensen denken ligt het Zwolse Bos (circa 476 ha) niet in Zwolle, maar in Heerde, aan de rand van de Veluwe in de provincie Gelderland. De auto werd geparkeerd bij de parkeerplaats tegenover het Heerderstrand (gratis parkeren). Honden mogen hier in het bos los lopen. Het is een druk bezocht bos, vooral in het weekend. In het weekend wandelen we hier nooit, vind mijn baasje te druk en dan wemelt het er ook van de mountainbikers.

De wandeling van vanmiddag ging door het bos, over de heide en over de Tonnenberg. Het Zwolse Bos werd in 1911 door de gemeente Zwolle aangelegd. Voorheen was het bijna allemaal heide. Er werden vooral grove dennen geplant. Het ging om de houtproductie. Natuurbehoud en recreatie waren toen nog niet aan de orde. Nu ligt dat anders. Staatsbosbeheer, de huidige beheerder van het gebied, streeft naar een gevarieerd en natuurlijk bos en zorgt voor het behoud van de heideterreinen. Het Zwolse bos is een afwisselend gebied. Een gedeelte, de Tonnenberg is nooit ontgonnen.  Na een kleine ronde keerden we weer terug naar de auto.

Cavia fotoshoot 8 februari 2018

Om de zoveel tijd haalt mijn baasje alle cavia's uit hun hok om de tanden en nagels na te kijken. Ook wordt het gecastreerde mannetje (beer) geborsteld, das de enige langharige cavia. Vandaag werd de beer geborsteld en werden alle nagels en eelt geknipt en de tandjes gecontroleerd van de cavia's.

Hierna werden ze op de foto gezet onder toeziend oog van mij. Ik likte hun haren glad en ruimde de cavia poepjes op. Mmmmm lekker hoor!

Het Valterbos, Emmerveld en Emmerdennen te Emmen 4 februari 22018

Tegen de eind van de ochtend vertrok ik samen met mijn baasje met de bus naar station Zwolle. Ze had nog geen idee waar de treinreis heen zou gaan…dus het was voor mij ook een verassing. We zijn toen de 1e trein ingestapt die op het perron gereed stond. Het was de trein van Zwolle-Emmen. Het was in de trein lekker warm, zodat ik maar even een dutje ging doen. Mijn baasje maakt me vanzelf wel wakker als we op plaats van bestemming zijn. Op station Emmen stapten we uit de trein. We namen eerst de bus en reden een paar haltes met de bus mee. Vanaf bushalte Weerdingestraat 156 in Emmen zouden we weer richting station wandelen. We wandelden eerst door het Valtherbos ten Noorden van Emmen met enkele grafheuvels. Er bevinden zich in deze bos ook meerdere hunebedden en onderduikershol, maar daar kwamen we dit keer niet langs. Na de weg over te hebben gestoken wandelen we het Emmerveld en de Emmerdennen in. In de Emmerdennen wandelen we langs Hunnebed D45. Volgens de overlevering is de deuk in een van de dekstenen veroorzaakt doordat koning Lodewijk Napoleon, tijdens zijn bezoek aan Drenthe in 1809, met paard en al boven op dit hunebed ging staan. Het is een groot hunebed, dat bovendien op een heuveltje is gelegen en daardoor boven de omgeving uittorent. Het hunebed is 18,5 meter lang en 4,5 meter breed. Dertien kransstenen zijn nog aanwezig, vijfentwintig zijn verdwenen.

De eerste bebossing in de Emmerdennen was in 1850, maar al in 1824 was er sprake van het uitzaaien van dennenzaad op de zandheuvels om het stuiven van het zand tegen te gaan voor de boeren van Emmen en Westenesch. Ook de hoogste punt van de Hondsrug ligt in de Emmerdennen. In het bos liggen enkele meertjes, het Appeltje, het Zandmeertje en het Haantjebakmeer. Vanaf het hunebed is het een klein stukje wandelen richting het station. Vanaf de bushalte Weerdingestraat 156 naar het station was circa 6 kilometer wandelen.

Het Wolvenspoor te Schoonloo 3 februari 2018

Op schoot van mijn baasje keek ik door het autoraam om zo van het uitzicht te genieten. Ik ben dol op autorijden! Van al die indrukken van buiten wordt ik best wel moe, zodat ik lekker op de schoot van mijn baasje verder ging slapen.

We gingen vandaag naar Schoonloo, een dorp aan de zuidkant van de gemeente Aa en Hunze, in de provincie Drenthe, gelegen op de Rolderrug. We zouden hier de “Wolvenspoor” wandeling lopen.

De naam “Het Wolvenspoor” is afkomstig van de wolf die er zo’n twee jaar geleden in dit gebied rond liep. De wolf heeft een mooi gebied uitgekozen voor zijn omzwervingen. Tussen Hooghalen, Grolloo, Elp en Schoonloo mag zich in de komende decennia een natuurlijk boslandschap ontwikkelen waar de natuur zichzelf mag zijn. Het is het brongebied van veel beken in Drenthe en onderdeel van NP Drentsche Aa. Water wordt in het gebied vastgehouden om langzaam zijn eigen weg te zoeken naar de beken. Zo ontstaat een duurzaam natuurgebied waar scherpe grenzen tussen bossen, vennen en beekdalen vervagen en waar ruimte is voor natuurlijke kringlopen.

De wandelroute is vijf kilometer lang en loopt dwars door het Hart van Drenthe. De boswachters laten dit natuurgebied met rust waardoor een verwilderd landschap ontstaat.

Het smalle, avontuurlijke pad loopt door verwilderd bos en het beekdal van de Elperstroom, langs heide en veentjes en over houten vlonderpaden. Je herkent het Wolvenspoor aan keien met een witte wolvenpootafdruk.

We liepen maar een klein gedeelte van de route, omdat door het vele water en modder de wegen niet toegankelijk waren. We gaan dan ook een andere keer de route in zijn geheel uit lopen als het beter weer is en de wegen weer toegankelijk zijn. Ik vond het niet heel erg dat we terug liepen naar de auto, want stond met mijn knietjes in het water en blubber!

Nadat we terug waren bij de auto mocht ik niet op de schoot  van mijn baasje zitten, maar plaats achter in de auto nemen. Tijdens de autorit naar de Intratuin in Emmen kon ik nog even opdrogen in de auto.

Het Heerderstrand 2 februari 2018

Het Heerderstrand ligt in de provincie Gelderland. Het strand ligt direct aan de A50 bij Heerde in de Veluwse bossen. Recreatiegebied Heerderstrand is 365 dagen per jaar toegankelijk van zonsopgang tot zonsondergang. In het laagseizoen (van 1 oktober tot 1 mei) zijn honden van harte welkom op alle recreatiegebieden van Leisurelands. Zij mogen dan ook loslopen en in het water zwemmen mits ze andere bezoekers niet tot last zijn. De plas is ontstaan door de aanleg van de A50 in 1973. Door het afgraven van zand ontstond er een recreatiegebied van ca. 65 ha.

In het waterplas bevinden beeldengroepen. De zogenaamde “de Ontmoeting”. “De Ontmoeting” is een beeldengroep van 60 betonnen sculpturen. De maker ervan is Frans Goldhagen. De ontmoeting borduurt voort op zijn eerdere werk “De generaties” (bestaande uit één man, vrouw en kind). De sculpturen staan opgesteld in rijen en bestaan uit mensfiguren (mannen, vrouwen, kinderen) die het water in- en/of uitlopen. De sculpturen zijn op 2 juli 2012 door gedeputeerde Jan Jacob van Dijk van provincie Gelderland onthuld. De sculpturen hebben tevens een praktische functie: ze geven globaal aan tot hoever het vertrouwd is te zwemmen en tot waar men op de bodem kan staan.

Parkeren is hier vlak bij de recreatieplas niet gratis, maar mijn baasje weet een parkeerplaats elders in de buurt wat niet zo bekend is en parkeren gratis is. Vanaf de parkeerplaats wandel je langs de oude Ossenstal (niet verwarren met de pannenkoekrestaurant de Ossenstal in Epe) langs de heide en over de heuvel het strand op. Onderweg begon het te regenen, zodat we eerst bovenlangs de plas onder de bomen wandelden. Zo werden we niet zo nat van de regen, want ik houd niet van een nat vacht. Op het strand hebben Bolle en ik nog lekker gerend en gespeeld.

Noordhollandse Duinreservaat te Castricum 30 januari 2018

Ondanks de trein vertraging had, waren we nog rond 11 uur op station Castricum. Het eerste wat ik deed was een drol draaien, want dat had ik sinds gistermiddag al niet meer gedaan. Het was een hele reis geweest, dus was enorm opgelucht. Voordat we het Noordhollands Duinreservaat betraden, moest mijn baasje eerst een Duin dagkaartje kopen. Voor 1,80 euro pp heb je de hele dag toegang tot het duin en bosgebied.

Het Noordhollands Duinreservaat is een van de grootste natuurgebieden in ons land. Het gebied strekt zich uit van de terreinen van Wijk aan Zee tot de Schoorlse Duinen. Het is zo’n 20 kilometer lang en gemiddeld 2,5 km breed, met een oppervlakte van 5.300 hectare. Het gebied omvat duinen, strand, binnenduinrandbossen met veel reliëf en enkele kleinere natuurgebieden. Het gebied wordt op drie plaatsen gebruikt voor drinkwaterwinning en is in beheer bij PWN (Waterleidingbedrijf Noord-Holland). Honden mogen van 30 april tot 1 oktober op het strand komen.

We wandelden eerst een heel stuk door het bos voordat we door de duinen naar het strand  konden wandelen. Op het strand hielden we pauze om wat te drinken en eten. Ik kreeg wat hondensnoepjes met een stukje brood met kaas mee. Doordat mijn snuit onder de zand zat, kon ik mijn bek even met schoon water spoelen in het drinkbakje. Na de lunch rende ik lekker over het strand en speelde onderweg met soortgenoten. We kwamen ook mijn favoriete hondenras tegen: de Duitse Herder. Het is dat ik inmiddels weer aan de riem zat (we verlieten het strand), anders had ik die rakker laten weten wie de baas is. Ook al is hij groter dan mij, ik kan hem makkelijk aan! Sorry, ik heb nu eenmaal een hekel aan dit soort (grote) honden. Ok, grote honden vind ik zo wie zo vaak niet leuk….alhoewel de Labradoodle honden vond ik wel erg leuk die we onderweg tegen kwamen. Dat zijn kruisingen tussen Labradors en Poedels.

Na een flinke wandeling van 12,5 kilometer, arriveerden we weer bij het station Castricum. Het duurde nu ook weer 2,5 uur reizen voordat we thuis waren.

Wassenaar 28 januari 2018

De eerste gratis parkeerplaats tegenover het Fletcher Hotel Duinoord in Wassenaar stond vol geparkeerd met auto’s. Daarom reden we verder richting het strand van het Wassenaarseslag waar de auto (betaald) kon worden geparkeerd. Vanaf  hier maakten we een rondwandeling van circa 4 kilometer over het strand en door de duinen. Op het strand van Wassenaar mogen honden ten noorden en ten zuiden van het badstrand het hele jaar loslopen. Aan de Wassenaarse Slag in het natuurgebied Hollands Duin liggen nog restanten van de Atlantikwall, waaronder bunkers, een ruim honderd meter lange betonnen tankmuur en drakentanden. De Atlantikwall werd tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers gebouwd om een aanval van de Geallieerden vanuit het westen te kunnen afslaan. Er is een reservaat voor vleermuizen, bekend als de vleermuisbunker. Deze bunker was de plaats waar in 1944 zes Franse commando's een vergeefse poging deden Nederland in te komen. Voor hen is bij de bunker een monument geplaatst. De kustlijn van Wassenaar is ruim 8 kilometer lang.

Het dorp Berkheide lag vermoedelijk bij de huidige Wassenaarse Slag.Het dorp werd gesticht in 1396 volgens de bewaard gebleven stichtingsakte. Volgens deze akte kreeg Gillys van Cralingen het recht om een stuk duin aan zee ter grootte van honderd roeden geschikt te maken voor bewoning. De mensen die zich in Berkheide vestigden moesten hem vis leveren en verder de 25e penning van alle goederen, die hier verkocht werden. In huidige terminologie kreeg van Cralingen een monopolie op de vishandel en kon hij 4% BTW incasseren op alle verhandelde goederen. Het vissersdorp Berkheide is altijd klein gebleven en heeft niet lang bestaan. Al in de vijftiende eeuw nam het dorp in omvang af. Mogelijke oorzaken hiervoor zijn het klaarblijkelijke monopolie op de vishandel van de heer van het dorp. Dit heeft het als vestigingsplaats mogelijk minder aantrekkelijk gemaakt dan nabijgelegen vissersplaatsen als Katwijk aan Zee en Scheveningen. Mogelijk heeft ook een rol gespeeld dat Berkheide geen gemakkelijke verbindingen met het achterland had, zoals Katwijk aan Zee en Scheveningen in respectievelijk Leiden en Den Haag wel hadden. De enige verbinding van Berkheide naar het achterland was een weg naar het in die periode kleine dorp Wassenaar. Toen de geschiedschrijver Paulus Merula in 1605 de historie van het Hollandse duingebied beschreef, was het dorp al verdwenen. Het vissersdorpje kan door duinzand zijn overstoven, maar het kan ook zijn dat de laatste restanten van het dorp in 1570 zijn weggespoeld door de Allerheiligenvloed, die ook een groot deel van Scheveningen heeft weggeslagen.

Het 1700 ha. grote duingebied Berkheide aan de kust tussen Wassenaar en Katwijk wordt beheerd door waterwinningsbedrijf Dunea en Staatsbosbeheer. Het grootste deel ervan is officieel stiltegebied en werd in 1992 aangewezen als staatsnatuurmonument.

Nationaal Park Dwingelerveld 27 januari 2018

Bolles baasje parkeerde de auto bij het bezoekerscentrum in Ruinen. Mijn baasje en ik mochten ook weer mee wandelen. Vanaf het bezoekerscentrum maakten we een wandeling door het Nationaal Park Dwingelerveld, in Zuidwest Drenthe. Nationaal Park Dwingelderveld is het grootste natte heidegebied van West-Europa. Natte laagtes – slenken genoemd – en hoge zandruggen wisselen elkaar af in het uitgestrekte Dwingelderveld. Je vindt er heide, bos, jeneverbesbosjes, stuifzand en ruim veertig vennen. Een deel van die vennen is ontstaan in de ijstijd, andere zijn het resultaat van veenafgravingen. Alle drie de Nederlandse slangensoorten – adder, gladde slang en ringslang – leven op het Dwingelderveld. Natuurmonumenten kocht in 1930 het eerste stuk van het Dwingelderveld om zo een voorbeeld van het oud-Drentse landschap veilig te stellen. In de hele provincie gingen heidevelden verloren door ontginningen. De eerste aankoop betrof een gebied van 700 hectare, het nationaal park heeft nu een oppervlakte van 3.700 hectare. Daarvan heeft Natuurmonumenten bijna de helft in eigendom.

Heide is in het verleden ontstaan door boskap en begrazing met enorm veel schapen en koeien. Zou men niets doen, dan zou de heide heel snel weer bos worden. De Drentse heideschapen zijn dagelijks op de heide te vinden; de schapen grazen het gras tussen de heidestruiken weg. Zij krijgen daarbij hulp van geiten en heidekoeien, een oud ras dat goed kan overleven op de heide.

Zo houd men het landschap open, kunnen jonge heideplanten ontkiemen en zijn planten als klokjesgentiaan en zonnedauw van een toekomst verzekerd. Ook de vlinders, libellen, reptielen, amfibieën en vogels voelen zich hier goed thuis.

We wandelden ook langs de Leisloot. De Leisloot verzorgt de afwatering van het Dwingelderveld naar het westen. Dwars door het weidegebied tussen Ruinen en Havelte stroomt deze 'sloot' na 8,5 kilometer in de 'Oude Vaart'. Mijn baasje hielp me over de stapstenen in het water van de Leisloot. Zo hield ik in ieder geval droge pootjes en vacht.

Toen we langs het Theehuis Anserdennen in Ansen kwamen, besloten onze baasjes terug naar de auto te wandelen. Na de wandeling van circa 6 kilometer, bezochten we het bezoekerscentrum. Ook wij honden zijn hier binnen welkom.

Natuurpad de Lange Duinen te Soest Zuid 21 januari 2018

Wij honden houden ook van uitslapen. Vooral als we lekker languit op bed mogen liggen. Nadat ik de ochtend was uitgelaten, plofte ik na het wandelen weer lekker op bed. We gingen pas laat in de middag wandelen, want zowel mijn eigen baasje als Bolles baas waren niet fit.

Mijn baasje zocht na een korte route in de buurt van Bolles woning. Ze koos voor een wandeling in Soest die startte in de buurt van Brasserie de Lange Duinen. Natuurpad de Lange Duinen in Soest Zuid (blauwe paal route), voert je 5 kilometer rond het grootste stuifzandgebied van de provincie Utrecht.

De Lange Duinen vormt samen met de Korte Duinen de Soester duinen, een ‘levend’ stuifzandgebied. Oorspronkelijk lagen de Lange en Korte Duinen aan elkaar en vormde het één gebied. Dwars door de duinen was een pad. Dat pad vormde de verbinding tussen Soest en Soesterberg. Het pad werd een weg en kreeg uiteindelijk de naam Soesterbergsestraat. Het verdeelde de zandverstuiving in een groot gebied (de Lange Duinen) en een kleiner gebied (de Korte Duinen).

Voor het ontstaan en de ontwikkeling van de Lange Duinen moeten we 10.000 jaar terug in de tijd. Er heerste toen ook een ijstijd, het Weichsalien. De gemiddelde jaartemperatuur was minder dan -2 graden. Dit terwijl het Scandinavische ijs ons land niet eens bereikte. Door de lage temperatuur groeide er weinig. Sterke westenwinden waren daardoor in staat grote hoeveelheden zand te verplaatsen. Het zand was vooral afkomstig uit het, toen droogliggende Noordzeebekken.

In de luwte van obstakels zoals bergen en heuvels, werd het zand afgezet. Aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug, het gebied waar onder meer de Korte en Lange Duinen liggen. Dit zand werd als een dek over het landschap afgezet en wordt daarom ‘dekzand’ genoemd.

Toen 10.000 jaar geleden de temperatuur weer steeg, raakten de dekzanden begroeid met bos. Vanaf 500 na Christus vestigden zich landbouwers in dit gebied. Als gevolg van het vele kappen en branden verdwenen de bossen en ontstonden heidevelden en zandverstuivingen.

Ter verdediging van het vliegveld Soesterberg bouwde de Duitsers rond het vliegveld enkele lichte Flak stellingen. Het 2 cm afweergeschut stond opgesteld op houten torens zodat deze een vrij zicht hadden over de bomen en andere obstakels. 1 van de stellingen bevond zich in de Soesterduinen op enkele kilometers van het vliegveld. Van de torens is vandaag de dag niks meer terug te vinden maar wat resteert zijn twee kleine munitiebunkertjes welke uit formsteine zijn opgebouwd. De bunkers verkeren in een slechte tot redelijke staat.
De Lange Duinen is het enige natuurgebied in Soest waar honden los mogen lopen. Het was er dan ook erg druk, we kwamen veel honden(baasjes) tegen. Grote honden, kleine honden, langharige honden, kortharige, lange snuiters en korte snuiters….

De Havenroute Waterloopbos te Marknesse 20 januari 2018

Kuch kuch…snotter…snotter….kuch….kuch…. ik schudde op het bed op het neer omdat mijn baasje weer een flinke hoestbui had. Ze is herstellende van de griep en voelde dus de laatste dagen niet lekker.

Voordat we gingen wandelen gingen we eerst met de auto samen met Bolle en zijn baas naar de Groot Diervoeders in ’s Heerenbroek om dierbenodigdheden in te slaan. Het was flink passen en meten om de grote houtvezelbalen in de auto kwijt te kunnen.  Ja, die cavia’s poepen en plassen er wat af hoor!

Vervolgens reden we door naar Marknesse. De havenroute (circa 4 km) door het Waterloopbos in Marknesse voerde ons langs een groot aantal waterloopkundige modellen. Vanaf begin jaren vijftig is hier door het Waterloopkundig Laboratorium onderzoek gedaan naar onder meer de haven van Rotterdam, de Libische oliehaven en de Maasvlakte.

We waren er al eens eerder geweest, een kennis van mijn baasje heeft er vroeger nl. gewerkt.

De gemeente Rotterdam is jarenlang een grote opdrachtgever geweest voor het Waterloopkundig Laboratorium. In het bos zijn dan ook vele Rotterdamse restanten terug te vinden, zoals de Willemstunnel en de Maasvlakte. Het koelwater voor de elektriciteitscentrale op de Maasvlakte wordt verzameld in een vijver en van daaruit geloosd. De vormgeving van die vijver en de stabiliteit van de bodem en uitstroomopeningen werden hier in het Waterloopbos onderzocht.

De Libiërs kwamen het Waterloopkundig Laboratorium om hulp vragen toen hun oliehaven Marsha-el-Brega vergroot moest worden. In de Noordoostpolder is dus de basis gelegd voor deze imposante haven. Tijdens de vrijheidsstrijd in 2012 kwam de haven geregeld in het nieuws. Bij dit model werden golfmachines ingezet. Hiervan waren zo'n veertig exemplaren in het Waterloopbos. Deze konden heen en weer bewegen of roteren, waardoor verschillende soorten golven ontstonden.

Voor het onderzoek naar het ontwerp van de Haven van Bangkok was zout water nodig. Om dit te maken is hier een reusachtige zoutwatersilo aangelegd. Zo konden de zoet- en zoutwaterstromen worden onderzocht. Tegenwoordig is de silo in gebruik als een overwinteringsverblijf voor vleermuizen.

Het Waterloopbos ligt op zo'n twee meter onder zeeniveau. Het water stroomt hier uit naar de Zwolse Vaart die nog weer twee meter lager ligt. In het Waterloopbos werd niet alleen onderzoek gedaan naar specifieke situaties voor havens, maar hier werd ook fundamenteel onderzoek uitgevoerd. Zo werd er bijvoorbeeld kennis verkregen over de stabiliteit van dammen.

We wandelden ook langs de Romeyn Stuw. Deze stuw is vernoemd naar Ingenieur Romeyn. Deze ingenieur was veel in Nederlands-Indië werkzaam. Hij ontwierp daar een stuw waarmee exact de toevoer van water geregeld kon worden, bijvoorbeeld naar rijstvelden. Dit was van belang omdat het wateraanbod hier beperkt was.
Na het wandelen bezochten we het bezoekerscentrum. Onze baasjes namen hier wat te drinken en ik en Bolle mochten van een lekkere koek mee snoepen.

Landgoed Hoekelum te Bennekom 14 januari 2018

Bolles baas had voor vandaag een paaltjes wandeling uitgezocht van 5 kilometer over landgoed Hoekelum (112 ha) in Bennekom. Bennekom is een dorp en voormalige gemeente in de gemeente Ede in de provincie Gelderland op de Veluwe.

In 1396 werd het landgoed in leen gegeven aan de jagermeester van de Veluwe, wat een erfelijk ambt was. Zijn opvolgers werden aangeduid als Van Hokelum en op basis hiervan werd de geslachtsnaam Van Hoeckelum aangenomen. Landgoed Hoekelum is een oude buitenplaats met een sfeervol 18e-eeuws huis. Het wordt omringd door een prachtige vijverpartij en bijzondere gebouwen zoals een apart speelhuisje voor kinderen en een prieel. Bij het landgoed horen verder een mooi park en een bos met beukenlanen en eikenhakhout. Het park gedeelte direct grenzend aan kasteel Hoekelum is aangewezen als honden losloopgebied. Bolle en ik mochten dan ook van de riem af om ons uit te leven. Bolle ging helemaal uit zijn dak en speelde met andere honden. Ik daar in tegen maakte me niet zo druk en keek op een afstandje toe. Ik wordt tenslotte ook al een dagje ouder….

De oorspronkelijke opzet van het landgoed was strak en formeel. Rond 1900 zijn er ingrijpende veranderingen aangebracht. In het bos kwamen gebogen paden met bomen. In de weiden werden boomgroepen geplant. Ook kwamen er vijvers, waterlopen, bruggetjes en een theekoepel. Het huidige park is nog steeds in deze landschapsstijl. Op Hoekelum ligt een grote diversiteit aan oude wallen. Ze zijn van waarde, omdat hieraan is te zien hoe het gebied tussen Wageningen en Ede vroeger beheerd en bestuurd werd.
Het was een leuk landgoed waar ook goed werd aangeven waar wij honden los mochten lopen of niet. Ook de route was goed bepijld.

Dierenpark Almere Jungle 13 januari 2018

Naar aanleiding van het tv programma “Binnenste Buiten” op NPO2 reisden we vandaag af naar Almere. Bolle en ik werden eerst uitgelaten in het Almeerderhout, de stadsbossen van Almere voordat we Dierenpark Almere Jungle binnen gingen.
In Dierenpark Almere Jungle reis je door verschillende werelddelen. In ieder werelddeel leven verschillende soorten dieren en planten. Een groot deel van de dieren zijn opvang dieren. Zij komen zowel van particulieren als van bedrijven zoals stichting AAP of van andere dierentuinen. In Dierenpark Almere Jungle leven vogels, zoogdieren, vissen, reptielen, insecten en ongewervelde dieren. Voorheen hielden ze enkel opvang dieren maar nu breiden zij steeds verder uit naar meer exotische dieren. Ik vond het heel leuk, vooral de vogels, de stekelvarkens en de stokstaartjes. Zowel in de kassen als buiten op het terrein lopen er verschillende soorten dieren rond. In het Jungle Café hielden we nog even pauze. Voordat we het park verlieten, neusden we nog even rond in de winkel. Almere Jungle is een leuk, klein park en betaalbaar ( 5 euro pp) en honden zijn toe gestaan. Toen we het park verlieten wandelden we ook nog even langs stichting AAP. Die bevond zich daar om de hoek. Stichting AAP geeft apen en andere exotische zoogdieren weer een toekomst. Ze vangen dieren in nood op én pleiten voor betere wetten in heel Europa. Er viel hier niet veel te zien en te beleven, zagen in de verte 3 aapjes. Dichtbij kon je er helaas niet komen.

De Vennenroute bij de Overasseltse en Haterse Vennen 9 januari 2018

De wekker ging vroeg, het was zelfs nog donker. Ik bleef mooi op bed liggen toen mijn baasje uit bed stapte. Toen mijn baasje ging ontbijten, kwam ik pas in de benen. Ik lust ook wel een broodje met kaas mee. In het park werd ik eerst uitgelaten voordat we op de bus stapten naar het station Zwolle. Mijn baasje had een goedkope dagkaart van 12,50 euro waarmee je na 09.00 uur onbeperkt met de trein door Nederland kan reizen. Zo waren we rond 09.00 uur op het station waar we de trein naar Nijmegen namen. Op station Nijmegen ging mijn baasje eerst naar het toilet voordat we in de bus stapten. De mensen kijken soms wel verbaasd of vreemd op als ik met mijn baasje mee naar het toilet ga. Wat heb ik het makkelijk dat ik overal tegenaan kan plassen.

Bij bushalte Sint Walrick in Overasselt stapten we tegen 11.30 uur uit de bus. Vanaf de bushalte was het een klein stukje lopen naar de Vennenroute. De Vennenroute is een geel gemarkeerde paaltjes route van circa 7 kilometer door de Overasseltse en Haterse vennen. Je kunt deze route bij het restaurant Sint Walrick beginnen. Het gebied bestaat uit bos, vennen en rivierduinen. Een gedeelte van de route is hondenlosloopgebied. Ik mocht dan ook even lekker van de riem af zodat ik kon rennen en mijn eigen gang kon gaan.

De gemarkeerde paaltjes route voerde ons ook langs de ruïne van de Middeleeuwse St. Walrickkapel uit de 15e eeuw en naastgelegen koortsboom. Deze plek is een bedevaartsplaats geworden waar al eeuwenlang mensen lapjes in de boom hangen om van een ziekte te genezen. Eigenlijk had mijn baasje er ook wel een lapje stof in kunnen ophangen, want die loopt al ruim twee jaar met een voetblessure rond….De 'koortsboom' heeft niet het eeuwige leven - het moge dan ook duidelijk zijn dat de genezende rol om de zoveel tijd moet worden overgenomen door een nieuwe boom. De huidige eik is zo’n honderd jaar oud.
We hoefden gelukkig niet lang op de bus terug naar Nijmegen te wachten. Door de week rijd de bus twee keer in het uur.

Voordat we naar huis gingen, gingen we nog op visite bij de Franse bull Bolle en zijn baas. Ook mijn voerbak werd goed gevuld toen we hier mee mochten eten.

De Zanding te Otterlo 7 januari 2018

Bolle en ik mochten vandaag weer onze pootjes strekken in het bos. We reden met de auto naar Otterlo om daar een gemarkeerde paaltjes route te wandelen. Otterlo is een esdorp in de gemeente Ede, provincie Gelderland.

De rode paaltjes route van circa 5 kilometer begon bij Carnegie Cottage (hotel /restaurant) en gaat over de Zanding.  Het was flink hobbelen in de auto toen we over een zandweg richting de parkeerplaats reden. De Zanding is gelegen ten zuidwesten van Otterlo. Het gebied wordt aan de noord- en oostzijde begrensd door bezittingen van Het Nationale Park de Hoge Veluwe. Het Otterlose Bos grenst in het zuiden aan de Zanding. De grens tussen beide gebieden ligt boven op het daar gelegen stuifduin. Aan de westzijde wordt de Zanding begrensd door gebieden met dag- en verblijfsrecreatie. Het is een spaarzaam begroeid stuifzandgebied. In dit arme stuifzandgebied kom je alleen planten tegen die het zand kunnen vasthouden. Het was dan ook flink klimmen en dalen over de stuifduinen, maar daar draai ik mijn pootjes niet voor om. Tot tegenstelling van mijn baasje die geen conditie heeft.

IVN Natuurpad Route over Landgoed Prattenburg te Rhenen 6 januari 2018

De eerste blog van 2018! Inmiddels is dit de 203e blog vanaf november 2016. Mijn baasje en ik hopen dat jullie ons blijven volgen en onze blogs leuk vinden.

Het beloofde dit weekend koud, maar droog weer te worden zodat we niet naar een tuincentrum gingen maar lekker het bos in. Mijn baasje had een wandeling in Rhenen uitgezocht. Het was een IVN (Instituut voor natuureducatie en duurzaamheid) Natuurpad Route van 6,5 kilometer over landgoed Prattenburg. De rondwandeling voert door een gevarieerd, heuvelachtig bosgebied met onder meer uitzichten op kasteel Prattenburg, door beukenlanen, een smeltwaterdal en een heideveld. Begin/eindpunt is parkeerplaats "Groene Entree Prattenburg", waar je vanaf de parkeerplaats de groene gemarkeerde paaltjes kunt volgen.

Het particuliere landgoed Prattenburg is totaal 430 ha groot. Ook het huis Prattenburg, park, bijgebouwen, boerenhoeven en personeelswoningen behoren er toe. De naam Prattenburg verwijst naar de voedselarme bosgrond (pratten = niet goed willen groeien). Het tegenwoordige kasteel is in 1887 gebouwd op de fundamenten van een reeds vele eeuwen bestaand vierkant stenen huis/boerderij met twee verdiepingen.  Het is sinds 1694 in het bezit van de familie Van Asch van Wijck.

Op het landgoed bevinden zich aarden wallen. Deze wallen werden vroeger beplant met struiken en vaak zomereiken om perceelgrenzen af te bakenen. In de tijd dat er nog schapen liepen diende de houtwal tevens als veekering. Om de beplanting zo dicht mogelijk te houden werden de bomen periodiek (om de 7-10 jaren) afgezaagd. Het afgezette hout kon onder andere voor de bakkersoven worden gebruikt. In heb bos bevinden zich ook douglassparren van 40 à 50 jaar oud. In dit gebied treffen we veel Amerikaanse eiken aan. Daar zijn goede redenen voor. Destijds is de Amerikaanse eik, oorspronkelijk afkomstig uit de Verenigde Staten, op veel plaatsen op landgoed Prattenburg aangeplant. De boom groeit goed op zandgrond en levert prima meubelhout. De massale aanplant heeft echter tot gevolg dat hij zich over grote delen van het landgoed heeft verbreid en plaatselijk sterk is gaan domineren ten koste van inheemse soorten. De soort wordt plaatselijk in toom gehouden door bomen te ringen of te kappen. In het laatste geval lopen nieuwe takken op de afgezaagde stam uit. In Prattenburg werden deze takken regelmatig geknipt om ze aan bloemisten te kunnen verkopen. De rode herfstbladeren zijn erg in trek. De soort is gemakkelijk te herkennen aan zijn grote bladeren met spitse punten. 

Tot het begin van de 20e eeuw was het grootste deel van het landgoed bedekt met heide. Deze werd door kudden schapen begraasd. Ze werden gehouden voor de mest, de wol en het vlees. De meeste mest werd verzameld in de schaapskooi, waarna het (vermengd met heideplaggen) over de akker werd verspreid. De wol ging tot het begin van de 20-ste eeuw naar een wolfabriek in Veenendaal.  Het heideterrein wordt tegenwoordig in stand gehouden door het jaarlijks te laten begrazen door een schaapskudde en het om de 10 – 15 jaar pleksgewijs te maaien en af en toe boomopslag te verwijderen. Door het eenzijdige maai- en graasbeheer is struikheide sterk gaan domineren, waardoor andere karakteristieke soorten van schrale heide-graslanden zijn verdwenen.

In een heuvelachtig gebied, zoals Prattenburg, zijn langs hellende bospaden vaak grote kuilen (watergaten) gegraven om tijdens hevige regenval afstromend water op te vangen, waardoor het langzaam in de bodem kan wegzakken. Zo wordt erosie voor een deel voorkomen. Mossen spelen eveneens een belangrijke rol bij het vasthouden van regenwater. Een mosdek werkt als een reusachtige spons, die veel water in zich kan opnemen en het daarna geleidelijk aan de omgeving afgeeft. Mos is dus belangrijk voor de waterhuishouding van het bos.

De route was goed bepijlt, zodat de route goed af te leggen was. Helaas mocht ik na de wandeling niet op de schoot van mijn baasje liggen, omdat ik blubber pootjes had. Ik moest daarom achte